Zespół mieszkalno-usługowy przy pl. Grunwaldzkim we Wrocławiu
 Cztery spośród sześciu wieżowców | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku |
mieszkalny |
| Architekt | |
| Wysokość całkowita |
54 m |
| Kondygnacje |
15 |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
Położenie na mapie Wrocławia  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
 51°06′36,929″N 17°03′14,292″E/51,110258 17,053970
| |
Zespół budynków mieszkalno-usługowych przy pl. Grunwaldzkim 4-20 i ul. Marii Curie-Skłodowskiej 15 – zbiór sześciu budynków mieszkalnych i trzech pawilonów handlowo-usługowych na placu Grunwaldzkim we Wrocławiu[1], zaprojektowanych w latach 1967–1970[potrzebny przypis] przez Jadwigę Grabowską-Hawrylak. Budowany był w latach 1970–1973 przez Wrocławskie Przedsiębiorstwo Budownictwa Ogólnego, a budynki mieszkalne oddawano do użytku w latach 1976–1978. Przez wrocławian nazywany Wrocławskim Manhattanem[1] lub Sedesowcami [2].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Na kompleks składa się sześć wieżowców o wysokości 55 metrów (16 pięter) oraz pawilony handlowe[3]. Projekt zakładał wybudowanie wieżowców z białego betonu, wykończonych cegłą klinkierową i egzotycznym drewnem przy balkonach, z roślinnością pnącą w zaokrąglonych wnękach elewacji i trawiastymi dachami pawilonów handlowych. Według architekt całość miała nadawać inwestycji klimat śródziemnomorski. Zespół budynków został zaprojektowany na betonowej platformie[4], a teren pod budowę wzmocniono 240 palami. Podczas realizacji projekt okrojono w celu obniżenia kosztów przez zastosowanie niskiej jakości materiałów budowlanych[3], a sprzyjało temu przejęcie go od miasta przez spółdzielnię mieszkaniową. W ramach oszczędności elewacje pozostały niewykończone. Przed remontem widoczny był beton z wystającymi żelaznymi prętami oraz plamy farby pozostałe po budowie[4]. Architektce Jadwidze Grabowskiej-Hawrylak udało się zrealizować tarasy widokowe ze świetlicami wyposażonymi w łazienki na dachach płaskich wszystkich bloków mieszkalnych na placu Grunwaldzkim[5]. Balkony pokryła klinkierem, natomiast do budowy bloków użyła prefabrykatów betonowych o nietypowej formie.
W 1973 Janusz Kondratiuk nakręcił tu telewizyjny film Pies pokazujący osiedle w budowie [6]. W 1974 wyprodukowano film Karuzela.
Kompleks na pl. Grunwaldzkim jest wpisany do rejestru zabytków województwa dolnośląskiego[7].
Galeria[edytuj | edytuj kod]
Architektura[edytuj | edytuj kod]
-
Elewacja jednego z wieżowców niedługo po wybudowaniu, 1977
-
Wieżowiec i pawilony przyziemne, 1977
-
Kompleks przed remontem widziany od strony pl. Grunwaldzkiego, 2014
-
Kompleks przed remontem widziany od strony mostu Grunwaldzkiego, 2011
-
Elewacje kompleksu w 2015, widać charakterystyczne połączenie cegły z betonem na elewacji
-
Odremontowane wieżowce kompleksu w 2020, bez cegły, z betonem pomalowanym na biało
-
Jeden z wieżowców z wyremontowaną elewacją
Panoramy[edytuj | edytuj kod]
-
Wieżowce w panoramie miasta (oznaczone literą L)
-
Widok na zachód Wrocławia z tarasu widokowego jednego z wieżowców
-
Widok na południe Wrocławia z tarasu widokowego jednego z wieżowców
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Dorota Oczak-Stach, Wyremontują budynek na wrocławskim Manhattanie. Fandom to miejsce dla pasjonatów, wroclaw.wyborcza.pl, 23 września 2019 [dostęp 2019-09-23] (pol.).
- ↑ [1]
- ↑ a b Marta Gołębiowska: Wrocławski Manhattan. Od powstania do przedednia remontu. [w:] Gazeta Wyborcza [on-line]. Agora SA, 2015-01-28. s. 2. [dostęp 2015-01-28]. (pol.).
- ↑ a b Marta Gołębiowska: Wrocławski Manhattan. Od powstania do przedednia remontu. [w:] Gazeta Wyborcza [on-line]. Agora SA, 2015-01-28. s. 1. [dostęp 2015-01-28]. (pol.).
- ↑ Architektura 11/1973
- ↑ [2]
- ↑ Marta Gołębiowska: Wrocławski Manhattan. Od powstania do przedednia remontu. [w:] Gazeta Wyborcza [on-line]. Agora SA, 2015-01-28. s. 3. [dostęp 2015-01-28]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Atlas architektury Wrocławia, tom II, Jan Harasimowicz, Wydawnictwo Dolnośląskie, 1998