Zorilla paskowana

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Zorilla)
Zorilla paskowana
Ictonyx striatus[1]
(Perry, 1810)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Podrząd

psokształtne

Rodzina

łasicowate

Podrodzina

Ictonychinae

Rodzaj

Ictonyx
Kaup, 1835[2]

Gatunek

zorilla paskowana

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[12]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Zorilla paskowana[13], zorilla[14][h] (Ictonyx striatus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny łasicowatych[15] zamieszkujący tereny Afryki środkowej i południowej[16].

Podgatunki[edytuj | edytuj kod]

Wyróżnia się kilkanaście podgatunków zorilli[15][1]:

  • I. striatus albescens
  • I. striatus arenarius
  • I. striatus elgonis
  • I. striatus erythreae
  • I. striatus ghansiensis
  • I. striatus giganteus
  • I. striatus intermedius
  • I. striatus kalaharicus
  • I. striatus lancasteri
  • I. striatus limpopoensis
  • I. striatus maximus
  • I. striatus obscuratus
  • I. striatus orangiae
  • I. striatus ovamboensis
  • I. striatus pretoriae
  • I. striatus senegalensis
  • I. striatus shoae
  • I. striatus shortridgei
  • I. striatus striatus

Budowa ciała[edytuj | edytuj kod]

Z wyglądu zorilla paskowana przypomina skunksa. Ma długą, puszystą sierść wybarwioną na czarno, z białymi pasami wzdłuż grzbietu i białymi łatami na głowie. Ogon także biały. Długość ciała (głowa i tułów) - 28 do 40 cm, a ogona - 20-30 cm, wysokość 10-13 cm[16].

Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]

Zamieszkuje zróżnicowane środowiska w Afryce – od części środkowej (Senegal, Nigeria, Sudan i Etiopia) po południowy kraniec kontynentu[16].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Zorilla paskowana jest drapieżnikiem, który żywi się drobnymi gryzoniami i owadami. W sytuacji zagrożenia stroszy sierść i wytryskuje na przeciwnika cuchnącą ciecz. Potrafi także leżeć bez ruchu i udawać padlinę[16].

Tryb życia[edytuj | edytuj kod]

Zorilla paskowana wiedzie samotny, nocny tryb życia. W ciągu dnia ukrywa się w rozpadlinach skalnych, norach lub zabudowaniach człowieka. Funkcjonuje na powierzchni ziemi, jednak potrafi także wspinać się po drzewach, a także pływać[16].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Nazwa nieprawidłowa, publikacja Okena Lehrbuch der Naturgeschichte została uznana za nieważną (poza kilkoma wyjątkami) na mocy uprawnień ICZN ze względu na niestosowanie zasad nazewnictwa binominalnego[3].
  2. Nazwa nieważna, odrzucona ze względów nomenklatorycznych decyzją ICZN[3].
  3. Nazwa zastępcza dla Zorilla Oken, 1816 i Ictonyx Kaup, 1835.
  4. Nowa nazwa dla Ictonyx Kaup, 1835.
  5. a b Niepoprawna późniejsza pisownia Ictonyx Kaup, 1835.
  6. Niepoprawna późniejsza pisownia Rhabdogale Wiegmann, 1838.
  7. Niepoprawna późniejsza pisownia Ozolictis Gloger, 1841.
  8. Nazwa zorilla używana jest również w odniesieniu do rodzaju Ictonyx (zob. zorilla).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Ictonyx striatus, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
  2. J.J. Kaup: Das Thierreich in seinen Hauptformen. Cz. 1. Darmstadt: Verlag von Johann Philipp Diehl, 1835, s. 352. (niem.).
  3. a b ICZN. Opinion 417. Rejection for nomenclatorial purposes of volume 3 (Zoologie) of the work by Lorenz Oken entitled Okens Lehrbuch der Naturgeschichte published in 1815—1816. „Opinions and declarations rendered by the International Commission on Zoological Nomenclature”. 14, s. 1–42, 1956–1957. (ang.). 
  4. L. Oken: Lehrbuch der Naturgeschichte. T. 3: Zoologie. Cz. 2. Jena: August Schmid, 1816, s. xi, 1000. (niem.).
  5. I. Geoffroy Saint-Hilaire: Marte. Mustela. W: M. Bory de Saint-Vincent (red.): Dictionnaire classique d’histoire naturelle. T. 10. Paris: Rey et Gravier, Libraries-Editeurs, Auai des Augustins, 1826, s. 215. (fr.).
  6. A.F.A. Wiegmann. Betrachtungen über das Gebiss der Raubthiere (Ferae). „Archiv für Naturgeschichte”. 4 (1), s. 278 (przypis), 1838. (niem.). 
  7. C.W.L. Gloger: Gemeinnütziges Hand- und Hilfsbuch der Naturgeschichte. Breslau: A. Schulz, 1841, s. 74. (niem.).
  8. Index Universalis. W: L. Agassiz: Nomenclator zoologicus, continens nomina systematica generum animalium tam viventium quam fossilium, secundum ordinem alphabeticum disposita, adjectis auctoribus, libris, in quibus reperiuntur, anno editionis, etymologia et familiis, ad quas pertinent, in singulis classibus. Soloduri: Jent et Gassmann, 1842–1846, s. 194. (łac.).
  9. A.N. Pomel: Catalogue méthodique et descriptif des vertébrés fossiles découverts dans le bassin hydrographique supérieur de la Loire, et surtout de la vallée de son affluent principal, L’Allier. Paris: J.-B. Baillière, 1853, s. 47. (fr.).
  10. J.E. Gray. Revision of the genera and species of Mustelidae contained in the British Museum. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1864, s. 145, 1864. (ang.). 
  11. A. Roberts. Report on a survey of the higher vertebrates of north-eastern Zululand. „Annals of the Transvaal Museum”. 18, s. 228, 1936. (ang.). 
  12. C. Stuart, M. Stuart, E. Do Linh San, Ictonyx striatus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-07-19] (ang.).
  13. Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 156. ISBN 978-83-88147-15-9.
  14. Zygmunt Kraczkiewicz: SSAKI. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne - Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
  15. a b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Ictonyx striatus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 14 listopada 2014]
  16. a b c d e Kazimierz Kowalski (redaktor naukowy), Adam Krzanowski, Henryk Kubiak: Mały słownik zoologiczny: Ssaki. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1973. ISBN 83-214-0637-8.