Zbigniew Skokowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Skokowski
Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1888
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1 lutego 1943
Warszawa

Zawód, zajęcie

oficer, urzędnik państwowy, wolnomularz

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Zbigniew Skokowski (ur. 8 stycznia 1888 w Warszawie, zm. 1 lutego 1943 w Warszawie) − polski urzędnik państwowy, oficer i działacz wolnomularski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 stycznia 1888 roku w Warszawie. Uczył się w V Gimnazjum Męskim Klasycznym w Warszawie i aktywnie udzielał się w nim w wolnościowo-inteligenckim «Kółku Samokształcenia». Brał udział w strajku szkolnym w 1905 roku, będąc członkiem kierującego nim Koła Delegatów. W czasie strajku zaprzyjaźnił się z Tadeuszem Kotarbińskim. Po zakończeniu strajku został usunięty ze szkoły i zmuszony był kończyć edukację w prywatnej szkole Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, w której w 1906 roku zdał maturę[1].

Od 1905 roku należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, a po rozpadzie partii rok później przeszedł do PPS-Lewicy, by na początku 1907 roku przenieść się do Organizacji Bojowej PPS. Jako bojownik PPS brał udział w napadzie na urząd gminny w Kątach, po czym od października 1907 roku przebywał w Paryżu, gdzie ukończył nauki społeczne oraz filozofię na Sorbonie. W 1912 roku powrócił do kraju, wystąpił z PPS, a po wybuchu I wojny światowej przystąpił do Grupy Pracy Narodowej. Od października 1917 roku pracował w Departamencie Gospodarki Społecznej Tymczasowej Rady Stanu, po czym po roku trafił do Ministerstwa Przemysłu i Handlu[1].

7 lipca 1919 roku wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego. W wojsku pozostał do 12 listopada 1920 roku po czym powrócił do pracy w ministerstwie, a 1 maja 1921 roku przeszedł do Ministerstwa Pracy i Opieki Społecznej. Rok później, jako rządowy rzeczoznawca, był członkiem polskiej delegacji na Międzynarodowej Konferencji Pracy w Genewie. 1 lutego 1923 roku wygrał konkurs międzynarodowy na stanowisko zastępcy kierownika Sekcji Studiów Ogólnych Międzynarodowego Biura Pracy przy Lidze Narodów w Genewie i pracował na tym stanowisku przez trzyletni okres umowy. W połowie 1925 roku został pod pseudonimem Andrzej Topolski członkiem warszawskiej loży wolnomularskiej, która należała do Wielkiej Loży Narodowej Polski „Polacy Zjednoczeni” i wkrótce został jej przedstawicielem przy Międzynarodowym Stowarzyszeniu Mularskim w Genewie[1].

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 lipca 1925 w korpusie oficerów rezerwy artylerii[2]. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr I. Był wówczas w grupie oficerów „powyżej 40 roku życia”[3].

W marcu 1926 roku Skokowski powrócił do pracy w ministerstwie i 22 grudnia 1927 roku został radcą ministerialnym. Poparł przewrót majowy z 1926 roku i politykę Piłsudskiego. Od 1 grudnia 1928 roku do początków 1931 roku był referentem do spraw społecznych w ambasadzie w Londynie, a 1 kwietnia powrócił do pracy w Ministerstwie Opieki Społecznej, by już 19 września zostać kierownikiem ministerialnej Inspekcji Ubezpieczeń Społecznych. Jako pełnomocnik rządu kierował polską delegacją w rokowaniach w sprawach polityki pracy i opieki społecznej z Czechosłowacją, Rumunią, Francją i Wolnym Miastem Gdańskiem. Pod koniec lat 1930. został zastępcą komisarza Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie, wykładał też politykę emigracyjną na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i traktaty handlowe oraz traktaty pracy na Wolnej Wszechnicy Polskiej w Warszawie, publikował również prace i artykuły[1].

Angażował się w działalność wolnomularską na kolejnych stanowiskach w Wielkiej Loży Narodowej Polski, udzielał się w międzynarodowych spotkaniach organizacji wolnomularskich. W lutym 1938 roku został razem z innymi znaczącymi wolnomularzami zaatakowany w Sejmie przez posła Wacława Budzyńskiego, który domagał się postawienia ich w stan oskarżenia pod zarzutem udziału w tajnym związku. Po samorozwiązaniu polskiego wolnomularstwa 26 października 1938 roku nie angażował się już w działalność pozostałych po nim grup[1].

W październiku 1939 roku został mianowany przez niemieckiego okupanta dyrektorem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, nadzór nad jego działalnością sprawował jednak niemiecki komisarz. Skokowski angażował się w działalność konspiracji związanej z legalnym rządem RP[1].

Był członkiem loży wolnomularskiej w Warszawie w czasach II Rzeczypospolitej[4].

Zmarł 1 lutego 1943 w Warszawie[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Zbigniew Skokowski był synem adwokata Wiktora Skokowskiego i Felicji z Boreckich. Był bratem adwokata w procesach politycznych Jerzego oraz Wacława i Kazimiery, jego szwagrem był Tadeusz Radliński. Żonaty od 28 lipca 1929 roku z Marią z Żebrowskich (primo voto Ładą-Walicką), z którą miał syna Jerzego.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Ludwik Hass: Zbigniew Skokowski. [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. Narodowy Instytut Audiowizualny. [dostęp 2014-11-23]. (pol.).
  2. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 144.
  3. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 821.
  4. Ludwik Hass, Ambicje, rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928, Warszawa 1984, s. 232.
  5. M.P. z 1929 r. nr 274, poz. 630 „za zasługi w dziedzinie polityki socjalnej na terenie międzynarodowym”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]