Zbigniew Herman

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Herman
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1935
Tłuste

Data śmierci

4 maja 2010

Miejsce spoczynku

Cmentarz Przemienienia Pańskiego w Żywcu

Zawód, zajęcie

lekarz
farmakolog

Rodzice

Leopold Herman
Maria z Fedorów

Małżeństwo

Anna Dyaczyńska-Herman

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Uśmiechu

Zbigniew Stanisław Herman (ur. 17 grudnia 1935 w Tłustem, zm. 4 maja 2010) – polski lekarz i farmakolog, w latach 1980–1982 rektor Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. Odznaczony Krzyżem Oficerskim oraz Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[1][2]. Stypendysta Instytutu Farmakologii Akademii Nauk w Moskwie oraz Laboratorium Farmakologii Biochemicznej Narodowego Instytutu Zdrowia w Bethesdzie[3].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1935 roku jako syn nauczycieli, Leopolda i Marii z Fedorów. W latach 1941–1945 uczęszczał do szkoły podstawowej w Czortkowie, zaś od 1945 do 1948 był uczniem szkoły im. Tadeusza Kościuszki w Bytomiu. W 1952 ukończył tam Liceum Ogólnokształcące im. Jana Smolenia, zaś 2 1951 Szkołę Muzyczną I stopnia oraz Zawodową Średnią Szkołę Muzyczną, w której w 1955 uzyskał dyplom nauczyciela w klasie fortepianu[1].

W 1952 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Śląskiej Akademii Medycznej w Zabrzu Rokitnicy. Dyplom ukończenia studiów oraz tytuł lekarza otrzymał 9 marca 1958. Pracę rozpoczął w czasie trzeciego roku studiów w Katedrze Farmakologii ŚAM. Od 1957 był zastępcą asystenta. Po ukończeniu nauki pozostał w Katedrze Farmakologii i awansował kolejno na stanowiska: asystenta (1958), starszego asystenta (1961), adiunkta (1965), docenta (1970), profesora nadzwyczajnego (1978) i profesora zwyczajnego (1986)[1].

W ŚAM pełnił na przestrzeni lat różne funkcje: prodziekana (1975–1977), a następnie dziekana (1977–1980) Wydziału Lekarskiego w Katowicach, rektora (1980–1982), przewodniczącego Senackiej Komisji Nauki (od 1990), członka Senatu Akademii (1983–2002)[1].

Na jego dorobek naukowy składa się 348 prac z zakresu farmakologii, farmakologii klinicznej i farmakoterapii (w tym: 182 artykuły oryginalne opublikowane w czasopismach polskich, 101 w czasopismach zagranicznych, 55 prac poglądowych i 10 tekstów popularnonaukowych), które były cytowane razem 1121 razy. Jedna praca jego autorstwa została sklasyfikowana przez Institute for Scientific Information jako famous paper, czyli słynna publikacja[1]. Do najważniejszych osiągnięć naukowych Hermana należą m.in.: opracowanie oryginalnej metody iniekcji do komór bocznych mózgu u szczurów (1970) i myszy (1973); odkrycie działania tuftsyny na mózgowie (1980); poznanie zupełnie nowych mechanizmów działania leków antypsychotycznych (1970–1980); odkrycie wpływu enkefalin na układ immunologiczny (1990); uzyskanie nowych faktów dotyczących wpływu leków przeciwmiażdżycowych na układ immunologiczny człowieka (1998); opisanie nowych dowodów popierających hipotezę udziału procesów zapalnych w powstawaniu zmian miażdżycowych u człowieka (2000)[1].

Jego żoną była Anna Dyaczyńska-Herman; lekarka, anestezjolog, prof. dr. hab. Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach[1].

Na emeryturę przeszedł we wrześniu 2006[1].

Został pochowany na cmentarzu parafii Przemienienia Pańskiego w Żywcu[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i Alfred Puzio: Zbigniew Stanisław Herman. Śląski Uniwersytet Medyczny. [dostęp 2012-04-27]. (pol.).
  2. Kto jest kim w polskiej medycynie. Informator biograficzny. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1987, s. 224. ISBN 83-2232339-5.
  3. Wspomnienie o profesorze Hermanie. Polskie Towarzystwo Anestezjologii i Intensywnej Terapii. [dostęp 2019-03-16]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Teresa Białek, Władysław Pierzchała (redakcja): Profesor Zbigniew Stanisław Herman. Współtwórca farmakologii klinicznej w Polsce. Katowice: Śląski Uniwersytet Medyczny w Katowicach – Biblioteka Główna, 2010. ISSN 1231-4412.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]