Zygmunt Niewiadomski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zygmunt Niewiadomski
Ilustracja
Zygmunt Niewiadomski
Data i miejsce urodzenia

1 czerwca 1950
Zamość

Profesor nauk prawnych
Specjalność: prawo administracyjne, prawo gospodarcze
Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Doktorat

1981 – nauki prawne
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Habilitacja

1989 – nauki prawne
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej

Profesura

1996

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej

Zygmunt Konrad Niewiadomski (ur. 1 czerwca 1950 r. w Zamościu) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki, sędzia Naczelnego Sądu Administracyjnego w stanie spoczynku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Studia prawnicze ukończył na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie w 1972 r. Tam rozpoczął pracę w charakterze pracownika naukowo-dydaktycznego, uzyskując stopnie naukowe: doktora (1981) i doktora habilitowanego nauk prawnych (1989). Tytuł naukowy profesora nauk prawnych uzyskał w 1996 r.[1] Stażysta Uniwersytetu w Zurichu oraz Akademii Badań Przestrzennych i Planowania Krajowego w Hanowerze. Absolwent studiów podyplomowych w Międzynarodowym Instytucie Administracji Publicznej w Paryżu (planowanie przestrzenne obszarów wiejskich). Od 1980 r. pracuje w instytucjach naukowych w Warszawie: Instytucie Administracji i Zarządzania (adiunkt, docent, sekretarz naukowy), Instytucie Gospodarki Przestrzennej i Komunalnej (profesor, a w latach 1990–1996 dyrektor) oraz Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego (profesor zwyczajny, kierownik Katedry Prawa Administracyjnego, a w latach 1999–2003 prorektor). Rektor Wyższej Szkoły Zarządzania Personelem w Warszawie (2002-2003)[2].

Od 2003 r. pracuje w Szkole Głównej Handlowej (SGH) na stanowisku profesora zwyczajnego. Kolejno pełni funkcje kierownika Katedry Prawa Gospodarczego, dyrektora Instytutu Prawa i Polityki Gospodarczej, a ostatnio kierownika studiów podyplomowych: Podstaw prawno-ekonomicznych procesu inwestycyjnego oraz Zamówień publicznych[3]. Od 1994 r. jest sędzią Naczelnego Sądu Administracyjnego, od 2010 r. w stanie spoczynku.

Specjalizuje się w prawie administracyjnym i gospodarczym (gospodarka przestrzenna, proces inwestycyjno-budowany, samorząd terytorialny)[4]. Autor licznych publikacji z tego zakresu, w tym współredaktor i współautor „Systemu prawa administracyjnego”, wielokrotnie wznawianych komentarzy do prawa budowlanego oraz ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, Wielkiej Encyklopedii Prawa (Prawo administracyjne), Leksykonu Pojęć Planistycznych Polski i Niemiec, oraz podręczników akademickich z prawa administracyjnego, samorządu terytorialnego i planowania przestrzennego[5]. Z tego też zakresu prowadzi wykłady na macierzystej Uczelni, a w przeszłości także na: Uniwersytecie Warszawskim w Centrum Studiów Samorządu Terytorialnego, Politechnice Warszawskiej w Kolegium Nauk Społecznych oraz Wyższej Szkole Prawa i Administracji w Rzeszowie.

Wypromował siedmiu doktorów nauk prawnych oraz kilkuset magistrów prawa i administracji. Promotor doktoratu honoris causa SGH nadanego prof. dr. hab. Stanisławowi Sołtysińskiemu[6]. Recenzent w sześciu postępowaniach o nadanie tytułu naukowego profesora nauk prawnych oraz w czterdziestu dziewięciu postępowaniach o nadanie stopnia naukowego: doktora habilitowanego i doktora nauk prawnych[1].

Członek krajowych i międzynarodowych gremiów naukowych: w latach 1990-1999 w Komitecie Przestrzennego Zagospodarowania Kraju Polskiej Akademii Nauk (KPZK PAN), w tym jedną kadencję w Prezydium (1993-1995). Członek Lubelskiego Towarzystwa Naukowego oraz Towarzystwa Naukowego KUL[7]. Od 1995 r. członek rzeczywisty Niemieckiej Akademii Badań Przestrzennych i Planowania Krajowego z siedzibą w Hanowerze (Akademie für Raumforschung und Landesplanug)[8].

Wchodzi w skład rad programowych czasopism naukowych, w tym Przeglądu Prawa Publicznego, Samorządu Terytorialnego oraz Studiów i Prac Kolegium Zarządzania i Finansów SGH.

Członek gremiów konsultacyjnych w kraju (m.in. Rada Samorządowa przy Prezydencie RP 1992-1995 oraz Państwowa Rada Gospodarki Przestrzennej 1996-1997) i za granicą (m.in. Rada Konsultacyjna Stowarzyszenia Regionów Europejskich 1995-1997 oraz Rada Doradcza przy Ministrze Komunikacji, Budownictwa i Mieszkalnictwa RFN 1999-2003).

Od 1990 r. ekspert komisji sejmowych i senackich kilku kadencji, właściwych w sprawach samorządu terytorialnego, prawa budowlanego i planowania przestrzennego. W tym charakterze brał aktywny udział w pracach legislacyjnych przywracających instytucję samorządu terytorialnego oraz statuujących nowy system prawny planowania przestrzennego. Współautor projektu założeń polityki komunalnej państwa (1993). Autor ekspertyzy prawnej do Koncepcji Przestrzennego Zagospodarowanie Kraju 2008-2033 (KPZK PAN oraz Ministerstwo Rozwoju Regionalnego, Warszawa 2008). Inicjator opracowania projektu kodeksu urbanistyczno-budowlanego i powołania Komisji Kodyfikacyjnej Prawa Budowlanego[9]. W latach 2012–2014 Przewodniczący tej Komisji[10]. Współpracował z Bankiem Światowym przy opracowaniu raportu Doing Business 2017[11].

W II edycji rankingu Gazety Prawnej na najbardziej wpływowych prawników w Polsce (2013) zajął 26 miejsce[12].

Pasjonuje się historią Zamościa i dorobkiem prawno-urbanistycznym założyciela miasta Jana Zamoyskiego.

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011). Wyróżniony Medalem za Zasługi dla Wymiaru Sprawiedliwości (2010) i Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2011). Laureat nagród naukowych Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa (1988) oraz Ministra Infrastruktury (2002).

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Planowanie przestrzenne w systemie zadań samorządu terytorialnego. Zagadnienia administracyjno-prawne. Studia KPZK PAN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994[13].
  • Deutsch-polnisches Handbuch der Planungsbegriffe. Polsko-Niemiecki Leksykon Pojęć Planistycznych (współredaktor i współautor), Akademie für Raumforschung und Landesplanung, Hannover-Warschau 2001[14].
  • Prawo administracyjne (redaktor i współautor), 6 wydań, LexisNexis, Warszawa 2002-2013[15].
  • Planowanie przestrzenne. Zarys systemu, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2003[16].
  • Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz (redaktor i współautor), 12 wydań, C.H. Beck, Warszawa 2004-2021[17].
  • Prawo budowlane. Komentarz (redaktor i współautor), 10 wydań, C.H. Beck, Warszawa 2006-2021[18].
  • Pojęcie administracji publicznej, (w:) System prawa administracyjnego. Tom I. Instytucje prawa administracyjnego, red. R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel, C.H. Beck, Warszawa 2010[19].
  • Samorząd terytorialny, (w:) System prawa administracyjnego. Tom VI. Podmioty administrujące, red. R. Hauser, Z. Niewiadomski, A. Wróbel, C.H. Beck, Warszawa 2011[20].
  • Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz z odniesieniami do ustaw o samorządzie powiatowym i samorządzie województwa (współredaktor i współautor), C.H. Beck , Warszawa 2011[21].
  • Konstytucyjne aspekty regulacji procesu inwestycyjno-budowlanego (wespół z Romanem Hauserem), Państwo i Prawo 2015/6[22].
  • Wielka Encyklopedia Prawa. Prawo administracyjne (współredaktor i współautor), Fundacja „Ubi societas, ibi ius”, Warszawa 2020[23].
  • O znaczeniu tradycyjnej konstrukcji prawnej samorządu terytorialnego w warunkach współczesności, Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny 2020/4[24].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Prof. dr hab. Zygmunt Niewiadomski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [dostęp 2021-04-02].[martwy link]
  2. ↑ Who is who w Polsce. Encyklopedia bibliograficzna z życiorysami znanych Polek i Polaków. Hűbners, 2005, s. 2718. ISBN 978-3-7290-0100-8.
  3. ↑ Złota Księga Nauk Ekonomicznych, Prawnych i Ścisłych. Polski Instytut Bibliograficzny, Helion, 2005, s. 229. ISBN 83-9-200-1435.
  4. ↑ Złota księga Nauk Społecznych. Polski Instytut Bibliograficzny, Helion, 2014, s. 198. ISBN 978-83-937255-2-6.
  5. ↑ Złota Księga Nauki Polskiej. Naukowcy Zjednoczonej Europy. Polski Instytut Bibliograficzny, Helion, 2016, s. 559. ISBN 978-83-920014-6-1.
  6. ↑ Szkoła Główna Handlowa w Warszawie: Profesor Stanisław Sołtysiński. [dostęp 2021-04-02].
  7. ↑ Janusz Kapuścik: Współcześni uczeni polscy. Słownik biograficzny. T. 3. Warszawa: Ośrodek Przetwarzania Informacji, 2000, s. 294. ISBN 83-9-0529-580.
  8. ↑ 50 Jahre ARL in Fakten (Kurzbiographien der ördentlichen Mitglieder). Hannover: Akademie für Raumforschung und Landesplanug, 1996, s. 217. ISBN 978-3-88838-514-8.
  9. ↑ Prawo budowlane w jednym kodeksie. Rzeczpospolita, 12-05-2009. [dostęp 2021-04-13].
  10. ↑ Nowy fundament. Propozycja radykalnych zmian prawa budowlanego. Serwis Samorządowy PAP. [dostęp 2021-04-02].
  11. ↑ Doing Business 2017: Equal Opportunity for All. [dostęp 2021-04-02].
  12. ↑ Wykładowcy WSPiA wśród najbardziej wpływowych prawników w Polsce. Wyższa Szkoła Prawa i Administracji w Rzeszowie. [dostęp 2021-04-02].
  13. ↑ Katalog Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. [dostęp 2021-04-02].
  14. ↑ Akademie für Raumforschung und Landesplanung. [dostęp 2021-04-02].
  15. ↑ Katalog Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. [dostęp 2021-04-02].
  16. ↑ Katalog Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. [dostęp 2021-04-02].
  17. ↑ Księgarnia Wydawnictwa C.H. Beck. [dostęp 2021-04-02].
  18. ↑ Księgarnia Wydawnictwa C.H. Beck. [dostęp 2021-04-02].
  19. ↑ Katalog Biblioteki Szkoły Głównej Handlowej. [dostęp 2021-04-02].
  20. ↑ Katalog Biblioteki Szkoły Głównej Handlowej. [dostęp 2021-04-02].
  21. ↑ Katalog Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego. [dostęp 2021-04-02].
  22. ↑ Państwo i Prawo. [dostęp 2021-04-02].
  23. ↑ Fundacja „Ubi societas, ibi ius”. [dostęp 2021-04-02].
  24. ↑ Ruch Prawniczy, Ekonomiczny i Socjologiczny. [dostęp 2021-04-02].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Zygmunt_Niewiadomski&oldid=72431283”