Émile Gallé

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Émile Gallé
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

4 maja 1846
Nancy

Data i miejsce śmierci

23 września 1904
Nancy

Dziedzina sztuki

szkło artystyczne, ceramika, meble

Epoka

secesja

Émile Gallé (ur. 4 maja 1846 w Nancy, zm. 23 września 1904 tamże) – francuski projektant tworzący głównie projekty dzieł ze szkła (np. wazony), projekty mebli oraz biżuterii w stylu secesji, inicjator i główny przedstawiciel szkoły z Nancy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początkowo studiował filozofię i botanikę chociaż równocześnie wykonywał projekty dla wytwórni ceramiki, która należała do jego ojca. W 1874 osiedlił się w Nancy i założył tam hutę szkła, a w 1883 rozpoczął produkcję mebli[1].

Jego ojciec prowadził pracownię ceramiczną i szklarską, dzięki czemu Émile mógł zapoznać się z tymi technikami. Szczególnym zainteresowaniem darzył przyrodę, a zwłaszcza rośliny. Zbierał je i hodował, czerpiąc z nich inspirację do tworzonych dzieł. Początkowo wzorował się na szkłach antycznych i średniowiecznych produkując wyroby przezroczyste lub lekko zabarwione. W dojrzałej fazie jego twórczości oprócz świata roślin wpływ na jego sztukę miał styl rokoka, symbolizm i sztuka japońska. Rozwinął własny oryginalny styl polegający na szlifowaniu lub trawieniu kwasem kolorowego szkła; uzyskiwane w ten sposób dekoracje oparte były na motywach roślinnych, zwierzęcych a także odwoływały się do świata owadów i stworzeń morskich. Stosował też technikę szkła warstwowego (kolorowe lub bezbarwne szkło pokryte warstwą szkła w innym kolorze, w której wykonywano nacięcia odsłaniające dolną warstwę) oraz wtapiania w szkło elementów z metalu i innych tworzyw. Stworzył nowe formy naczyń upodabniające się często do kielichów kwiatowych. Dzięki własnym metodom barwienia szkła uzyskał szeroką gamę kolorów, stosując przede wszystkim odcienie mleczne i matowe[1][2].

Jego meble charakteryzują się lekkością oraz delikatną dekoracją o motywach roślinnych. Do ozdabiania swoich mebli stosował rzeźbienie, intarsję i markieterię.

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • M. Wallis, 1974: Secesja. Wydanie II. Wydawnictwo Arkady, Warszawa.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Andrzej Dulewicz: Słownik sztuki francuskiej. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1981, s. 160. ISBN 83-214-0048-5.
  2. Karin Sagner: Secesja. Warszawa: Świat Książki, 2007, s. 34-35. ISBN 978-83-247-0429-3.