Zhanjiang (1988)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zhanjiang (165)
Ilustracja
Siostrzany „Zhuhai” w 1994 roku
Klasa

niszczyciel rakietowy

Typ

051G1

Oznaczenie NATO

Luda III/IV

Historia
Stocznia

Hongqi, Dalian

Położenie stępki

1986

Wodowanie

1 sierpnia 1988

 Marynarka Wojenna Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej
Wejście do służby

30 grudnia 1989

Wycofanie ze służby

sierpień 2020

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

standardowa: 3670 ton
pełna: 3960 t

Długość

132 m
127,5 m między pionami

Szerokość

12,8 m

Zanurzenie

4,39 m (5,3 m z sonarem)

Napęd
2 turbiny parowe o łącznej mocy 53 MW (72 000 KM)
2 śruby
Prędkość

31 węzłów

Zasięg

2970 Mm przy 18 w.

Sensory
radary Typ 354, Typ 381, Typ 515, Typ 352-III, Typ 343, Typ 347G, Typ 756
sonary SJD-2 i SJD-4
system walki elektronicznej ZKJ-4
Uzbrojenie
początkowo: 4 działa uniwersalne kal. 130 mm (2 x II)
8 dział plot. kal. 37 mm (4 x II)
4 działa plot. kal. 25 mm (2 x II)
6 pocisków rakietowych Hai Ying-1 (2 x III)
2 wyrzutnie rgb (2 x XII)
4 miotacze i 2 zrzutnie bg, 38 min
Wyposażenie
systemy rozpoznania elektronicznego Typ 825 i RW-23-1
Załoga

280

Zhanjiang (湛江) – chiński niszczyciel rakietowy z lat 80. XX wieku, jedna z 17 zbudowanych jednostek typu 051. Okręt został zwodowany 1 sierpnia 1988 roku w stoczni Hongqi w Dalian, a do służby w Marynarce Wojennej Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej wszedł 30 grudnia 1989 roku. Jednostka, oznaczona numerem taktycznym 165, została wycofana ze służby w sierpniu 2020 roku.

Projekt i budowa[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Niszczyciele rakietowe typu 051.

Pod koniec lat 50. XX wieku Chińczycy uzyskali dostęp do dokumentacji technicznej najnowszych radzieckich niszczycieli proj. 41 i proj. 56[1]. Mimo pogorszenia stosunków dyplomatycznych między ZSRR a ChRL na początku lat 60. pozyskane plany zostały wykorzystane do zaprojektowania pierwszego rodzimego chińskiego typu tej klasy, a mianowicie niszczycieli typu 051[1]. Okręty w większości rozwiązań bazowały na jedynym zbudowanym niszczycielu proj. 41 - „Nieustraszimyj”, choć niektóre ulepszenia (m.in. lepsze rozplanowanie siłowni) zostały zaczerpnięte z budowanych seryjnie jednostek proj. 56[1]. Spory jak na chińskie doświadczenia stopień komplikacji konstrukcji oraz zerwanie współpracy z ZSRR (co spowodowało opuszczenie kraju przez wszystkich radzieckich specjalistów) zaowocowały znacznym spowolnieniem powstania finalnego projektu, co stało się dopiero w 1968 roku[2].

„Zhanjiang” (湛江) zbudowany został w stoczni Hongqi w Dalian[3][4]. Stępkę okręt położono w 1986 roku, zaś zwodowany został 1 sierpnia 1988 roku[3][5].

Dane taktyczno-techniczne[edytuj | edytuj kod]

Okręt był niszczycielem rakietowym o długości całkowitej 132 metrów (127,5 metra między pionami, 124 metry na wodnicy), szerokości całkowitej 12,8 metra i zanurzeniu 4,39 metra (5,3 metra z opływką sonaru)[5][6]. Wyporność normalna wynosiła 3250 ton, standardowa 3670 ton, zaś pełna 3960 ton[6][7]. Okręt napędzany był przez dwa zestawy turbin parowych o łącznej mocy 53 MW (72 000 KM), poruszające poprzez wały napędowe dwiema śrubami[8][9][a]. Parę dla turbin, podgrzewaną do temperatury 450 °C, dostarczały cztery kotły typu KW-41E, o ciśnieniu roboczym 64 at[10]. Maksymalna prędkość jednostki wynosiła 31 węzłów, zaś ekonomiczna 14 węzłów[11][9][b]. Zasięg wynosił 5000 Mm przy prędkości 14 węzłów, 2970 Mm przy prędkości 18 węzłów i 1100 Mm przy prędkości 31 węzłów[6][11].

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się z umieszczonych na dziobie i na rufie wież typu SМ-2-1 z podwójnymi armatami uniwersalnymi kalibru 130 mm L/58[5][11]. Masa naboju wynosiła 33,4 kg (w tym ładunku miotającego 15,1 kg), a donośność pozioma 27 800 metrów (21 000 metrów do celów powietrznych)[12]. Broń przeciwlotniczą stanowiły cztery zdwojone zestawy dział plot. W-11M kal. 37 mm L/63 i dwa zdwojone zestawy dział plot. 2M-3M kal. 25 mm[5][11].

Uzbrojenie rakietowe stanowiły dwie potrójne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych Hai Ying-1 (okręt przenosił sześć rakiet)[5][11]. Pocisk rozwijał prędkość 0,8 Ma, masa głowicy bojowej wynosiła 513 kg, zaś maksymalny zasięg wynosił 80 km[12]. Do zwalczania okrętów podwodnych służyły umieszczone na dziobie dwie 12-prowadnicowe wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych FQF-2500, a na rufie cztery miotacze i dwie zrzutnie bomb B-1[5][11]. Okręt miał też tory mieszczące maksymalnie 38 min, po demontażu zrzutni bomb głębinowych[5][11].

Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Typ 756, radar dozoru ogólnego Typ 354, radary dozoru powietrznego Typ 381 i 515, radar kierowania ogniem artylerii głównej Typ 343, radar kierowania ogniem rakietowym Typ 352-III, radar kierowania ogniem artylerii przeciwlotniczej Typ 347G, sonary SJD-2 i SJD-4, systemy rozpoznania elektronicznego Typ 825 i RW-23-1 oraz system walki elektronicznej ZKJ-4[5][11].

Załoga okrętu składała się z 45 oficerów oraz 235 podoficerów i marynarzy[13][9][c].

Służba[edytuj | edytuj kod]

„Zhanjiang” został przyjęty do służby w Marynarce Wojennej Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej 30 grudnia 1989 roku[3][14][d]. Okręt otrzymał numer taktyczny 165[3][15]. „Zhanjiang” został przyporządkowany do Floty Południowej[16][4]. W 1999 roku dokonano modernizacji uzbrojenia i wyposażenia radioelektronicznego niszczyciela: na rufowej nadbudówce zainstalowano ośmioprowadnicową wyrzutnię przeciwlotniczych pocisków rakietowych HQ-7 (z zapasem 16 rakiet) oraz zdemontowano obie wyrzutnie rakiet Hai Ying-1 oraz wszystkie stanowiska artyleryjskie kal. 130, 37 i 25 mm; zainstalowano natomiast cztery poczwórne wyrzutnie przeciwokrętowych pocisków rakietowych CY-1 (z zapasem 16 pocisków C-801), dwa podwójne stanowiska dział kal. 100 mm Typ 99, cztery podwójne stanowiska działek plot. kal. 37 mm OTO Breda Dardo, dwa potrójne aparaty torpedowe kal. 324 mm oraz radary Typ 381, Typ 517, Typ 347G, Typ 756, Typ 344, Typ 362 i Typ 345, sonar SJD-7 i wyrzutnie celów pozornych[5][17].

Jednostka została wycofana ze służby w sierpniu 2020 roku[16].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Sharpe 1991 ↓, s. 112 podaje, że moc siłowni okrętu wynosiła 60 000 KM.
  2. ↑ Gogin 2019 ↓ podaje, że prędkość maksymalna okrętu wynosiła 35 węzłów.
  3. ↑ Sharpe 1991 ↓, s. 112 podaje, że załoga okrętu liczyła 285 osób, w tym 27 oficerów, zaś Gogin 2019 ↓ podaje, że liczebność załogi wynosiła 302 osoby.
  4. ↑ Gardiner i Chumbley 1996 ↓, s. 61 podaje, że okręt wcielono do służby w 1981 roku.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Zawadzki 2020 ↓, s. 39.
  2. ↑ Zawadzki 2020 ↓, s. 39-40.
  3. ↑ a b c d Zawadzki 2020 ↓, s. 41.
  4. ↑ a b Dąbrowski 2019 ↓, s. 94.
  5. ↑ a b c d e f g h i Gogin 2019 ↓.
  6. ↑ a b c Dąbrowski 2019 ↓, s. 86.
  7. ↑ Malinowski 1999 ↓, s. 39.
  8. ↑ Zawadzki 2020 ↓, s. 43, 47.
  9. ↑ a b c Saunders 2004 ↓, s. 127.
  10. ↑ Zawadzki 2020 ↓, s. 42.
  11. ↑ a b c d e f g h Zawadzki 2020 ↓, s. 47.
  12. ↑ a b Zawadzki 2020 ↓, s. 44.
  13. ↑ Zawadzki 2020 ↓, s. 43.
  14. ↑ Dąbrowski 2019 ↓, s. 93.
  15. ↑ Faulkner 2004 ↓, s. 72.
  16. ↑ a b Zawadzki 2020 ↓, s. 48.
  17. ↑ Zawadzki 2020 ↓, s. 47-48.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Krzysztof Dąbrowski. Niszczyciele Typu 051 „Luda” – niegdysiejsza wizytówka chińskiej floty. „Okręty Wojenne”. Nr specjalny 71, 2019. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Keith Faulkner: Jane’s Okręty Wojenne Przewodnik Encyklopedyczny. Poznań: Zysk i S-ka, 2004. ISBN 83-7298-588-X.
  • Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: ZHANJIANG destroyer (1989), ZHUHAI destroyer (1991). Navypedia. [dostęp 2021-03-06]. (ang.).
  • Jarosław Malinowski. Niszczyciele rakietowe typu „Luda” (proj. 051). „Okręty Wojenne”. Nr 3 specjalny, 1999. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X. 
  • Stephen Saunders (red.): Jane’s Fighting Ships 2004-2005. London: Jane’s Information Group Ltd, 2004. ISBN 0-7106-2623-1. (ang.).
  • Richard Sharpe (red.): Jane’s Fighting Ships 1991-92. London: Jane’s Defence Data, 1991. ISBN 0-7106-0960-4. (ang.).
  • Wojciech Zawadzki. Piękne kopie – niszczyciele typu 051. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 11-12 (201), 2020. Magnum-X. ISSN 1426-529X. 
Niszczyciele rakietowe typu 051

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zhanjiang_(1988)&oldid=65117434”