Zasłonak majerankowy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
zasłonak majerankowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Phlegmacium percome (Fr.) A. Blytt Skr. VidenskSelsk. Christiania, Kl. I, Math.-Natur.(no. 6): 70 (1905) [1904] | |
.JPG)
.JPG)
Zasłonak majerankowy (Phlegmacium percome (Fr.) A. Blytt) – gatunek grzybów należący do rodziny zasłonakowatych (Cortinariaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phlegmacium, Cortinariaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Gatunek ten został po raz pierwszy opisał Elias Fries w „Epicrisis systematis mycologici” z 1838 r., gdzie zaliczono go do ówczesnego plemienia Phlegmacium w rodzaju Cortinarius[2]. Nadał mu nazwę Cortinarius percomis. Obecną nazwę nadał mu Axel Gudbrand Blytt w 1905 r.[1] Nazwę polską podał Andrzej Nespiak w 1975 r.[3] Pochodzi od zapachu i smaku przypominającego majeranek[4]. Jest niespójna z aktualną nazwą naukową[1].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Średnica 3–8 cm, za młodu półkulisty, potem łukowaty, u starszych owocników płaski, zazwyczaj bez garba, czasami tylko z niewyraźnym garbem. Powierzchnia gładka, podczas suchej pogody jedwabista i matowa, podczas wilgotnej śliska i błyszcząca. Ma barwę od złocistożółtej do pomarańczowożółtej, u starszych owocników z odcieniem brązu. W młodych owocnikach zielonożółta zasnówka łączy brzeg kapelusza z trzonem[4].
Szeroko przyrośnięte, szerokie z delikatnie prążkowanymi ostrzami. Początkowo są zielonkawożółte, potem brązowożółte do oliwkowobrązowych[4].
Wysokość 4–8 cm, grubość 1–1,5 cm. Kształt walcowaty lub maczugowaty, u podstawy osiągający szerokość do 2,5 cm. Jest kruchy i pełny, na powierzchni podłużnie włóknisty. Ma barwę jasno żółtozielonkawą, podstawa u starszych owocników brązowieje[4].
Ma barwę jasno żółtozieloną i słaby smak i zapach podobny do majeranku[4]
Rdzawobrązowy. Zarodniki w kształcie cytryny o szorstkiej powierzchni i rozmiarach 9–10,5 × 3,5–5,5 μm[5].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Opisano występowanie tego gatunku w wielu krajach Europy. Poza Europą notowany jest tylko w stanie Waszyngton w USA[6]. W Polsce jego rozprzestrzenienie i częstość występowania nie są znane i wymagają badań terenowych. W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. notowany był tylko w okolicach Elbląga i w Pienińskim Parku Narodowym[3].
Występuje pod świerkami, w lasach iglastych i mieszanych od sierpnia do listopada. Preferuje podłoże wapienne[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d P.M. Kirk, Index Fungorum [online] [dostęp 2023-01-15] (ang.).
- ↑ E.M. Fries, Epicrisis systematis mycologici, 1838, s. 260.
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f Pavol Škubla, Wielki atlas grzybów, Poznań: Elipsa, 2007, ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ Rogers Mushrooms [online] [dostęp 2016-01-16] [zarchiwizowane z adresu 2016-01-28] (ang.).
- ↑ Discover Life [online] [dostęp 2016-01-10].