Cmentarz prawosławny w Soli
50°30′53″N 22°40′04″E/50,514722 22,667778
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Typ cmentarza |
wyznaniowy |
| Wyznanie | |
| Stan cmentarza |
czynny |
| Powierzchnia cmentarza |
0,23 ha |
| Liczba kwater cmentarnych |
brak podziału |
| Data otwarcia |
1872 |
| Zarządca | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Biłgoraj  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu biłgorajskiego  | |
| 50°30′53″N 22°40′04″E/50,514722 22,667778
| |
Cmentarz prawosławny w Soli – nekropolia w Soli, należąca początkowo do miejscowej parafii unickiej, następnie prawosławnej.
Historia i opis[edytuj | edytuj kod]
Cmentarz został założony w 1872, w tym samym czasie, gdy we wsi wzniesiono nową cerkiew. Była to świątynia unicka, jednak już trzy lata po oddaniu do użytku, wskutek likwidacji unickiej diecezji chełmskiej, przemianowano ją na prawosławną. Po I wojnie światowej cerkiew solska została zrewindykowana na rzecz Kościoła rzymskokatolickiego, jednak cmentarz nie został zamknięty ani zniszczony (katolicy wytyczyli we wsi osobną nekropolię). Sporadycznie odbywały się nowe pochówki[1].
Nekropolia zajmuje teren czworoboku o powierzchni 0,23 ha. Położona jest nad Ładą, w odległości ok. 100 metrów od dawnej cerkwi i porośnięta zaroślami (malina, kruszyna, bez lilak, dęby, robinie, klony), rośnie na niej także pięć starych lip[1].
Na cmentarzu zachowały się fragmenty ok. 10 pomników nagrobnych sprzed 1945 (najstarszy z czytelną inskrypcją z 1873), znajdują się na nim również nowe pomniki na starych miejscach pochówku. Wszystkie kamienne nagrobki sprzed II wojny światowej są rozbite i leżą na ziemi. Ponadto na nekropolii znajduje się pewna liczba krzyży metalowych i drewnianych i stelli z lastryko, a także czytelnych mogił ziemnych. Na starszych pomnikach widnieją inskrypcje cerkiewnosłowiańskie, na powojennych – polskie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- D. Kawałko, Cmentarze województwa zamojskiego, Państwowa Służba Ochrony Zabytków, Zamość 1994.