Bitwa pod Raciborzem (1241)
| I najazd mongolski na Polskę | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Wynik |
zwycięstwo Polaków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Położenie na mapie Raciborza  | |||
Położenie na mapie Polski  | |||
Położenie na mapie województwa śląskiego  | |||
Położenie na mapie powiatu raciborskiego  | |||
| 50°04′59,8800″N 18°13′00,1200″E/50,083300 18,216700 | |||
Bitwa pod Raciborzem (1241) – pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem księcia opolsko-raciborskiego Mieszka II Otyłego a wojskami mongolskimi podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku.
20 marca 1241 roku oddziały zwiadowcze wojsk mongolskich dotarły do Raciborza i zaczęły przeprawę na lewy brzeg Odry. Zadanie miały utrudnione, gdyż okoliczna ludność zniszczyła mosty na rzece. Książę opolsko-raciborski Mieszko II Otyły na czele silnego oddziału wykorzystał sytuację i zaatakował przeprawiających się Mongołów zadając im dotkliwą klęskę. Według przekazu Karola Gromanna poległo w walce około czterystu Mongołów. Mieszko wzmocnił załogę w grodzie, zaś kwiat rycerstwa pociągnął za sobą do Legnicy, gdzie książę wrocławski Henryk II Pobożny wyznaczył miejsce zbiórki sił chrześcijańskich.
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Piastowie. Leksykon biograficzny, wyd. 1999, str. 720
- Wielka Historia Polski cz. do 1320, wyd. Pinexx 1999, s. 187-188