Infrastruktura telekomunikacyjna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Infrastruktura telekomunikacyjna – według prawa telekomunikacyjnego, urządzenia telekomunikacyjne, oprócz telekomunikacyjnych urządzeń końcowych, oraz w szczególności linie telekomunikacyjne, kanalizacje kablowe, słupy, wieże, maszty, kable, przewody oraz osprzęt wykorzystywane do zapewnienia telekomunikacji[1].

Pod pojęciem infrastruktury telekomunikacyjnej na przykład rozumie się zespół kabli i urządzeń, z których zbudowana jest sieć telefoniczna lub inna telekomunikacyjna. W jej skład wchodzi linia do abonenta, wyposażenie do obsługi abonenta na centrali oraz zestaw połączeń międzycentralowych wraz z urządzeniami do kierowania ruchu telekomunikacyjnego.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Ustawa z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. z 2004 r. nr 171, poz. 1800, z późn. zm.).