Zdzisław Głowacki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Głowacki
Data i miejsce urodzenia

20 lipca 1919
Łódź

Data i miejsce śmierci

14 marca 1987
Łódź

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie

Dziedzina sztuki

malarstwo

Epoka

socrealizm, w późniejszym okresie taszyzm

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Zdzisław Jan Głowacki (ur. 20 lipca 1919 w Łodzi, zm. 14 marca 1987 tamże) – polski malarz oraz nauczyciel akademicki związany przede wszystkim ze sztuką socrealistyczną.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi[1], gdzie malarstwa uczył go Antoni Wippel[2]. Rozpoczął studia w 1938 w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, ale przerwał je wybuch II wojny światowej. Po wojnie artysta wrócił na studia, które ukończył w 1947 w pracowni prof. Hanny Rudzkiej-Cybisowej[3]. W 1949 rozpoczął pracę w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi (obecnie Akademia Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego) jako asystent Leona Ormezowskiego[4]. Pracował na uczelni jako wykładowca, pełnił też tam funkcję prorektora i trzykrotnie rektora[3] w latach 1963–1971[4].

Był jednym z założycieli grupy artystycznej "Piąte Koło". Brał udział w wielu wystawach artystycznych, m.in.: w Festiwalach Sztuk Plastycznych w Sopocie, Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki w Warszawie (1955), w III Wystawie Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (1959), czy w Salonie Nowej Kultury i Galerii "Krzywe Koło" w Warszawie - gdzie wystawiał m.in. razem z Teresą Tyszkiewicz[4].

Członek Kolegium Rzeczoznawców Ministerstwa Kultury i Sztuki (od 1960), członek Komisji Ochrony Dóbr Kultury i Muzeów Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi (od 1962), członek Rady Głównej Szkolnictwa Artystycznego Ministerstwa Kultury i Sztuki (1966-1968).

Członek Związku Polskich Artystów Plastyków (członek Prezydium Zarządu Okręgu Łódzkiego 1955-1983). Od 1968 członek PZPR. Był m.in. przewodniczącym 4 zespołów problemowych Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Łodzi, członkiem Komitetu Łódzkiego PZPR i Komitetu Dzielnicowego w Łodzi.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Głowacki był kolorystą i należał do przeciwników kierunku konstruktywistycznego, który reprezentował jeden z założycieli PWSSP w Łodzi Władysław Strzemiński[4]. Na twórczość Głowackiego, uważanego za czołowego i ideowego socrealistę, składają się w dużej części realistycznie malowane portrety polskich oraz zagranicznych działaczy komunistycznych, m.in. takich jak Julian Marchlewski, Róża Luksemburg, Franciszek Jóźwiak[5] czy Józef Stalin[6], oraz liczne, propagandowe sceny zbiorowe z Włodzimierzem Leninem czy Feliksem Dzierżyńskim. Jednak po pierwszej zagranicznej podróży jaką odbył do Włoch w drugiej połowie lat 50., zaczął odchodzić od socrealizmu, aby skupić się na koncepcji taszystowskiej[3]. Jego malarstwo z czasem zaczęło nosić elementy fakturalne i wyraźnie zmierzało w kierunku poszukiwań strukturalnych. W 1967, razem z Tadeuszem Śliwińskim, Tadeuszem Wolańskim i Tomaszem Jaśkiewiczem, wystawił wspólną instalację na III Sympozjum "Złotego Grona" w Zielonej Górze. Została ona wówczas przyjęta z wielkim uznaniem przez środowiska nowej sztuki. Pomimo eksperymentowania z nowymi kierunkami sztuki, kontynuował malarstwo portretowe[3][4].

Wystawy indywidualne jego prac odbywały się zarówno w kraju (1956, 1957, 1958, 1963, 1969, 1980 - w Łodzi, 1962 - w Warszawie), jak i za granicą Segedyn, Karl-Marx-Stadt). Brał udział w około 100 wystawach malarstwa w kraju i za granicą (m.in. w Berlinie, Mińsku, Kijowie, Danii, Holandii).

Jego prace znajdują się m.in. w zbiorach: Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Narodowego Szczecinie, Muzeum Sztuki w Łodzi, Muzeum Historii Miasta Łodzi oraz w zbiorach prywatnych w kraju i za granicą[4].

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nasz wiek. Gimnazjum i Liceum imienia Mikołaja Kopernika w Łodzi 1906–2006. Zarys historyczny. Wspomnienia. Henryk Władysław Skorek (red.). Łódź: I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Łodzi i Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi, 2006, s. 491. ISBN 83-908655-0-5.
  2. ↑ Mieczysław Jagoszewski, Nie tylko o malarstwie Zdzisława Głowackiego, „Dziennik Popularny”, 43, 23 lutego 1980.
  3. ↑ a b c d Głowacki Zdzisław - malarz, Polska, baza artystów Agra-Art [online], 1 lutego 2018 [dostęp 2018-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-01].
  4. ↑ a b c d e f Zdzisław Głowacki - G [online], 1 lutego 2018 [dostęp 2018-02-01] [zarchiwizowane z adresu 2018-02-01].
  5. ↑ Zdzisław Głowacki | artdone [online], artdone.wordpress.com [dostęp 2018-02-01] (pol.).
  6. ↑ Stalin jako dziadunio - zdjęcie nr 2, „archive.is”, 1 lutego 2018 [dostęp 2018-02-01].
  7. ↑ M.P. z 1956 r. nr 3, poz. 27

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Edycja 2, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 331.
Rektorzy Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zdzisław_Głowacki&oldid=73507654”