
Zdobycie Rzymu przez Wizygotów
| ||||
| ||||
![]() Zdobycie Rzymu przez Alaryka | ||||
Czas | 24 sierpnia 410 | |||
Miejsce | Rzym | |||
Terytorium | Italia | |||
Wynik | zdobycie i splądrowanie miasta | |||
Strony konfliktu | ||||
| ||||
Dowódcy | ||||
| ||||
Siły | ||||
| ||||
Straty | ||||
| ||||
![]() |
Zdobycie Rzymu przez Wizygotów (wł. Sacco di Roma) – zajęcie miasta przez Wizygotów w roku 410, w okresie wielkiej wędrówki ludów.
Spis treści
Geneza[edytuj | edytuj kod]
W roku 408 doszło do nieporozumień pomiędzy stojącym na czele Wizygotów królem Alarykiem a cesarzem rzymskim Flawiuszem Honoriuszem, który odmówił Wizygotom wypłaty wcześniej obiecanych pieniędzy. Wódz Wizygotów chcąc ukarać Honoriusza uderzył na Italię docierając w listopadzie pod Rzym. Podczas oblężenia, w mieście zapanował głód. Wizygoci nie podjęli jednak szturmu, godząc się na pertraktacje pokojowe z senatem rzymskim, który obiecał im wysoki haracz. Po odejściu Wizygotów do Etrurii, Honoriusz na początku 409 roku odrzucił decyzję senacką, ściągając dodatkowe wojska do walki z Wizygotami. Alaryk ponownie podszedł po mury Rzymu, zajmując port Ostia. Pod koniec roku Wizygoci wymusili na senacie obwołanie nowego cesarza, którym został Pryskus Attalus. Wkrótce Wizygoci podjęli kolejne walki z Honoriuszem, nie odnosząc jednak większych sukcesów. Latem 410 roku Alaryk zdecydował się zdetronizować Attalusa, z którym poróżnił się w kwestii kampanii w Afryce. Doszło też do negocjacji z Honoriuszem, zostały one jednak przez niego zerwane. Wzburzony tym faktem Alaryk podszedł po raz trzeci pod Rzym.
Przebieg[edytuj | edytuj kod]
Oblężonym nie pomógł Mur Aureliana gdyż, na skutek zdrady części mieszkańców, nocą 24 sierpnia 410 roku Wizygoci wdarli się do miasta bramą Porta Salaria. Przez trzy dni wraz z rzymskimi niewolnikami grabili wszystko co tylko wpadło im w ręce. Podpalano i plądrowano znaczniejsze budynki między innymi mauzolea Augusta i Hadriana. Budowle były niszczone, z wyjątkiem okolic starej kurii rzymskiej i bramy Porta Salaria. Ogrody Salustiusza uległy spaleniu i nigdy już nie zostały odbudowane. Zniszczone zostały znajdujące się na placu Forum Romanum bazyliki Julia i Aemilia a samo Forum zostało zdewastowane. Wizygoci z racji tego że byli arianami oszczędzili budowle kościelne w tym dwie główne bazyliki Piotra i Pawła. Pomimo tych zniszczeń i dewastacji większość budowli przetrwała, jednak została ogołocona z wszelkich zdobień i cennych kruszców.
Mieszkańców oszczędzano, zmuszano ich jednak przemocą i torturami do wydawania kosztowności. Taki los spotkał późniejszą świętą kościoła katolickiego Marcelę Rzymiankę, która była bita przez Wizygotów niewierzących że wiodła ascetyczne życie; w wyniku obrażeń kobieta zmarła. Przyrodnia siostra cesarza Elia Galla Placydia miała więcej szczęścia bo pomimo tego że dostała się do niewoli to potraktowano ją z honorami.
Skutki[edytuj | edytuj kod]
Choć od 402 roku stolicą cesarstwa zachodniorzymskiego była Rawenna, to zdobycie Rzymu było wielkim szokiem dla mieszkańców Italii, przekonanych o potędze „Wiecznego Miasta”. Po opuszczeniu Rzymu Wizygoci wyruszyli na południe rabując Kampanię. W trakcie marszu, w grudniu 410 roku Alaryk zmarł, a jego miejsce zajął Ataulf. Przez cały 411 rok Wizygoci pozostali w Italii doszczętnie ją plądrując.
Papież Innocenty I podjął działania mające zorganizować życie w splądrowanym Rzymie. Augustyn z Hippony napisał swój traktat Państwo Boże (łac. De Civitate Dei) niedługo po zdobyciu miasta przez Wizygotów.
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Zdobycie Rzymu przez Wizygotów. Obraz Josepha-Noëla Sylvestre’a
Król Alaryk w Rzymie. Rysunek Wilhelma von Lindenschmita (młodszego)
Łupienie Rzymu przez Wizygotów. Obraz Évariste’a-Vitala Luminaisa
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Daniel Gazda: Pola Katalaunijskie 451, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2005.
- Philip Matyszak: Wrogowie Rzymu, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2007.