Zbigniew Głowacki (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Głowacki
Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1931
Tarnowskie Góry

Poseł VIII kadencji Sejmu PRL
Okres

od 23 marca 1980
do 31 sierpnia 1985

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Zbigniew Jan Głowacki (ur. 10 listopada 1931 w Tarnowskich Górach) – polski polityk, poseł na Sejm PRL VIII kadencji, docent doktor nauk humanistycznych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Józefa i Salomei. W 1959 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Ukończył Wyższą Szkołę Nauk Społecznych przy KC PZPR w Warszawie (Wydział Historyczno-Socjologiczny)[1]. W Komitecie Wojewódzkim partii w Koszalinie w latach 1963–1971 pełnił funkcję najpierw instruktora, a następnie zastępcy kierownika Wydziału oraz kierownika Wydziału Propagandy. Od 1973 do 1975 był sekretarzem KW do spraw propagandy. Od 6 czerwca 1975 do 1977 był sekretarzem, a od 21 grudnia 1977 do 14 listopada 1980 I sekretarzem KW PZPR w Słupsku. W latach 1980–1985 pełnił mandat posła na Sejm PRL VIII kadencji, reprezentując okręg Słupsk. Zasiadał w Komisji Oświaty i Wychowania, Komisji Kultury oraz w Komisji Oświaty, Wychowania, Nauki i Postępu Technicznego. Otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]