Zespół klasztorny reformatów w Szamotułach

Dawny klasztor franciszkanów reformatów w Szamotułach

nr rej. 1090/A z 27.04.1970
Fasada kościoła św. Krzyża
Państwo	Polska
Miejscowość	Szamotuły
Kościół	rzymskokatolicki
Właściciel	Franciszkanie reformaci
Prowincja	Prowincja wielkopolska świętego Antoniego
Typ zakonu	męski
Obiekty sakralne
Kościół	Kościół św. Krzyża
Fundator	Jan Korzbok Łącki
Data budowy	1676
Położenie na mapie Szamotuł Dawny klasztor reformatów w Szamotułach
Położenie na mapie Polski Dawny klasztor reformatów w Szamotułach
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego Dawny klasztor reformatów w Szamotułach
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego Dawny klasztor reformatów w Szamotułach
Położenie na mapie gminy Szamotuły Dawny klasztor reformatów w Szamotułach
52°36′29″N 16°34′49″E

Zespół klasztorny reformatów w Szamotułach – w jego skład wchodzi kościół pod wezwaniem św. Krzyża oraz pofranciszkański klasztor.

W miejscu obecnego kościoła, w latach 1324-1513, funkcjonował zamek obronny. W roku 1675 starosta nakielski Jan Korzbok Łącki sprowadził do Szamotuł zakonników, darując im pieniądze na budowę klasztoru i kościoła. Kompleks został zbudowany w 1676 r., a konsekrowany w 1682 r.

Barokowy kościół został zbudowany w typie salowym, z trójprzęsłową nawą. Północna fasada podzielona jest czterema pilastrami, pomiędzy którymi znajdują się XVIII-wieczne rzeźby umieszczone w niszach, przedstawiającego św. Onufrego oraz biskupa. Na fasadzie umieszczone są także cztery płyty: dwie epitafijne, nagrobna oraz jedna nieczytelna z powodu zniszczeń. Wyposażenie wnętrza, jednolite rokokowe, zostało wykonane w 1759 r. przez poznańskiego snycerza, Józefa Eglamena. Obrazy zostały wykonane na początku XVIII w. przez Adama Swacha z Poznania. W kościele znajduje się 8 ołtarzy. W ołtarzu głównym znajduje się krucyfiks z drugiej połowy XVII w. oraz rzeźby: Matki Bolesnej, Jana Chrzciciela, dwóch zakonników, Boga Ojca, Ducha św. i aniołów.

Klasztor zbudowany został wokół kwadratowego wirydarza, otoczonego krużgankami. Po wojnie zakon przeniósł się do Wronek, a wnętrze, w czasach PRL-u, zostało częściowo przekształcone i zaadaptowane do celów mieszkalnych. Nadal zachowały się m.in. sklepienia na parterze, malatura w dawnym refektarzu (obecnie zaszpachlowana) oraz oryginalne podciągi na I piętrze. Aktualnie odbywa się inwentaryzacja obiektu, następnie planowana jest adaptacja budynku, po którym przeniesiona ma być tam plebania.

• 
  Kościół i klasztor
• 
  Klasztor
• 
  Wirydarz klasztorny
• 
  Ołtarz główny

Bibliografia

• Szamotuły, Kazimierz i okolice, Bogdan Kucharski, Poznań 1989.
• Powiat Szamotulski, Romana i Tadeusz Juraszowie, Warszawa 1966.
• Inwentaryzacja krajoznawcza miasta i gminy Szamotuły, Marek Krygier, Paweł Mordal, Szamotuły 1989.