Marduk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marduk
bóg opiekuńczy miasta Babilon, najważniejszy bóg panteonu babilońskiego
Ilustracja
Marduk i wąż-smok
Występowanie

mitologia babilońska

Atrybuty

trójkątne narzędzie rolnicze – łopata lub motyka

Teren kultu

Babilonia
starożytna Asyria

Rodzina
Ojciec

Enki/Ea

Żona

Sarpanitu

Marduk (sum. damar-dutu, tłum. „Młody byczek boga Utu”)[1] – bóstwo opiekuńcze miasta Babilon, najważniejszy bóg panteonu babilońskiego, syn boga Enki/Ea, małżonek bogini Sarpanitu, utożsamiany z planetą Jowisz i Syriuszem.

Ze względu na pozycję miasta, Marduk szybko stał się naczelnym bóstwem Mezopotamii. W szczytowym nasileniu kultu innych bogów uważano za jego sługi bądź jedynie inne aspekty jego osobowości. Jego kult stał się również popularny w Asyrii.

Symbolem Marduka było trójkątne narzędzie rolnicze – łopata lub motyka – zwane marru (ponieważ na początku był najprawdopodobniej, jak inni bogowie, jedynie lokalnym bóstwem rolniczym). Towarzyszył mu wąż-smok.

Kojarzy się go przede wszystkim z takimi dziedzinami, jak magia, mądrość, woda i sądownictwo – im bowiem patronował.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Marek Stępień, Kodeks Hammurabiego, Wydawnictwo ALFA, Warszawa 2000, s. 17, przypis 8.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • H.W.F. Saggs: Civilization Before Greece And Rome, Yale University Press 1989, ISBN 0-300-04440-2
  • Chester G. Starr: A History Of The Ancient World, Oxford University Press 1999, ISBN 0-19-506628-6