Idzików

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Idzików
wieś
Ilustracja
Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Idzikowie
Państwo

 Polska

Województwo

 dolnośląskie

Powiat

kłodzki

Gmina

Bystrzyca Kłodzka

Wysokość

400–550 m n.p.m.

Liczba ludności (III 2011)

573[2]

Strefa numeracyjna

74

Kod pocztowy

57-512[3]

Tablice rejestracyjne

DKL

SIMC

0851353

Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka
Mapa konturowa gminy Bystrzyca Kłodzka, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Idzików”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Idzików”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Idzików”
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego
Mapa konturowa powiatu kłodzkiego, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Idzików”
Ziemia50°16′28″N 16°43′03″E/50,274444 16,717500[1]
Ruina dworu w Idzikowie

Idzików (niem. Kieslingswalde[4]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kłodzkim, w gminie Bystrzyca Kłodzka.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

Idzików to duża wieś łańcuchowa leżąca wzdłuż dolnego biegu potoku Biała Woda, na granicy Krowiarek i Wysoczyzny Idzikowa, na wysokości około 400–550 m n.p.m.[5]

Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]

W latach 1945–1954 siedziba gminy Idzików. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Idzików. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa wałbrzyskiego.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Wieś powstała pod koniec XIII wieku, w wyniku późnośredniowiecznej kolonizacji podgórskich obszarów Kotliny Kłodzkiej przez ludność niemieckojęzyczną[5]. Pierwsza zachowana wzmianka o miejscowości Kieslingswald wraz z parafią pochodzi z roku 1344, kiedy to należała ona do Bernarda von Podetyn[6]. Do roku 1637 Idzików był własnością rodziny von Ullersdorf, do których należały również Ołdrzychowice Kłodzkie, a w 1722 roku przeszedł na własność hrabiego Georga von Wallisa, właściciela Pławnicy[6]. W XIX wieku we wsi była szkoła katolicka, cztery młyny wodne, olejarnia, tartak, tkalnia z foluszem, gorzelnia i kamieniołom wapienia[6].
W roku 1945 niezniszczona przez działania wojenne wieś została włączona do Polski. Jej dotychczasową ludność wysiedlono do Niemiec. W związku z otwarciem w okolicy ośrodka narciarskiego Czarna Góra Idzików nabrał znaczenia turystycznego[6].

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Do wojewódzkiego rejestru zabytków nieruchomych wpisane są obiekty[7]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 42275
  2. GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
  3. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 361 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  4. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262).
  5. a b Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 105–110. ISBN 83-7005-341-6.
  6. a b c d Waldemar Brygier, Tomasz Dudziak: Ziemia Kłodzka. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2010, s. 333, 334. ISBN 978-83-89188-95-3.
  7. Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 63. [dostęp 2012-08-28].
  8. a b Adam Bałabuch, Stanisław Chomiak, Marek Korgul, Wiesław Mróz, Stanisław Szupieńko, Sławomir Wiśniewski, Jan Zyzak: Schematyzm Diecezji Świdnickiej. Świdnica: Świdnicka Kuria Biskupia, 2005. ISBN 83-921533-0-8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]