ZiŁ-135

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
ZiŁ-135
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR/ Rosja

Typ pojazdu

samochód terenowy

Historia
Prototypy

październik 1958

Produkcja

1963–1995

Dane techniczne
Silnik

2 silniki Ural-375 V-8, 130 kW każdy

Transmisja

mechaniczna
elektromechaniczna od wersji "M"

Poj. zb. paliwa

520 l

Długość

9,27 m

Szerokość

2,80 m

Wysokość

2,53 m

Prześwit

580 mm

Masa

11 570 kg

Osiągi
Prędkość

65 km/h

Zasięg pojazdu

400 km

Pokonywanie przeszkód
Kąt podjazdu

57°

Dane operacyjne

ZiŁ-135 – duży, 8-kołowy wojskowy transporter lub samobieżna wyrzutnia artyleryjska produkowana w okresie zimnej wojny przez Związek Radziecki, począwszy od roku 1958. Jego zadaniem (w zależności od wersji) było przewożenie lub wystrzeliwanie pocisków rakietowych, głównie rakiet 9K52 Łuna-M (nazwa kodowa NATO FROG-7) typu ziemia-ziemia. ZiŁ-135 był powszechnie eksportowany do krajów bloku wschodniego, a także do Korei Północnej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pojazd powstał jako prostsza alternatywa dla projektowanego równolegle w zakładach ZiŁ ciągnika ZiŁ-134, różniąc się między innymi układem napędowym z dwoma produkowanymi już silnikami mniejszej mocy zamiast jednego oraz prostszym zawieszeniem. Początkowo ZiŁ-135 miał być amfibią i taki wariant został skonstruowany jako pierwszy, ze szczelnym wannowym kadłubem z wnękami na koła[1]. Głównym konstruktorem był W. Graczow[2]. Do napędu zaadaptowano dwa silniki Ził-123F z transportera opancerzonego BTR-152, o łącznej mocy 220 KM, z których każdy napędzał koła jednej burty za pośrednictwem przekładni hydrokinetycznej[3]. Napędzane było wszystkie 8 kół, a skrajne osie były kierowane[4].

Pierwszy prototyp powstał 3 października 1958 roku[4]. Pod koniec 1959 roku powstała seria próbna trzech amfibii ZiŁ-135B[5]. W tym samym roku prowadzono próby prototypu jako bazy dla wyrzutni rakiet balistycznych, lecz ostatecznie zdecydowano umieścić ją nie niepływającym podwoziu[5].

Modyfikacje[edytuj | edytuj kod]

  • 1959 – ZIŁ-135B – wersja pływająca
  • 1960 ZIŁ-135I
  • maj 1960 – ZiŁ 135К – wyrzutnia 2P30
  • 4 kwietnia 1961 ZIŁ-135Ł (na bazie podwozia ZIŁ-135I)
  • 1962 – ZiŁ 135КМ
  • 1962 – ZiŁ 135BP (B2) – prototyp wersji pływającej z kadłubem z włókna szklanego[5]
  • 1962 – ZIŁ-135ŁT
  • 4 marca 1963 – ZiŁ 135ŁM
  • 1964 – ZiŁ-135ŁTM

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jewgienij Proczko, R. Daniłow. Awtomobili dla biezdorożija. „Tiechnika i Woorużenije”. 10/2009, s. 39-43, 2009. (ros.).