Klekotka (Kotlina Kłodzka)
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
536[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°23′01,925″N 16°44′06,785″E/50,383868 16,735218
| |
Klekotka (niem.: Klapperberg) – wzniesienie 536 m n.p.m. w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Środkowych, w Kotlinie Kłodzkiej.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Wzniesienie położone w Sudetach Środkowych, we Wzgórzach Rogówki, we wschodnim krańcu Kotliny Kłodzkiej[1] około 2,8 km na północ od centrum miejscowości Ołdrzychowice Kłodzkie.
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Klekotka, w kształcie niewielkiej rozciągniętej kopuły z łagodnymi zboczami, jest drugim pod względem wysokości wzniesieniem Wzgórz Rogówki, górującym od północnej strony nad miejscowością Rogówek[1]. Wyrasta w środkowym fragmencie grzbietu Wzgórz Rogówki, w niewielkiej odległości od bliźniaczego bezimiennego niższego wzniesienia, położonego po północno-zachodniej stronie, od którego jest oddzielona niewielkim siodłem. Wzgórze ma postać małego grzbietu o przebiegu N-E. Powierzchnia jest tak wyrównana, że najwyższy punkt wzniesienia jest trudno rozpoznawalny.
Podłoże wzniesienia zbudowane jest z granitoidów masywu kłodzko-złotostockiego, głównie z granodiorytów amfibolowych. Zbocza wzniesienia pokrywa warstwa młodszych osadów z okresu zlodowaceń plejstoceńskich – osadów powstałych w chłodnym, peryglacjalnym klimacie[1].
Całe wzniesienie oraz część jego zbocza porasta las iglasty z niewielką domieszką drzew liściastych[1]. Pozostałą część zboczy zajmują pola uprawne i łąki[1]. Ciągi drzew i krzaków, rosnące na zboczach, wyznaczają dawne miedze i polne drogi. U podnóża wzniesienia, po południowej stronie, znajduje się niewielka wieś – Rogówek[1]. Położenie oraz kształt wzniesienia czynią je rozpoznawalnym w terenie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dawniej wzniesienie stanowiło cel wycieczek z Ołdrzychowic Kłodzkich. W 1800 roku, w związku z pobytem królowej pruskiej Luizy w Ołdrzychowicach Kłodzkich, w rezydencji hrabiego A. Alexandera von Magnisa, na szczycie Klekotki wzniesiono altanę[1]. Obecnie wzniesienie jest pomijane przez turystów.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Południowym podnóżem wzniesienia, w znacznej odległości od szczytu, przechodzi 
szlak turystyczny im. J. Szczypińskiego, prowadzący z Ołdrzychowic Kłodzkich przez Przełęcz Droszkowską do Złotego Stoku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: I-BiS, 1993, s. 194. ISBN 83-85773-06-1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Staffa (red.): Słownik geografii turystycznej Sudetów. T. 15: Kotlina Kłodzka i Rów Górnej Nysy. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1994. ISBN 83-85773-06-1.
- Praca zbiorowa: Skala 1:40 000. T. Sudety Środkowe. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2005. ISBN 83-60044-44-9.