Przewlekła psychoza międzynapadowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Przewlekła psychoza międzynapadowa (ang. chronic interictal psychosis) – rodzaj psychozy związanej z padaczką[1].

Ten rodzaj psychozy występuje u od 5 do 30% pacjentów[2]. Jej powstawanie nie zostało dokładnie wyjaśnione. Pewną rolę mogą w nim odgrywać nadwrażliwość receptorów D2 w prążkowiu oraz rozniecanie przez powtarzające się napady padaczki[1].

Pierwsze opisy objawów występujących w przewlekłej psychozie międzynapadowej, chociażby autorstwa Statera i współpracowników z roku 1963, różniły się od współczesnych. Donoszono wtedy o urojeniach paranoidalnych, halucynacjach (modalność wzrokowa) oraz o rzadziej występujących objawach katatonicznych, bladości afektywnej (niekiedy żywsze reakcje afektywne), zaburzeniach woli, zmianach nastroju, przeżyciach mistycznych[3]. Kolejne prace, w tym Pereza i wsp. z 1985[4] i Toone i wsp. z 2000[5], opisywały psychozę omamowo-urojeniową. Autorzy uznali też aurę za subkliniczny napad padaczkowy z układu limbicznego. Natomiast praca Silbermana i wsp. podaje omamy i iluzje czuciowe, iluzje odnoszenia, znaczenia, deja vu, jamais vu, depersonalizację i derealizację, przeżycia mistyczne, zaburzenia odczuwania czasu, zaburzenia myślenia, napadowe zmiany afektu, objawy depresyjne i lekowe, automatyzmy ruchowe. 90% zbadanych miało napady uogólnione, a 72% – napady częściowe złożone[6]. Napady te wykazywały związek z objawami depresyjnymi i lękowymi. 40% pacjentów prezentuje objawy depresyjne lub maniakalne. Generalnie halucynacje występują u 22-75% pacjentów z tym rozpoznaniem. Spośród urojeń należy wymienić te o treści religijnej[1].

Ten rodzaj psychozy związanej z padaczką przypomina schizofrenię i określany bywa jako podobna do schizofrenii psychoza padaczkowa (ang. schizophrenia-like psychoses of epilepsy, SLPE)[5]. Jednakże chorzy wykazują na ogół dobry kontakt z otoczeniem, nie prezentują też nasilonych objawów negatywnych. Nie stwierdza się również upośledzenia funkcjonowania przedchorobowego, choć przed pojawieniem się psychozy dostrzec można cechy osobowości eliptoidalnej[1]. Psychoza odpowiada na leczenie przeciwpsychotyczne.

Badania obrazowe uwidocznić mogą poszerzenie komór mózgu, redukcję objętości płata skroniowego i zakrętu czołowo-ciemieniowego, powiększenie natomiast ciała migdałowatego o 16-18%, zmiany istoty białej odpowiadającej korze czołowo-skroniowej. Ponadto podczas psychozy ukrwienie płata skroniowego po stronie lewej i jądra migdałowatego polepsza się, natomiast po przeminięciu psychozy przechodzi w hipoperfuzję[1][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e Adam Bilikiewicz, Tadeusz Parnowski: Choroby układu nerwowego przebiegające z otępieniem. W: Janusz Rybakowski, Stanisław Pużyński, Jacek Wciórka: Psychiatria. Wrocław: Elsevier, 2012, s. 78. ISBN 978-83-7609-114-3.
  2. S. Farooq, A. Sherin. Interventions for psychotic symptoms concomitant with epilepsy. „Cochrane Database Syst Rev”, s. CD006118, 2008. DOI: 10.1002/14651858.CD006118.pub2. PMID: 18843704. 
  3. E. Slater, A.W. Beard, E. Glithero. The schizophrenia-like psychoses of epilepsy. „Br J Psychiatry”. 109, s. 95-150, 1963. PMID: 13989174. 
  4. M.M. Perez, M.R. Trimble, N.M. Murray, I. Reider. Epileptic psychosis: an evaluation of PSE profiles. „Br J Psychiatry”. 146, s. 155-163, Feb 1985. PMID: 3978333. 
  5. a b B.K. Toone. The psychoses of epilepsy. „J Neurol Neurosurg Psychiatry”. 69 (1), s. 1-3, 2000. PMID: 10864594. 
  6. E.K. Silberman, N. Sussman, G. Skillings, M. Callanan. Aura phenomena and psychopathology: a pilot investigation. „Epilepsia”. 35 (4), s. 778-784, 1994. PMID: 8082622. 
  7. B. Elliott, E. Joyce, S. Shorvon. Delusions, illusions and hallucinations in epilepsy: 2. Complex phenomena and psychosis. „Epilepsy Research”. 85 (2-3), s. 172-186, 2009. DOI: 10.1016/j.eplepsyres.2009.03.017. PMID: 19442490.