Politechnika Federalna w Lozannie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Politechnika Federalna w Lozannie
École polytechnique fédérale de Lausanne
Swiss Federal Institute of Technology in Lausanne
Godło
Ilustracja
widok z lotu ptaka na kampus uczelni
Data założenia

1853

Typ

politechnika

Państwo

 Szwajcaria

Adres

EPFL Ecublens, 1015 Lausanne
Lozanna

Liczba pracowników

5879[1]

Liczba studentów

10 536[1]

Rektor

Président de l’EPFL Martin Vetterli[2]

Członkostwo

EPF / ETH

Położenie na mapie Lozanny
Mapa konturowa Lozanny, na dole znajduje się punkt z opisem „Politechnika Federalna w Lozannie”
Położenie na mapie Szwajcarii
Mapa konturowa Szwajcarii, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Politechnika Federalna w Lozannie”
Ziemia46°31′N 6°38′E/46,516667 6,633333
Strona internetowa
Politechnika
EPFL kampus Ecublens
Tokamak TCV, wygląd wnętrza z torusem pokrytym grafitem
CROCUS, jedyny reaktor jądrowy francuskojęzycznej części Szwajcarii

Politechnika Federalna w Lozannie (fr. École polytechnique fédérale de Lausanne) – uczelnia techniczna w Lozannie, będąca jedną z dwóch politechnik federalnych w Szwajcarii. EPFL, tak jak jej siostra, Politechnika Federalna w Zurychu – EPFZ (niem. ETHZ), ma trzy misje: naukę, badania i uznanie na najwyższym poziomie międzynarodowym. Połączone wieloma specjalistycznymi instytutami badawczymi, tworzą wspólnie „obszar ETH/EPF” podległy bezpośrednio Federalnemu Departamentowi Spraw Wewnętrznych (EDI/DFI).

Oficjalne skróty nazwy w czterech językach narodowych:

  • EPFL – École Polytechnique Fédérale de Lausanne (fr)
  • ETHL – Eidgenössische Technische Hochschule Lausanne (de)
  • SPFL – Scuola Politecnica Federale di Losanna (it)
  • SPFL – Scola Politecnica Federala da Losanna (rm).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Założona w 1853 z inicjatywy Louisa Riviera, Jeana Gay, Pierre’a-Josepha i Jules’a Margueta, jako szkoła prywatna pod nazwą Lozańska Szkoła Specjalna (École spéciale de Lausanne), inspirowaną przez Paryską Szkołę Centralną (École centrale Paris). W 1869 staje się wydziałem technicznym publicznej Akademii Lozańskiej (Académie de Lausanne), która w 1890 otrzymuje statut uniwersytetu, a jej wydział techniczny nazwę Szkoły inżynierskiej Uniwersytetu Lozańskiego (École d’ingénieurs de l’Université de Lausanne). W 1946 zmienia nazwę na Politechnika Uniwersytetu Lozańskiego (École polytechnique de l’Université de Lausanne – EPUL).

W 1969 wyłączona z Uniwersytetu Lozańskiego zostaje instytucją federalną pod nazwą Politechnika Federalna w Lozannie.

Obecnie (2007) jest jedną z 6 publicznych, autonomicznych instytucji federalnych tworzących „obszar EPF” (niem. ETH), podległy bezpośrednio rządowi federalnemu w odróżnieniu od pozostałych szwajcarskich szkół wyższych i uniwersytetów zarządzanych przez kantony.

W 2010 roku uczelnia wzbogaciła się o centrum edukacyjne Rolex Learning Center.

Struktura[edytuj | edytuj kod]

Ponad 70 jednostek organizacyjnych EPFL (sekcji, instytutów, centrów badawczych) zorganizowanych jest w 5 głównych Wydziałach i 2 Szkołach:

  • SB – Wydział Nauk Podstawowych
  • STI – Wydział Nauk Technicznych i Inżynieryjnych
  • ENAC – Wydział Środowiska Naturalnego, Architektury i Budownictwa
  • IC – Wydział Informatyki i Komunikacji
  • SV – Wydział Nauk o Życiu
  • CDM – Szkoła Zarządzania Technologią
  • CDH – Szkoła Nauk Humanistycznych

Znani ludzie[edytuj | edytuj kod]

Pracownicy[edytuj | edytuj kod]

Absolwenci[edytuj | edytuj kod]

Polacy na EPFL[edytuj | edytuj kod]

  • Stefan Kudelski, architekt, inżynier fizyki – student EPFL 1948-1952, twórca magnetofonów Nagra, dr hc EPFL 1986
  • André Kudelski, inżynier fizyki – absolwent EPFL 1984, przemysłowiec, twórca kodowania cyfrowego dla Canal+

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b EPFL – Facts & figures. EPFL, 2017-05-28. [dostęp 2017-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-06)]. (ang.).
  2. EPFL – Senior management. EPFL, 2017-05-28. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]