Pierścień (biżuteria)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klasyczna budowa pierścienia ozdobionego kamieniem przezroczystym

Pierścień – rodzaj biżuterii w kształcie małej obręczy nakładanej na palec ręki[1]. Pierścień wykonany jest najczęściej z metalu szlachetnego i zwykle posiada oprawiony kamień, czyli oszlifowany kamień szlachetny.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Ten typ biżuterii znany był większości kultur i kręgów etnicznych[1]. Początkowo, np. w Egipcie, wykonywany był z fragmentu drutu, a jego końce nie łączyły się[1]. Odpowiednio grawerowanych pierścieni używano dawniej w charakterze pieczęci zastępujących podpis[1]. Ok 1500 p.n.e. w Egipcie weszły w użycie pieczęcie w formie pierścieni[1]. Szczególną popularność pierścienie zdobyły w starożytnej Grecji, zwłaszcza w okresie hellenistycznym[1].

Ze względu na kształt niemający punktu początkowego ani końca, pierścień od dawna uważany był za symbol wieczności. Łączono z nim wyobrażenia o cechach magicznych, przypisując mu zdolność przeciwdziałania złym mocom i czarom, lub odwrotnie – oddziaływanie podczas wykonywania zaklęć czy rzucania tzw. klątw. Noszono go więc jako amulet, a utratę lub pęknięcie pierścienia uważano przesądnie za oznakę nieszczęścia.

Ponadto pierścień zawiera w sobie symbolikę związku, wierności i przynależności do wspólnoty bądź społeczności (np. szlachecki pierścień rodowy). Dlatego bywa oznaką wyróżnienia, urzędu czy godności[1] – jak np. pierścień królów (władców), rzymskich senatorów[1], rycerzy. Od późnego średniowiecza rozpowszechnił się zwyczaj noszenia obrączek jako symbolu zawarcia małżeństwa[1]. Ok. XVI wieku w Europie zaczęto nosić pierścionki zaręczynowe[1].

Odmianą pierścienia jest sygnet jako mała, ujęta w pierścieniową oprawę pieczęć osobista, używana już od XII w.[2]

Pierścień Rybaka jest oznaką godności papieża jako następcy Piotra Apostoła, a pierścień biskupa stanowi znak więzi między nim a kierowanym przez niego kościołem lokalnym[3].

Dla podkreślenia ważności jak i wartości pierścieni pilnie je strzeżono, dziedzicząc i często przez wieki przekazując z pokolenia na pokolenie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j Stefan Kozakiewicz (red.), Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1969, s. 280.
  2. K. Zwolińska, Z. Malicki: Mały słownik terminów plastycznych. Warszawa 1993, s. 291.
  3. R. Berger: Mały słownik liturgiczny. Poznań 1990, s. 118.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Leksykon symboli – Herder. Warszawa 2009, s. 221-222