Osiek Łużycki
51°04′52″N 14°59′50″E/51,081111 14,997222| wieś | |
 Kościół i szkoła podstawowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
195-210[2] m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
317[3] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
59-900[4] |
| Tablice rejestracyjne |
DZG |
| SIMC |
0193341 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Zgorzelec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu zgorzeleckiego  | |
| 51°04′52″N 14°59′50″E/51,081111 14,997222[1]
| |
Osiek Łużycki (niem. Wendisch Ossig[5], gł. Osěk[6]) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie zgorzeleckim, w gminie Zgorzelec.
Osiek Łużycki to średniej wielkości wieś o długości około 1,2 km, leżąca na Pogórzu Izerskim, w południowej części Równiny Zgorzeleckiej, na wysokości około 195-210 m n.p.m.[2]
W latach 1954-1959 wieś była siedzibą gromady Osiek Łużycki, po jej zniesieniu w gromadzie Radomierzyce. W latach 1975−1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Nazwa prawdopodobnie wywodzi się od łużyckiego słowa oznaczającego "siekanie" i związana jest z deforestacją - wysiekaniem lasu[7]. Heinrich Adamy w swoim dziele o nazwach miejscowych na Śląsku wydanym w 1888 roku we Wrocławiu wymienia formę nazwy - Ossek podając jej znaczenie "Waldhau" - "Wykarczowany las"[7].
Śląski pisarz Konstanty Damrot w swojej pracy o znaczeniu nazw na Śląsku wydanej w 1896 roku w Bytomiu wymienia nazwę wsi w obecnym polskim brzmieniu "Osiek", a także niemiecką Wendisch Ossig (pol. Wendyjski Ossiek), która wywodzi się od Wendów jak Niemcy nazywają w Niemczech Serbów łużyckich potomków Słowian połabskich. Damrot podaje także dwie wcześniejsze nazwy zanotowane w dokumentach średniowiecznych: z 1385 roku "Ozzek" oraz 1340 "Wendiss Ossigk"[5].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są[8]:
- Kościół Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Osieku Łużyckim, ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki parafialny, z 1532, przebudowany w XVII w. (stiuki). Późnorenesansowy ołtarz i barokowe epitafia z XVIII w.[9]
- cmentarz przy kościele, ewangelicki, obecnie rzymskokatolicki, z XVII w.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 94325
- ↑ a b Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 2: Pogórze Izerskie. Cz. 2: M-Ż. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, s. 164-168. ISBN 83-85773-61-4.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 893 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b Konstanty Damrot: Die älteren Ortsnamen Schlesiens, ihre Entstehung und Bedeutung: mit einem Anhange über die schlesisch-polnischen Personennamen: Beiträge zur schlesischen Geschichte und Volkskunde. Beuthen: Verlag von Felix Kasprzyk, 1896, s. 130.
- ↑ Wiktor Wenzel, Der Slawengau Besunzane im Licht der Ortsnamen, 2014.
- ↑ a b Heinrich Adamy, Die schlesischen Ortsnamen, ihre Entstehung und Bedeutung. Ein Bild aus der Vorzeit, wyd. 2, Breslau: Verlag von Priebatsch’s Buchhandlung, 1888, s. 40, OCLC 456751858 (niem.).
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 259. [dostęp 2012-11-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-03-27)].
- ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas, Dolny Śląsk - przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, 1977, s. 357.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 2: Pogórze Izerskie (M-Ż). Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003, ISBN 83-85773-61-4.
