Zasada dyskontynuacji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zasada dyskontynuacji – zwyczajowa zasada, zgodnie z którą parlament, który kończy swoją kadencję, zamyka wszystkie sprawy, nad którymi pracował (niezależnie od tego, na jakim etapie się znajdują) i nie przekazuje ich nowemu parlamentowi. Wyjątki od tej zasady dotyczą:

  • projektów ustaw z inicjatywy obywatelskiej[1]
  • sprawozdań sejmowej komisji śledczej[2]
  • postępowań w sprawie odpowiedzialności konstytucyjnej[3]
  • postępowań w Komisji do Spraw Unii Europejskiej[4]
  • postępowań w sprawach petycji[5],
  • wniosków o pociągnięcie do odpowiedzialności karnej posłów i senatorów[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 24 czerwca 1999 r. o wykonywaniu inicjatywy ustawodawczej przez obywateli (Dz.U. z 2018 r. poz. 2120)
  2. Art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 21 stycznia 1999 r. o sejmowej komisji śledczej (Dz.U. z 2016 r. poz. 1024).
  3. Art. 13a ust. 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o Trybunale Stanu (Dz.U. z 2022 r. poz. 762).
  4. Art. 148e Regulaminu Sejmu.
  5. Art. 126g Regulaminu Sejmu.
  6. Art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 9 maja 1996 r. o wykonywaniu mandatu posła i senatora (Dz.U. z 2022 r. poz. 1339).