Most Szczytnicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
most Szczytnicki
{{{alt zdjęcia}}}
most Szczytnicki przed przebudową widziany z lewego przyczółka
Poprzednie nazwy

Fürstenbrücke, Adolf-Hitler-Brücke

Państwo

 Polska

Miejscowość

Wrocław

Podstawowe dane
Przeszkoda

Stara Odra

Długość

82,50 m

Szerokość:
• całkowita


22,30 m

Liczba torów tramwajowych

2

Liczba przęseł

3

Rozpiętość przęseł

21 m, 24 m, 21 m
(prześwity: 19 m, 22 m, 19 m)

Data budowy

18881890, 19331934, 20062008

Projektant

?, przebudowy: Günther Trauer, Zygmunt Burski[1]

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, po prawej znajduje się punkt z opisem „most Szczytnicki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „most Szczytnicki”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „most Szczytnicki”
Ziemia51°06′53″N 17°04′20″E/51,114722 17,072222

Most Szczytnicki (dawniej Fürstenbrücke, Adolf-Hitler-Brücke[2]) – trójprzęsłowy łukowy most na Starej Odrze we Wrocławiu, położony między zachodnim skrajem placu Grunwaldzkiego a parkiem Szczytnickim.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy w tym miejscu powstał już w 1544. Więcej wiadomo o drewnianym moście wzniesionym w 1790 jako dojazd do parku Szczytnickiego. Most ten był dwuprzęsłowy[3], o konstrukcji w postaci wiązarów Howe'a. Prześwity pod przęsłami mostu miały szerokość po 24 m.

Wobec planowanej w końcu XIX w. budowy nowego szlaku żeglugowego i portu we Wrocławiu zaszła konieczność poszerzenia koryta Starej Odry. W związku z tym postanowiono zastąpić dotychczasowe przestarzałe i drewniane jeszcze mosty nad nim przebiegające, aby umożliwić przepływanie większych jednostek pływających. Nowy most został zaprojektowany przez kierowany przez Alexandra Kaumanna miejski zarząd instalacji podziemnych (niem. Tiefbauverwaltung) otrzymał podobnie jak zbudowany kilka lat wcześniej most Oławski konstrukcję murowaną. Dwa położone w nurcie rzeki filary, wzniesione z granitowych ciosów, wsparto na 26 studniach fundamentowych wypełnionych betonem. Niosące pomost jezdni łuki wymurowano z cegły klinkierowej na zaprawie cementowej. Most otrzymał ozdobne licowanie oraz balustrady. W czasie budowy mostu zbudowano obok tymczasowy most. Wkrótce po otwarciu mostu uruchomiono przebiegającą przez niego linię tramwajową.

W latach 19331934 most, który stał się w międzyczasie wobec powstania osiedli Zacisze, Zalesie, Sępolno oraz Stadionu Olimpijskiego za wąski, poddano przebudowie. Z obu stron istniejącej konstrukcji dobudowano wedle projektu miejskiego radcy budowlanego Günthera Trauera poszerzenia o takim samym profilu, lecz w konstrukcji żelbetowej. Wykonawcami były firmy Florentius Brichta oraz Böhm & Hüdig, a kierownikiem budowy był majster budowlany Weigt[4]. Tym razem most otrzymał prostą, pozbawioną zasadniczo ozdób formę. Jedynie w stalowych balustradach mostu umieszczono modernistyczne motywy ozdobne w postaci krat przedstawiających herb Wrocławia oraz godło Prus z lat 1933–1945 – orła dzierżącego miecz i pęk błyskawic. Ponadto na piersiach orła znajduje się kwadratowe pole, w które wówczas wpisana była swastyka – dziś to pole jest puste[4].

Widok na Dom Akademicki „Ołówek” i Dom Akademicki „Kredka” z Mostu Szczytnickiego

Kolejną gruntowną przebudowę przeprowadzono w latach 20062008. Ponownie zbudowano na czas robót most tymczasowy (na północ od mostu głównego) dla samochodów i pieszych; ruch tramwajowy został wstrzymany. Dobudowy z lat 1933–1934 zostały wyburzone, pozostawiono jedynie filary. Następnie poszerzenia mostu zostały odbudowane, tym razem w konstrukcji stalowej. Przy okazji pomost nieznacznie poszerzono. Wykonawcą prac była firma Skanska. Most ponownie otwarto 24 października 2008.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Magda Nogaj: Gazeta Wyborcza Wrocław: Most Szczytnicki poddany ostatecznej próbie. 22 października 2008. [dostęp 2009-03-10]. (pol.).
  2. Niemiecko-polski słownik nazw ulic. www.wratislavia.net. s. 50. [dostęp 2010-11-10]. (pol.).
  3. Łagiewski pisze o dwóch filarach, jednak magistrat podaje we wcześniejszym źródle informację o dwu przęsłach.
  4. a b Grzegorz Bakuliński i inni, Trasy turystyczne dla m. Wrocławia. Część 3. Mosty i przeprawy, Wrocław: Fundacja Otwartego Muzeum Techniki, 2007 [dostęp 2009-03-10].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]