Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Bociek”

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Bociek”
Ilustracja
Teren zespołu z wieży widokowej w Pogrzebieniu
zespół przyrodniczo-krajobrazowy
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Położenie

gmina Lubomia, gmina Kornowac

Mezoregion

Płaskowyż Rybnicki

Data utworzenia

2019

Akt prawny

Uchwała nr XIII.97.2019 Rady Gminy Kornowac z dnia 19 grudnia 2019 r.

Powierzchnia

152 ha

Położenie na mapie gminy Kornowac
Mapa konturowa gminy Kornowac, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Bociek””
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Bociek””
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Bociek””
Położenie na mapie powiatu raciborskiego
Mapa konturowa powiatu raciborskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Bociek””
Ziemia50°03′37,5260″N 18°18′13,5040″E/50,060424 18,303751
Tablica informacyjna w Pogrzebieniu

Zespół przyrodniczo-krajobrazowy „Bociek” – założony w roku 2019 zespół przyrodniczo-krajobrazowy położony w południowo-zachodniej części województwa śląskiego, na terenie powiatów raciborskiego i wodzisławskiego (gminy Lubomia i Kornowac), na Wyżynie Śląskiej w zachodniej części Płaskowyżu Rybnickiego[1].

Przepisy[edytuj | edytuj kod]

Zespół ma powierzchnię 152 hektarów i został powołany uchwałą nr XIII.97.2019 Rady Gminy Kornowac z dnia 19 grudnia 2019 (Dz. Urz. woj. śl. z 2019 r. poz. 83). Datą ustanowienia był 22 stycznia 2020[1].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Zespół stanowi fragment istotnego korytarza ekologicznego otwierającego się na europejską sieć ekologiczną Doliny Odry (międzynarodowy korytarz Econet). Sąsiaduje z zespołem przyrodniczo-krajobrazowym „Wielikąt”. Cenne jest tu występowanie półnaturalnych, unikatowych siedlisk, zanikających w skali Europy. Teren zespołu jest pagórkowaty, z licznymi miedzami i niewielkimi zadrzewieniami śródpolnymi umiejscowionymi na stokach o dużym nachyleniu, co wiąże glebę korzeniami i zapobiega erozji[2]. Ma również walory krajobrazowe, prezentując tradycyjne, rolnicze wykorzystanie Płaskowyżu Rybnickiego[1].

Ekosystem obszaru jest półnaturalny, utrzymywany poprzez ekstensywne użytkowanie go przez ludzi. Jest cenny dla zachowania lokalnej bioróżnorodności. Stanowi miejsce występowania unikatowych siedlisk oraz ostoi rzadkich i zagrożonych gatunków fauny i flory[1].

Przyroda[edytuj | edytuj kod]

Flora[edytuj | edytuj kod]

Zespół chroni siedliska rzadkich na terenie Płaskowyżu Rybnickiego gatunków roślin i zwierząt, w tym objętych ochrona gatunkową. Są to m.in.: róża francuska, zimowit jesienny, paprotnik kolczysty, centuria pospolita, wiązówka bulwkowa, dziewięćsił pospolity, dzwonek skupiony[1], goździk kropkowany, janowiec barwierski, śnieżyczka przebiśnieg i dzika śliwa tarnina[2].

Fauna[edytuj | edytuj kod]

Na terenie zespołu zidentyfikowano 54 gatunki ptaków, w tym z I załącznika Dyrektywy ptasiej. Są to m.in.: bocian biały, derkacz, dzięcioł zielonosiwy, gąsiorek, krętogłów, skowronek, słowik rdzawy, przepiórka, świerszczak, strumieniówka i potrzeszcz. Bardzo rzadka jest w tym rejonie orzesznica[1].

W obrębie zespołu stwierdzono występowanie 187 gatunków motyli dziennych i nocnych[1].

Biegnąca wzdłuż zespołu linia średniego napięcia jest istotnym elementem w życiu ptaków, które chętnie przesiadują na przewodach. Czasami gromadzą się tutaj duże stada dymówek oraz sierpówek, wspólnie nocujących w stadach liczących do kilkudziesięciu osobników[2].

Najniższy położony punkt obszaru porośnięty jest szuwarem trzcinowym z olszami czarnymi. Miejsce to stanowi dobre schronienie dla saren i strzyżyków. Wilgotne miejsca są terenem bytowania płazów i gadów (ropucha szara, żaba jeziorkowa, zaskroniec zwyczajny)[2].

Przyroda nieożywiona[edytuj | edytuj kod]

Na obszarze zespołu znajduje się wychodnia krzemienia, jak również następują aktywne procesy osuwiskowe[1].

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Turystyczne poznanie zespołu ułatwia ścieżka Zespołu Przyrodniczo – Krajobrazowego „Bociek” z początkiem w Pogrzebieniu[2]. Jego obrzeżami prowadzą szlaki rowerowe[3]. Obserwację ptaków ułatwia 20-metrowej wysokości wieża widokowa w Pogrzebieniu[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h Przeglądanie danych - Zespół przyrodniczo-krajobrazowy [online], crfop.gdos.gov.pl [dostęp 2022-02-02].
  2. a b c d e Wypad za miasto: POGRZEBIEŃ i Ścieżka dydaktyczno-przyrod... [online], www.slaskie.travel [dostęp 2022-02-02] (pol.).
  3. Mapy.cz [online], Mapy.cz [dostęp 2022-02-02].
  4. IDcom.pl, Punkt widokowy i wieża widokowa w Pogrzebieniu [online], kornowac.pl [dostęp 2022-02-02] (pol.).