Zawór bezigłowy
Zawór bezigłowy, łącznik bezigłowy – element linii infuzyjnej (do podawania leków i płynów infuzyjnych), powszechnie stosowany w terapiach dożylnych, głównie na oddziałach onkologicznych i intensywnej terapii, do zabezpieczania linii naczyniowej pacjenta.
Zawory bezigłowe składają się z membrany i obudowy; zwykle mają końcówkę typu Luer. Ze względu na ciśnienie generowane przy odłączaniu rozróżnia się następujące ich rodzaje[1]:
- zawory z nadciśnieniem – w momencie odłączania wypychają krew z końcówki cewnika
- zawory z podciśnieniem – w momencie odłączania zasysają krew do światła cewnika
- zawory bezciśnieniowe – nie wywołują przemieszczenia płynu w końcówce cewnika.
Bezigłowy dostęp naczyniowy pozwala na zwiększenie bezpieczeństwa podawania płynów oraz ogranicza skażenie miejsca dostępu drobnoustrojami. Oprócz tego łączniki bezigłowe zmniejszają ryzyko zakłuć personelu i ułatwiają obsługę kaniul, zapobiegając wypływowi krwi[2]. Ich skuteczność w zapobieganiu zakażeniom odcewnikowym została potwierdzona w różnych badaniach i obecnie są one zalecane przez, na przykład, amerykańskie Centra Kontroli i Prewencji Chorób.
Zawory bezigłowe (z podzielną membraną) jako pierwsza, w roku 1984, wprowadziła na rynek amerykańska firma ICU Medical[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Justyna Misztal , MicroClave i inne bezigłowe zawory dostępu naczyniowego – niepozorna siła w walce z zakażeniami [online], skamex.com.pl [dostęp 2019-10-29] .
- ↑ Technologia bezigłowych zaworów dostępu naczyniowego, 29 października 2019 .
- ↑ Sławomir Gondek , Bezigłowe zawory dostępu naczyniowego. Nowy poziom ochrony przed wykrzepianiem w linii dożylnej, 29 października 2019 .
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Justyna Misztal, MicroClave i inne bezigłowe zawory dostępu naczyniowego – niepozorna siła w walce z zakażeniami, „Pielęgniarstwo w Anestezjologii i Intensywnej Opiece”, nr 5, 2019, s. 79 i 80.