Zastal 410D
|
||
 410D-51 ze zbiorów Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa na Śląsku |
||
| Producent |  Zastal |
|
| Lata budowy | 1973–1975 | |
| Układ osi | B | |
| Masa służbowa | 16[1] t | |
| Długość ze zderzakami | 6640[1] mm | |
| Szerokość | 2800[1] mm | |
| Wysokość | 3300[1] mm | |
| Rozstaw osi skrajnych | 2500[1] mm | |
| Średnica kół | 920[1] mm | |
| Zapas paliwa | 170[1] l | |
| Typ silnika spalinowego | SW400/L1[1] | |
| Moc znamionowa | 110[1] KM / 81 KW | |
| Maksymalna siła pociągowa | 47,088[1] kN | |
| Rodzaj przekładni | hydrokinetyczna/mechaniczna[1] | |
| Prędkość konstrukcyjna | 22,4[1] km/h | |
| Nacisk osi na szyny | 8 t | |
| System hamulca | powietrzny, niesamoczynny / ręczny – zaciągowy | |
| Sterowanie wielokrotne | brak | |
| [2] | ||
Portal  Transport szynowy |
||
Zastal 410D – manewrowa lokomotywa spalinowa produkowana w Zaodrzańskich Zakładach Przemysłu Metalowego im. M. Nowotki w Zielonej Górze. Przeznaczona do wykonywania prac manewrowych na przyzakładowych bocznicach kolejowych. Łącznie w latach 1973–1975 wyprodukowano 51 egzemplarzy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1969 roku[1] Biuro Techniczne Zaodrzańskich Zakładów Przemysłu Metalowego im. M. Nowotki w Zielonej Górze opracowało dokumentację projektową lokomotyw typu 410D i po jej zatwierdzeniu przystąpiono do budowy egzemplarza prototypowego, który był gotowy w 1972 roku. Rok później rozpoczęto produkcję seryjną. Lokomotywy 410D miały docelowo zastąpić starsze rodzime manewrowe lokomotywy spalinowe Ls40, Ls60 czy Ls75[2].
Opis konstrukcji[edytuj | edytuj kod]
Spawana ostoja lokomotywy została wykonana z profilów walcowanych, zamontowane zostały wzmocnione czołownice z dwoma zderzakami tulejowymi i usprężynowanymi hakami cięgłowymi. W ostoi zostały wykonane wykroje maźnicze, w których osadzono bloki ślizgowe. Ostoja usprężynowana za pośrednictwem zespołu 4 płaskich resorów, oparta jest na dwóch zestawach kołowych, napędzanych wiązarami przez wał ślepy. Szprychowe koła są osadzone we wnętrzu ostoi. Nadwozie zostało wykonane z blach stalowych–spawanych, spalinowóz posiada przedział maszynowy i pojedynczą kabinę maszynisty. Po obu stronach przedziału maszynowego znajdują się pomosty komunikacyjne dla obsługi lokomotywy[2].
W lokomotywie zamontowano silnik SW400/L1 produkcji Wytwórni Silników Wysokoprężnych w Andrychowie o mocy 110 KM. Napęd jest przekazywany przez przekładnik hydrokinetyczny ZM130 oraz przekładnię mechaniczną 101PHA[1] z wałem ślepym połączoną korbami Halla z wiązarami przenoszącymi napęd na osie. W trakcie eksploatacji serii 410D ujawniono wadliwe działanie hydromechanicznego zmiennika momentu obrotowego oraz elektromagnetycznego sterowania sprzęgłem. Nie wystarczająca okazała się również moc silnika. Produkcję lokomotyw wstrzymano w wyniku braku zamówień spowodowanych wadami fabrycznymi[2].
Zachowane egzemplarze[edytuj | edytuj kod]
Jedna lokomotywa tej serii, 410D-51, znajduje się w zbiorach Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa na Śląsku w Jaworzynie Śląskiej. Jest ostatnią wyprodukowaną z serii. W 1975 roku zakupiona przez Fabrykę Dywanów w Kowarach. W 2002 roku została sprzedana do Nadleśnictwa „Śnieżka”, gdzie wykorzystywana była na bocznicy Lasów Państwowych w Kostrzycy. W 2005 roku kupiło ją muzeum w Jaworzynie. Lokomotywa jest niesprawna technicznie, oczekuje naprawy głównej[3].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Lokomotywy spalinowe. W: Katalog pojazdów szynowych. Poznań: Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Pojazdów Szynowych, 1986, s. D-22. (pol.)
- ↑ a b c d Lokomotywa spalinowa typu 410D. W: Bogdan Pokropiński: Lokomotywy spalinowe produkcji polskiej. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2015, s. 50-52. ISBN 978-83-206-1731-3. (pol.)
- ↑ Miron Urbaniak, Karta Katalogu Muzealiów Historycznych Muzeum Przemysłu i Kolejnictwa na Śląsku - Lokomotywa spalinowa 410D-51, 2006.
