Penalizacja kontaktów homoseksualnych

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sytuacja prawna osób homo- i biseksualnych na świecie
Sytuacja prawna osób homo- i biseksualnych na świecie

Kontakty homoseksualne legalne

     Małżeństwo osób tej samej płci

     Rejestrowane związki partnerskie lub konkubinaty

     Uznawanie małżeństw osób tej samej płci zawartych za granicą

     Ograniczone uznawanie małżeństw osób tej samej płci

     Związki jednopłciowe nieuznawane prawnie

     Ograniczenie swobody wypowiedzi

     De iure nielegalne, de facto nie wszczyna się postępowania

Kontakty homoseksualne nielegalne

     Kara więzienia

     Dożywotnie pozbawienie wolności

     Kara śmierci

Współcześnie prawo przewidujące kary za kontakty homoseksualne jest obecne w 74 krajach i terytoriach świata. W 47 krajach i terytoriach karane są zarówno kontakty między kobietami, jak i mężczyznami, a w 28 tylko kontakty seksualne między mężczyznami. Prawa te są obecne w krajach Afryki, Azji[1], niewielkich państwach Oceanii, Ameryki Środkowej oraz w Europie (Czeczenia).

Rodzaj kary jest zróżnicowany, w zależności od kraju. Najwyższym wymiarem kary za kontakty homoseksualne jest kara śmierci, zapisana w systemach prawnych następujących krajów: Afganistan[2], Arabia Saudyjska, Czeczenia, Iran, Jemen, Mauretania, Somalia, Sudan, Zjednoczone Emiraty Arabskie (z wyjątkiem emiratu Dubaj, gdzie za stosunek homoseksualny grozi 10 lat więzienia), w Nigerii (12 stanów). Amnesty International notuje także tortury, okrutne i nieludzkie traktowanie (w tym kary cielesne, gwałty i przymusowe terapie konwersyjne), ataki na obrońców praw człowieka należących do mniejszości seksualnych (np. FannyAnn Eddy), odmowa legalizacji organizacji osób LGBT, więzienie i inne formy dyskryminacji[3].

Kary za kontakty homoseksualne są potępiane przez Komitet Praw Człowieka ONZ, Human Rights Watch i Amnesty International i inne organizacje praw człowieka i obywatela, oraz przez przywódców państw[4] i organizacji religijnych[5].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Hiszpański konkwistador Vasco Núñez de Balboa karze śmiercią Indian za seks homoseksualny przez zjedzenie żywcem przez psy wojenne, Ameryka, 1594 rok.
Rycerz von Hohenberg ze swoim giermkiem spalony na stosie za kontakty homoseksualne, Zurych, 1482.

Starożytność i średniowiecze[edytuj | edytuj kod]

Najstarszy zachowany zapis penalizujący kontakty homoseksualne pochodzi z kodeksu Asyrii z 1075 roku p.n.e., który za stosunek seksualny pomiędzy mężczyznami przewidywał karę kastracji[6]. Seks analny między osobami tej samej płci był ogólnie potępiany przez bliskowschodnie kultury w starożytności.

W krajach zachodnich karalność kontaktów homoseksualnych była konsekwencją rozprzestrzeniania się[7] wizji świata podyktowanej przez religie abrahamiczne, zwłaszcza chrześcijaństwo i judaizm, które odnoszą się do homoseksualizmu w Księdze Kapłańskiej (18,22 i 20,13)[8]. Według najczęściej przyjmowanej interpretacji (i niegdyś jedynej), ten cytat potępia kontakty homoseksualne, twierdząc, że kontakty homoseksualne będą ukarane śmiercią (przez niejasnego agensa – Boga, wyznawców danej religii lub innego). Sami badacze biblijni nie są zgodni, czy grzechem sodomskim był homoseksualizm, który jest jedną z teorii. Inne teorie skupiają się na tym, że mieszkańcy tych miast byli niegościnni lub chcieli zgwałcić gości (stosunek bez obopólnej zgody)[9].

Mimo to, historycznie fragmenty te były cytowane przez chrześcijan i żydów jako uzasadnienia prześladowania osób homoseksualnych na przestrzeni wieków[10], a instytucje kościelne żądały za homoseksualizm kary śmierci (podczas soboru laterańskiego w 1179).

W roku 342 chrześcijański cesarz rzymski Konstans wydał ustawę zakazującą kontaktów homoseksualnych, tolerowanych lub akceptowanych wcześniej w świecie grecko-rzymskim. Paradoksalnie, źródła historyczne potwierdzają fakt, że sam władca znany był ze swoich skłonności do osób tej samej płci[11].

Cesarz Teodozjusz I ustanowił w 390 r. karę śmierci przez spalenia na stosie dla biernych partnerów homoseksualnych stosunków seksualnych[12]

W 533 r. bizantyjski cesarz Justynian, który wykorzystywał chrześcijaństwo do umacniania władzy, rozszerzył karalność także na aktywnych partnerów homoseksualnych[7][12]. Karą była kastracja[7].

Jak dowodził św. Augustyn spośród wszystkich grzechów najgorszy jest „grzech przeciw naturze”, bo „pożycie samo jest tu pogwałcone, a przecież winno ono być z Bogiem; bo perwersyjną lubieżnością plami się naturę, której On sam jest Twórcą”[potrzebny przypis]. Za grzech taki uchodziły praktycznie wszystkie praktyki seksualne nieukierunkowane na prokreację: masturbacja, seks homoseksualny, seks heteroseksualny dla przyjemności w oderwaniu od prokreacji[potrzebny przypis] i inne zachowania seksualne określane łącznie mianem „sodomii”, za którą chrześcijański cesarz Teodozjusz I Wielki, za namową ówczesnego biskupa Mediolanu świętego Ambrożego, w 390 roku wprowadził karę śmierci poprzez spalenie na stosie[13][14].

W 1252 św. Tomasz uznał homoseksualizm za „herezję”[potrzebny przypis] i, w ślad za św. Augustynem, „grzech przeciwko naturze”. W 1450 papież upoważnił inkwizycję do ścigania homoseksualizmu (karą był stos)[potrzebny przypis]. W późniejszych czasach, wiele kodeksów świeckich, pod wpływem presji kościoła, utrzymało kary za homoseksualizm[7].

Czasy nowożytne[edytuj | edytuj kod]

Począwszy od XVIII wieku stopniowo znoszono karalność kontaktów homoseksualnych, zwłaszcza w krajach zachodnich, w których kontakty homoseksualne zwykle były karalne de facto lub de jure. Pierwszym krajem na świecie, który oficjalnie zdepenalizował kontakty homoseksualne(inne języki) (po wcześniejszym okresie karania), była Francja w 1791 roku[15], natomiast państwami, które powróciły do karania homoseksualizmu po wcześniejszym okresie niekarania są:

  •  Indie (2013) de jure, wcześniej po dekryminalizacji w 2009
  •  Belize (2003), po wcześniejszej dekryminalizacji w 1988. W 2016 wyrokiem Sądu Najwyższego uznano penalizację za niekonstytucyjną[16][17]

były:

  •  ZSRR (1933), po wcześniejszej dekryminalizacji w 1922

Stan obecny[edytuj | edytuj kod]

Mapa historyczna państw, które zniosły przepisy przeciwko homoseksualności.

     1790–1799

     1800–1819

     1820–1829

     1830–1839

     1840–1859

     1860–1869

     1870–1879

     1880–1889

     1890–1909

     1910–1919

     1920–1929

     1930–1939

     1940–1949

     1950–1959

     1960–1969

     1970–1979

     1980–1989

     1990–1999

     2000–2009

     Od 2010

Obecnie kontakty homoseksualne są karalne de facto lub de iure w następujących państwach lub terytoriach:

Między mężczyznami albo kobietami[edytuj | edytuj kod]

W Afryce:

W Ameryce:


W Azji:

W Europie:

W Oceanii:

Między mężczyznami[edytuj | edytuj kod]

W Afryce:

W Ameryce:

W Azji:

W Oceanii:

Krytyka[edytuj | edytuj kod]

Organizacje chroniące prawa człowieka krytykują penalizację kontaktów homoseksualnych, podkreślając, że jakakolwiek forma dyskryminacji osób o orientacji homo- czy biseksualnej jest łamaniem tychże praw[20][21][22][23].

Kryminalizacja kontaktów homoseksualnych poprzez skazywanie kobiet i mężczyzn za podejmowanie dobrowolnych stosunków seksualnych z osobami tej samej płci stanowi według Amnesty International poważne pogwałcenie praw człowieka – w tym prawa do prywatności, wolności od dyskryminacji, wolności ekspresji, prawa do stowarzyszeń. Kryminalizacja kontaktów homoseksualnych została potępiona m.in. przez Komitet Praw Człowieka, Rada Gospodarcza i Społeczna ONZ, a także Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet[3][24][25]. Organizacje broniące praw człowieka, w tym Komitet Praw Człowieka ONZ (od 1999 roku), wzywają państwa nie tylko do usunięcia przepisów penalizujących stosunki homoseksualne, lecz także do włączania do konstytucji zakazu dyskryminacji ze względu na orientację seksualną[3].

Zadośćuczynianie[edytuj | edytuj kod]

Oficjalne przeprosiny[edytuj | edytuj kod]

Daniel Andrews, premier australijskiego stanu Wiktoria, przedstawił oficjalne przeprosiny za dawne przepisy, na mocy których osoby homoseksualne karano więzieniem. To pierwsze oficjalne przeprosiny tego typu w tym kraju[26].

W 2016 r. kanadyjski premier Justin Trudeau przeprosił w imieniu Kanady za dekady systematycznej opresji i odrzucenia, wspieranych przez państwo. Trudeau nazywając dekady historycznej niesprawiedliwości wspólnym wstydem, złożył też propozycję wypłacania odszkodowań i umożliwienia osobom skazanym za dobrowolne stosunki homoseksualne możliwości usunięcia imienia z rejestru karnego[27].

W 2018 r. irlandzki premier Leo Varadkar przeprosił osoby LGBT za historyczne prześladowanie gejów i lesbijek[28].

Przywracanie dobrego imienia[edytuj | edytuj kod]

W 2017 r. rząd niemiecki przyjął ustawę o wymazaniu wyroków za homoseksualność[29].

W 2018 r. australijski stan Terytorium Północne przeprosił za homofobiczne prawo i umożliwił osobom z wyrokiem za homoseksualizm przywrócenie dobrego imienia[30].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Promoting lesbian, gay, bisexual and transgeder rights overseas (10/07/2006). fco.gov.uk. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-26)]..
  2. ↑ Po obaleniu reżimu talibów w 2001 r. przywrócono poprzednio obowiązujący kodeks karny, przewidujący za kontakty homoseksualne „jedynie” karę długoletniego pozbawienia wolności. Niemniej jednak równolegle z tym kodeksem obowiązuje islamskie prawo religijne, w myśl którego kontakty homoseksualne powinny być karane śmiercią.
  3. ↑ a b c AI: Prawa człowieka a orientacja seksualna.
  4. ↑ David Cameron Threatens To Cut U.K. Aid Over Gay Rights | HuffPost [online], www.huffingtonpost.com [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  5. ↑ Nigerian Archbishop tells government: Stop punishing gays · PinkNews [online], www.pinknews.co.uk [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  6. ↑ Ancient History Sourcebook: The Code of the Assura, c. 1075 BCE.
  7. ↑ a b c d Źródła i konsekwencje heteroseksizmu (The Sources and Consequences of Heterosexism) | Tomasz Drabowicz - Academia.edu [online], www.academia.edu [dostęp 2017-11-26] (ang.).
  8. ↑ Nie będziesz obcował z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą. To jest obrzydliwość (...). Ktokolwiek obcuje cieleśnie z mężczyzną, tak jak się obcuje z kobietą, popełnia obrzydliwość. Obaj będą ukarani śmiercią, sami tę śmierć na siebie ściągnęli.
  9. ↑ What was the sin or sins of Sodom and Gomorrah? [online], www.religioustolerance.org [dostęp 2017-11-26].
  10. ↑ The Sensibilities of Our Forefathers The History of Sodomy Laws in the United States. sodomylaws.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-06-11)]..
  11. ↑ Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzy rzymskich. Warszawa: Iskry, 2006, s. 593. ISBN 83-207-1489-3.
  12. ↑ a b Wojciech Zomerski, Krytyczna analiza dyskursu sądowego dotyczącego prawnej sytuacji osób homoseksualnych w świetle art. 18 Konstytucji RP, „Archiwum Filozofii Prawa i Filozofii Społecznej”, 15 (2), 2017, s. 80–97, ISSN 2082-3304 [dostęp 2020-10-21] (pol.).
  13. ↑ Wilhelm Ensslin, „Die Religionspolitik des Kaisers Theodosius des Grossen”, Munich, 1953. In: Sitzungsberichte der Bayerischen Akademie der Wissenschaften, Philosophisch-historische Klasse, Year 1953, No. 2.
  14. ↑ The Historic Origins of Church Condemnation of Homosexuality.
  15. ↑ Serena Johnson, Sodomy Laws in France: How The 1791 French Penal Code Decriminalized Sodomy Without The Will of The People, „Young Historians Conference”, 27 kwietnia 2020 [dostęp 2021-01-22].
  16. ↑ Supreme Court rules Section 53 unconstitutional.
  17. ↑ Belize government won’t appeal sodomy law ruling.
  18. ↑ Brak przepisów wyraźnie zakazujących kontaktów homoseksualnych, ale osoby LGBT są skazywane za aktywność seksualną na podstawie przepisów o rozwiązłości, prostytucji i moralności.
  19. ↑ Lebanon is getting closer to decriminalising homosexuality.
  20. ↑ Human Rights Education Associates: Sexual Orientation and Human Rights.
  21. ↑ Human Rights and Sexual Orientation and Gender Identity. Amnesty International. [dostęp 2010-12-10]. (ang.).
  22. ↑ HRW: LGBT rights.
  23. ↑ India: Call on National Human Rights Commision to end psychatric abuse against homosexual.
  24. ↑ Fiji: Sodomy Law Convictions Violate Constitution.
  25. ↑ Frank Namangale: legalize homosexuality says human rights body. [w:] The Daily News (Malawi) [on-line]. www.mask.org.za. [dostęp 2010-12-10]. (ang.).
  26. ↑ Oficjalnie przeprosili homoseksualistów za karanie. [dostęp 2016-09-16].
  27. ↑ ‘Our collective shame’: Trudeau delivers historic apology to LGBT Canadians. [dostęp 2018-06-26].
  28. ↑ Ireland apologises for historical persecution of LGBT people.
  29. ↑ Germany to overturn convictions of gay men prosecuted after war.
  30. ↑ Josh Jackman: Historical gay sex convictions can now be expunged in Australia’s Northern Territory. pinknews.co.uk, 2018-05-18. [dostęp 2018-07-28]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Penalizacja_kontaktów_homoseksualnych&oldid=73473315”