Czynnik chłodniczy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Czynnik chłodniczy, chłodziwo[a], czynnik ziębniczy, ziębnik – czynnik termodynamiczny uczestniczący w wymianie ciepła w urządzeniu chłodniczym lub pompie ciepła. Wrząc pod niskim ciśnieniem i w niskiej temperaturze pobiera ciepło, które następnie oddaje w trakcie skraplania pod wyższym ciśnieniem i w wyższej temperaturze.

Czynniki chłodnicze zostały wprowadzone do chłodnictwa w latach trzydziestych XIX wieku, wraz z wynalezieniem przez Jacoba Perkinsa parowego sprężarkowego urządzenia chłodniczego.

Podział czynników chłodniczych[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Lista czynników chłodniczych.

Klasyfikacja płynów roboczych wykorzystywanych w urządzeniach chłodniczych:

  • syntetyczne
    • jednorodne
    • niejednorodne
      • mieszaniny azeotropowe – niewykazujące poślizgu temperaturowego
      • mieszaniny zeotropowe (nieazeotropowe) – wykazujące poślizg temperaturowy. Czynniki te są mieszaniną czynników jednoskladnikowych o różnej lotności. Poślizg temperaturowy jest zjawiskiem niekorzystnym, gdyż powoduje, że zjawisko parowania nie przebiega izotermicznie.
  • naturalne

Wymagania stawiane czynnikom chłodniczym[edytuj | edytuj kod]

Idealny czynnik chłodniczy powinien mieć dobre własności termodynamiczne, być bezpieczny dla ludzi i środowiska oraz nie powodować korozji. Nie znaleziono jeszcze substancji, która spełniałaby te wszystkie wymagania.

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. termin używany zwykle w energetyce jądrowej