Kościół św. Barbary w Droszkowie
 A/1692/918 z dnia 18.08.1961 r.
| |||||||||
| kościół filialny | |||||||||
| |||||||||
| Państwo | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Województwo | |||||||||
| Miejscowość | |||||||||
| Wyznanie | |||||||||
| Kościół | |||||||||
| Parafia | |||||||||
| Wezwanie | |||||||||
| Wspomnienie liturgiczne | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
Położenie na mapie gminy wiejskiej Kłodzko  | |||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |||||||||
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |||||||||
 50°23′32,71″N 16°46′52,69″E/50,392419 16,781303
| |||||||||
Kościół św. Barbary w Droszkowie – kościół filialny parafii św. Mikołaja w Jaszkowej Górnej, położony w centrum Droszkowie.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Obecny kościół św. Barbary powstał w 1405 r. jako kaplica grzebalna dla mieszkańców Droszkowa. Jej fundatorem był Hering z Jaszkowej Górnej. Świątynię zbudowano w stylu gotyckim na planie prostokąta jako jednonawową, orientowaną. W 1631 r. kaplica posiadała na wyposażeniu m.in. ołtarze i dzwon. Na przełomie XVII i XVIII w. miała miejsce przebudowa kościoła połączona z jego barokizacją[1]. O projekt i wykonanie nowego ołtarza i rzeźb zwrócono się najprawdopodobniej do lądeckiej pracowni wybitnego barokowego rzeźbiarza ziemi kłodzkiej, Michała Klarha. Na uwagę zasługują obrazy w stylu ludowego baroku śląskiego o tematyce związanej z fundacją i patronem kościoła, które zostały zasłonięte w XIX w. przez obrazy stacji drogi krzyżowej. W 1652 r. zawieszono dzwon na wieży. Po 1945 r. ograniczano się do kilku renowacji, pokrycia blachą dachu i umieszczenie bezwartościowych pod względem artystycznym ławek, obrazów i drobnego wyposażenia[2]. Kościół remontowano w 1871 r. i 1971 r. Kościół został wpisany do rejestru zabytków w 1961[3].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Jest to budowla jednonawowa, z wydzielonym prezbiterium, wielobocznie zakończonym i z wieżą na osi, zwieńczoną ostrosłupowym hełmem. Wieża dzielona wydatnymi gzymsami na kondygnacje. W przyziemiu znajduje się skromny barokowy portal. Świątynię pokrywa dwuspadowy dach, kryty blachą[4].
Wnętrze świątyni[edytuj | edytuj kod]
Wewnątrz kościoła znajduje się barokowe wyposażenie, wykonane m.in. z drewna polichromowanego, w tym ołtarze z ok. 1750 r. i ambona z XVIII w. Część z nich przypisywana jest Michałowi Klahrowi. Ponadto znajdują się tu obrazy olejne z XVIII w. i nieliczne paramenty oraz naczynia liturgiczne oraz dzwon z 1652 r. na wieży. Pozostałe wyposażenie pochodzi głównie z XIX w.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Słownik geografii turystycznej Sudetów, pod red. M. Staffy, t. 15, Wrocław 1994, s. 115.
- ↑ Informacje z portalu Wraislaviae Amici
- ↑ Nr rej.: 918 z 18 sierpnia 1961 r.
- ↑ Słownik geografii turystycznej Sudetów, pod red. M. Staffy, t. 15, Wrocław 1994, s. 116.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów, pod red. M. Staffy, t. 15, Wrocław 1994, s. 115.