Drwęca
 Ujście Drwęcy do Wisły w miejscowości Złotoria | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Rzeka | |
| Długość | 207 km |
| Powierzchnia zlewni |
5536 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | Drwęck |
| Wysokość |
191 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Wisła |
| Miejsce | |
| Wysokość |
36 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie Polski  | |
Drwęca (niem. Drewenz) – rzeka w północnej Polsce na Pojezierzu Mazurskim i Pojezierzu Chełmińsko-Dobrzyńskim, prawy dopływ dolnej Wisły. Długość rzeki wynosi 207 km, a powierzchnia dorzecza 5536 km². Wypływa ze wschodnich stoków Góry Dylewskiej (Czarci Jar) na wysokości 191 m n.p.m., płynie na południowy zachód i uchodzi do Wisły na wysokości 36,6 m n.p.m., a jej końcowy odcinek stanowi granicę Torunia i Złotorii. Wyznacza południową granicę ziemi chełmińskiej.
Przepływa przez województwo warmińsko-mazurskie i województwo kujawsko-pomorskie.
Obszar dorzecza Drwęcy ukształtowany został podczas zlodowacenia wistuliańskiego – stadium poznańskiego. Drwęca jest połączona z Zalewem Wiślanym poprzez Kanał Elbląski. Są na niej organizowane spływy kajakowe. Rzeka od 1961 na całej długości jest najdłuższym ichtiologicznym rezerwatem przyrody w Polsce, objęta jest programem Natura 2000 jako specjalny obszar ochrony siedlisk Dolina Drwęcy (PLH280001) i na odcinku od Jajkowa do Brodnicy jako obszar specjalnej ochrony ptaków Bagienna Dolina Drwęcy (PLB040002).
Dopływy Drwęcy[edit | edit source]
- Lewostronne:
- Prawostronne:
Miasta położone nad Drwęcą[edit | edit source]
- Ostróda (32 tys.)
- Nowe Miasto Lubawskie (12 tys.)
- Brodnica (ok. 27,0 tys.)
- Golub-Dobrzyń (14,1 tys.)
- Toruń (203 tys.)
Większe miasta leżące w dorzeczu Drwęcy:
- Lubawa (9,1 tys.)
- Lidzbark (8,3 tys.)
- Rypin (16,3 tys.)
- Wąbrzeźno (13,8 tys.)
- Kowalewo Pomorskie (4 tys.)
- Toruń (208 tys.)
Historia[edit | edit source]
Drwęca była rzeką graniczną w latach 1815–1920, oddzielając terytoria zaboru pruskiego i rosyjskiego. W okolicy Złotorii i Lubicza działało kilkanaście posterunków granicznych obu zaborców (część budynków jest zachowana jako mieszkalne). Główne posterunki drogowe istniały w Lubiczu Górnym (rosyjskie) i Dolnym (pruskie). Wykopano też tzw. kordon graniczny – wał ziemny z nasypami po bokach, dla wyodrębnienia granic Prus[2].
Krzyżacy Drwęcę wykorzystywali do transportu płodów rolnych, runa leśnego, skór oraz mięsa. Szkuty dostarczały sól i stal[3].
W okolicach Lubicza na rzece wybudowano ujęcie wody Toruń-Jedwabno, pobierające wodę dla ok. 250 tysięcy ludzi, wybudowane w latach 60. Zostało zmodernizowane ze środków UE w 2006. Chlorowanie zastąpiono ozonowaniem, pozbawiając wodę niemiłego smaku[4][5].
Turystyka[edit | edit source]
Drwęca jest jednym z piękniejszych szlaków kajakowych w Polsce. Dostępna do spływania od miejscowości Rychnowska Wola (8 km za źródłem) do samego ujścia w Wiśle, na długości 199 km. Początkowy odcinek dość uciążliwy z powodu mocno zarośniętego koryta rzeki. Nieco łatwiej robi się od miejscowości Idzbark, gdzie można zwodować kajaki przy ujściu rzeki Grabiczek. Jest rzeką o łatwym stopniu trudności, stosunkowo dobrze zagospodarowaną pod kątem noclegów i zaopatrzenia.
Zobacz też[edit | edit source]
Przypisy[edit | edit source]
- ↑ Henryka Wojtczak: Drwęca ujście. Wojewódzki Inspektorat Ochrony Środowiska w Bydgoszczy, 2015. [dostęp 2018-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-15)]. (pol.).
- ↑ Okres zaborów ciekawostki. nasze.kujawsko-pomorskie.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-13)]. (pol.).
- ↑ Tadeusz Peter: Z dziejów powiatu ostródzkiego – historia i współczesność gminy Ostróda. Ostróda: [s.n.] ; Olsztyn: Wydawnictwo WPW C. Porycki, P. Wasześcik: na zlec. Stowarzyszenia Inicjatyw Kultury Fizycznej i Turystyki Warmii i Mazur, 2004. ISBN 83-917924-7-1.
- ↑ Wodociągi zrobiły wrażenie. torun.pl. [dostęp 2013-07-22]. (pol.).
- ↑ Skąd czerpiemy wodę. wodociągi.torun.com.pl. (pol.).
Linki zewnętrzne[edit | edit source]
- Archiwalne zdjęcia rzeki w bibliotece Polona