Tartaczny Potok
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Potok | |
| Długość | ok. 4,8 km |
| Spadek |
40,63‰ |
| Źródło | |
| Miejsce | na południowo-zachodnim zboczu masywu Jagodnej |
| Wysokość |
815 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Dzika Orlica |
| Miejsce | |
| Wysokość |
620 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |
Tartaczny Potok – potok górski w Sudetach Środkowych, w Górach Bystrzyckich, w woj. dolnośląskim[1]. Lewy dopływ Dzikiej Orlicy[2] o długości około 4,8 km, ciek III rzędu należący do zlewiska Morza Północnego.
Fizjografia[edytuj | edytuj kod]
Źródło potoku położone jest na wysokości około 815 m n.p.m., na północno-zachodnim zboczu masywu Jagodnej w Górach Bystrzyckich, ok 3,7 km na północ od miejscowości Rudawa[3]. Potok w górnym biegu spływa płytką, szeroką, zalesioną doliną w kierunku południowo-zachodnim po kilkuset metrach wpływa do dobrze wykształconej wąskiej V-kształtnej doliny, podcinając stok Tylkowych Źródlisk[4]. Na wysokości ok. 700 m n.p.m. potok opuszcza zalesiony teren i wpływa na otwarty teren meandrując przez nieużytki rolne i górskie łąki w kierunku ujścia, gdzie w północnej części w miejscowości Rudawie na poziomie 620 m n.p.m. uchodzi do Dzikiej Orlicy[3]. W większości swojego biegu potok płynie wśród terenów zalesionych[3]. Koryto potoku w dolnym biegu kamieniste z małymi progami skalnymi. Potok od źródła do ujścia płynie w kierunku południowo-zachodnim. Jest to potok górski zbierający wody z południowo-zachodniej części Gór Bystrzyckich[3]. Potok nieuregulowany, o wartkim prądzie wody, charakteryzuje się wyrównanymi spadkami podłużnymi i zmiennymi wodostanami[3].
Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]
Podłoże koryta potoku stanowią granitognejsy skały odporne na wietrzenie należące do metamorfiku Gór Bystrzyckich i Orlickich oraz górnokredowe piaskowce, przykryte osadami plejstoceńskimi – gliny i piaski.
Inne[edytuj | edytuj kod]
- Dolina potoku była w przeszłości zasiedlona. Obecnie w lasach można znaleźć resztki zabudowań[4].
- Nad Tartacznym Potokiem występują mokre psiary bogate florystycznie, rośnie tu m.in. (sit sztywny (Juncus squarrosus), gnidosz rozesłany (Pedicularis sylvatica), turzyca pchla (Carex pulicaris), ziołorośla górskie (Adenostylion alliariae) i ziołorośla nadrzeczne (Convolvuletalia sepium)[5], tojad dzióbaty (Aconitum variegatum, turzyca darniowa (Carex cespitosa L)[6].
Ważniejsze dopływy[edytuj | edytuj kod]
- Dopływy potoku stanowią małe potoki i strumienie bez nazwy[3].
Miejscowości nad potokiem[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 295, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Potok na mapie RZGW
- ↑ a b c d e f g Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 14: Góry Bystrzyckie i Orlickie. Warszawa;Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1992, s. 260. ISBN 83-7005-340-8.
- ↑ a b Przewodnik turystyczny
- ↑ Kierunki Zagospodarowania Przestrzennego Miasta i Gminy Międzylesie str. 50
- ↑ Kierunki Zagospodarowania Przestrzennego Miasta i Gminy Międzylesie str. 20-21
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 14: Góry Bystrzyckie i Orlickie. Warszawa; Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1992, ISBN 83-7005-340-8.
- Gałowski Marek; Przewodnik Turystyczny Góry Bystrzyckie i Orlickie; Oficyna Wydawnicza „Brama”; Kłodzko; 2007 r.; ISBN 978-83-60549-04-9.
- Ziemia Kłodzka. Mapa turystyczna 1:50 000. Wyd. Kartogr. Compass, Kraków. 2004. ISBN 83-89165-49-X.
- Bogusław Stecki. Międzylesie i okolice. Przewodnik turystyczny z mapą. Wyd. I-Bis, Wrocław. 2002. ISBN 83-85773-48-7.
- Smoczyk Michał; Dolina Dzikiej Orlicy, Specjalny Obszar Ochrony Siedlisk europejskiej sieci Natura 2000; Wyd: Wydawnictwo Klubu Przyrodników; Świebodzin; 2008r.; ISBN 978-83-87846-59-6.