Bindheimit
 Włoskowate kryształki bindheimitu | |
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Skład chemiczny |
wodny antymonian ołowiu |
|---|---|
| Twardość w skali Mohsa |
4 – 4,5 |
| Przełam |
muszlowy |
| Układ krystalograficzny |
regularny |
| Gęstość minerału |
4,6 – 7,3 g/cm³ |
| Właściwości optyczne | |
| Barwa |
żółty, brunatny, szary, czerwony, zielony |
| Rysa |
biała lub żółtawa |
| Połysk |
matowy |
Bindheimit – minerał należący do grupy stibikonitu (tlenków); znany jest od 1832 roku. Nazwa pochodzi od nazwiska niemieckiego chemika Johanna Jacoba Bindheima (1750-1825).
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Właściwości[edytuj | edytuj kod]
Występuje w skupieniach skrytokrystalicznych, zbitych. Tworzy naskoupienia. Często tworzy kryształy mieszane z innymi minerałami oraz pseudomorfozy po kruszcach pierwotnych. Tylko bardzo cienkie okruchy są przeświecające.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Minerał strefy utleniania kruszców Sb.
Miejsca występowania: Rosja – Syberia, Austria – Karyntia, Algieria – Constantine.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. Parafiniuk: Minerały systematyczny katalog 2004, TG ”Spirifer” W-wa 2005
- A. Bolewski, A. Manecki: Mineralogia szczegółowa, Wyd. PAE W-wa 1993
- A. Bolewski: Mineralogia szczegółowa, Wyd. Geologiczne W-wa 1965