Lady Makbet mceńskiego powiatu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Katarzyna Izmajłowa)
Katarzyna Izmajłowa
Катерина Измайлова[1]
Ilustracja
Inscenizacja w Teatro Comunale di Bologna (2014)
Muzyka

Dmitrij Szostakowicz[1]

Libretto

Adelina Preis, Dmitrij Szostakowicz[1]

Liczba aktów

9 obrazów[1]

Źródło literackie

Powiatowa lady Makbet Nikołaja Leskowa[1]

Prapremiera

22 stycznia 1934[1]
Teatr Michajłowski (Leningrad)[2]

Premiera polska

1965[1]
Teatr Wielki im. Stanisława Moniuszki (Poznań)[3]

Lady Makbet mceńskiego powiatu (Леди Макбет Мценского уезда), w późniejszej wersji zmienionej Katarzyna Izmajłowa (ros. Катерина Измайлова) – opera Dmitrija Szostakowicza, w dziewięciu obrazach, do której libretto napisała Adelina Preis i kompozytor według opowiadania Powiatowa lady Makbet Nikołaja Leskowa. Jej prapremiera miała miejsce w Leningradzie 22 stycznia 1934 roku, zaś premiera polska dzieła miała miejsce w Poznaniu w 1965 roku[4].

Osoby[edytuj | edytuj kod]

  • Borys Izmajłow, kupiec – bas
  • Zinowiej Izmajłow, jego syn – tenor
  • Katarzyna, żona Zinowieja – sopran
  • Siergiej, parobek – tenor
  • Aksinia, kucharka – sopran
  • chłop – baryton
  • sprzedawca – tenor
  • robotnik z młyna – baryton
  • dozorca – baryton
  • pop – bas
  • komisarz – baryton
  • stary zesłaniec – bas
  • Sonia – mezzosopran
  • zesłanka – sopran
  • wartownik – baryton
  • konwojent – tenor
  • chłopi, robotnicy folwarczni, goście weselni, żandarmi, zesłańcy[4].

Treść[edytuj | edytuj kod]

Akcja rozgrywa się w Rosji pod koniec XIX wieku.

(...) Niezwykła jest też bohaterka, Katarzyna Izmajłowa, należąca do nielicznej rodziny kontestatorek obyczajowych w operze, takich jak Lulu Berga, Katia Kabanowa Janaczka czy do pewnego stopnia Turandot Pucciniego - kobiet niepogodzonych z rolą wyznaczoną im przez patriarchalne społeczeństwo. Katarzyna jest kobietą namiętną, która morduje z miłości do ukochanego Siergieja. Ona jest kupcową, on zwykłym parobkiem, wiąże ich płomienny romans. Zbrodnia zostaje odkryta, oboje trafiają na katorgę. Gdy Siergiej zdradza, „Lady Makbet” morduje po raz trzeci i sama ginie.

Anna S. Dębowska, Opera, w której kobieta morduje[5]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Józef Kański: Przewodnik operowy. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1973, s. 621.
  2. Józef Kański: Przewodnik operowy. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1973, s. 624.
  3. Józef Kański: Przewodnik operowy. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1973, s. 625.
  4. a b Józef Kański: Przewodnik operowy. Wyd. XI. Warszawa: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2014, s. 686-687. ISBN 978-83-224-0962-6.
  5. Anna S. Dębowska: Opera, w której kobieta morduje. Wyborcza.pl, 2011-11-16. [dostęp 2015-06-18].