Przejdź do zawartości

Zbigniew Starak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zbigniew Starak
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia

11 marca 1915
Bydżów, Austro-Węgry

Data śmierci

23 sierpnia 1993

Przebieg służby
Lata służby

1939–1973

Siły zbrojne

Wojsko Polskie
AK Armia Krajowa
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

23 Pułk Ułanów Grodzieńskich,
1 Warszawska Samodzielna Brygada Kawalerii

Stanowiska

dowódca jednostki,
dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Zbigniew Starak (ur. 11 marca 1915 w Bydżowie pod Pragą, zm. 23 sierpnia 1993[1]) – podpułkownik ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem oficera kawalerii cesarskiej i królewskiej armii[2]. W Zamościu ukończył Gimnazjum, im. hetmana Jana Zamoyskiego, a w 1939 Szkołę Podchorążych Kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu[2]. Skierowany do 23 pułku Ułanów Grodzieńskich w Postawach, w którym walczył do jego rozwiązania 27 września 1939. Oficer ZWZAK w Zamościu i Gródku Jagiellońskim w latach 1939–1944.

Ochotniczo zgłosił się w połowie sierpnia 1944 do 1 Samodzielnej Brygady Kawalerii 1 Armii Wojska Polskiego, w której służył na stanowisku dowódcy plutonu ckm w 2 pułku ułanów[2]. Dowodził 1 marca 1945 roku około 220–osobową grupą konną złożoną z dwóch szwadronów 3 pułku ułanów 1 Brygady Kawalerii i 2 baterii z 4 dywizjonu artylerii konnej w ostatniej szarży kawalerii polskiej pod Borujskiem w pobliżu Wałcza. Kawalerzyści wykorzystali jar i przedostali się w rejon, w którym operowały polskie czołgi, które minęli i uderzyli na zaskoczonych Niemców na wysuniętych placówkach. Większość Niemców poległa. Następnie wraz z czołgami i piechotą zaatakowali wieś i ostatecznie złamali opór przeciwnika[3]. Została w ten sposób zdobyta pozycja ryglowa Wału Pomorskiego.

Szef Wydziału Operacyjnego Sztabu 1 Warszawskiej Dywizji Kawalerii we wrześniu 1945.

W maju 1947 dowódca jednostki Wojsk Ochrony Pogranicza w Ustroniu w Beskidzie Śląskim, a następnie szef Wydziału Operacyjnego 11 Zmechanizowanej Dywizji Piechoty w latach 1948–1949[2]. W latach 1950–1958 dowodził oddziałem Wojskowego Korpusu Górniczego w Katowicach i Bytomiu. Pełnił służbę w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie w latach 1958–1960, a w następnych latach zastępca kierownika Studium Wojskowego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie. Kierownik Studium Wojskowego Uniwersytetu Warszawskiego od 1967[2] i kierownik Studium Wojskowego SGGW od 1970 do 1973, w którym to roku przeszedł w stan spoczynku. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera BII-13-6).

Zbigniew Starak pozował Mieczysławowi Naruszewiczowi do rzeźby kawalerzysty będącej elementem Pomnika Tysiąclecia Jazdy Polskiej w Warszawie[4].

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wyszukiwarka cmentarna - warszawskie cmentarze
  2. a b c d e Leżeński i Kukawski 1991 ↓, s. 126.
  3. Boje polskie 1939-1945 Przewodnik encyklopedyczny Bellona SA, Warszawa 2009 s.55 i 56
  4. Irena Grzesiuk-Olszewska: Warszawska rzeźba pomnikowa. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003, s. 184. ISBN 83-88973-59-2.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Cezary Leżeński, Lesław Kukawski: O kawalerii polskiej XX wieku. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1991, s. 126. ISBN 83-04-03364-X.