Koksownik
_2012.jpg)
Koksownik (inaczej koksiak[1][2]) – przenośne palenisko w postaci stalowego kosza do spalania koksu, służące do ogrzania się na wolnym powietrzu.
Znane ze stosowania podczas stanu wojennego w Polsce (1981–1983) przez żołnierzy i milicjantów do ogrzewania się w mrozy na posterunkach ulicznych. W niektórych miastach (np. w Częstochowie) są ustawiane w mroźne dni w okolicach przystanków komunikacji miejskiej i miejsc, gdzie gromadzą się bezdomni[3].
Wbrew pojawiającym się twierdzeniom, określenie koksownik nie jest ani błędne – w znaczeniu „wolnostojącego pieca, w którym pali się koksem” figuruje w aktualnym Słowniku Języka Polskiego PWN[4] – ani nowomodne, ponieważ odnotowywał je już słownik języka polskiego pod red. Witolda Doroszewskiego[5] z lat 50. i 60. XX wieku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Koksiak. Słownik języka polskiego PWN. [dostęp 2012-03-26].
- ↑ Koksiaki. Obcy język polski – M. Malinowski. [dostęp 2014-05-10].
- ↑ Łukasz Żołądź: Na ulice wracają koksowniki. [dostęp 2010-12-07].
- ↑ koksownik – Słownik języka polskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2017-09-04] (pol.).
- ↑ koksownik – Wielki słownik W. Doroszewskiego PWN [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2017-09-04] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zdzisław Zblewski: Leksykon PRL-u, Kraków 2000, s. 75.
