Zimowe Grand Prix Szwecji
| Rommehed | |
| Pełna nazwa |
Sveriges Vinter Grand Prix |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Szczegóły | |
| Organizowany | |
| Długość okrążenia |
5,176 km |
| Liczba okrążeń |
20 |
| Dystans |
103,523 km |
| Ostatnie wyniki (sezon 1947) | |
| Podium |
Reg Parnell |
| Najszybsze okrążenie |
Leslie Brooke |
Zimowe Grand Prix Szwecji, oryg. Sveriges Vinter Grand Prix – zimowy wyścig samochodowy, który odbywał się nieregularnie w latach 1931–1947 w miejscowości Borlänge.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W 1906 roku Królewski Automobilklub Szwecji (KAK) zorganizował pierwszy zimowy wyścig samochodowy pomiędzy Sztokholmem a Göteborgiem. Zawody te odbywały się w latach 1906–1914, 1920 i 1925–1930. W 1931 roku KAK zdecydował się na zorganizowanie Zimowego Grand Prix Szwecji – pierwszego zimowego Grand Prix w historii – i kierował się takim wyborem lokalizacji, przy której kluczowym czynnikiem byłaby niezawodność samochodów. Zdecydowano, że wyścig odbędzie się w okolicy jeziora Rämen w środkowej Szwecji. Cały tor liczył ponad 46 kilometrów i przebiegał przez lasy, a dwukilometrowa sekcja odbywała się bezpośrednio na odśnieżonym, zamarzniętym jeziorze. Drogi leśne były wąskie i kręte, ponadto ich cechą charakterystyczną były nagłe zmiany wysokości, co stanowiło dodatkowe wyzwanie dla kierowców. Boksy i trybuny zostały zbudowane niedaleko torów kolejowych, dzięki czemu widzowie mogli przybyć pociągiem. Fakt, iż ze względu na długość toru kibice widzieli samochody co 35 minut, znacznie utrudniał śledzenie zawodów[1].
Pierwszy wyścig miał miejsce 22 lutego 1931 roku, a wśród startujących był Rudolf Caracciola. Wyścig liczył osiem okrążeń, a jego dystans wynosił 384,1 km[1]. Caracciola odpadł na czwartym okrążeniu, a pierwsze dwa miejsca zajęli Finowie: Karl Ebb (Auburn) przed Johanem Ramsayem (Chrysler)[2]. Drugi wyścig, w sezonie 1932, oglądało 60 tysięcy widzów[1], a wygrał go lokalny kierowca, Olle Bennström jadący Fordem[3]. W 1933 roku pewne zwycięstwo wśród 31 startujących odniósł kierowca Alfy Romeo, Per-Viktor Widengren[4].
Po śmierci mechanika Erika Lafrenza podczas Letniego Grand Prix Szwecji 1933[5] Zimowe Grand Prix Szwecji zawieszono na dwa lata. W 1936 roku wyścig został ponownie rozegrany na lekko zmodyfikowanym torze, a 29 zgłoszonych było podzielonych na klasę samochodów Grand Prix i standardowych[1]. Na pierwszym okrążeniu wyścigu doszło do kolizji, ale nikt nie odniósł poważnych obrażeń. Zwycięstwo odniósł Eugen Bjørnstad w Alfie Romeo. Wyścig ze względu na niewielkie zainteresowanie (30 tysięcy osób) okazał się jednak ekonomiczną porażką i nie odbywał się do 1947 roku[6].
W 1947 rozegrano ostatnie Zimowe Grand Prix Szwecji. Miało ono miejsce na wojskowym lotnisku Rommehed. Trasa liczyła 20 okrążeń po 5,176 km. Wyścig odbywający się w temperaturze -29 °C oglądało prawie 50 tysięcy ludzi. W zawodach wystartowało czterech kierowców, ponieważ statek przewożący samochody większości kierowców kontynentalnych utknął w lodzie w drodze na zawody. Tę edycję wyścigu wygrał Reg Parnell w ERA[7].
Zwycięzcy[edytuj | edytuj kod]
| Rok | Tor | Zwycięzca | Samochód |
|---|---|---|---|
| 1931 | Rämen |  Karl Ebb
|
Auburn Special |
| 1932 | Rämen |  Olle Bennström
|
Ford Special |
| 1933 | Rämen | Per-Viktor Widengren
|
Alfa Romeo Monza |
| 1936 | Rämen |  Eugen Bjørnstad
|
Alfa Romeo Monza |
| 1947 | Rommehed |  Reg Parnell
|
ERA A-Type |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Rämen (S). [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-04-15]. (ang.).
- ↑ I Sveriges Vinter Grand Prix. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-04-15]. (ang.).
- ↑ II Sveriges Vinter Grand Prix. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-04-15]. (ang.).
- ↑ III Sveriges Vinter Grand Prix. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-04-15]. (ang.).
- ↑ I Sveriges Sommar Grand Prix. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-04-15]. (ang.).
- ↑ IV Sveriges Vinter Grand Prix. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-04-15]. (ang.).
- ↑ Swedish Winter GP. [w:] silhouet.com [on-line]. [dostęp 2014-04-15]. (ang.).