Świątynia Długowieczności
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Wyznanie | |
| Historia | |
| Data budowy |
1578 |
| Dane świątyni | |
| Stan obecny |
muzeum sztuki |
Położenie na mapie Chin  | |
 39°56′45,3″N 116°18′19,2″E/39,945917 116,305333
| |
| Strona internetowa | |
Świątynia Długowieczności (chiń. upr. 万寿寺; chiń. trad. 萬壽寺; pinyin Wànshòu Sì) – świątynia buddyjska znajdująca się przy Suzhou Jie w Pekinie.
Została wzniesiona w 1578 roku przez matkę cesarza Wanli z dynastii Ming, cesarzową-wdowę Li. Cesarz Qianlong przeprowadził dwie rozbudowy, w 1751 i 1761 roku, dla uczczenia urodzin swojej matki, wznosząc pałac i przekształcając ją w świątynię cesarską. Za czasów dynastii Qing stanowiła miejsce ofiar i odpoczynku w czasie podróży dworu cesarskiego z Pekinu do letniej rezydencji w Chengde[1].
Stanowiła cesarską rezydencję i miejsce, w którym władcy świętowali swoje urodziny. Świątynia, zwana potocznie „małym Zakazanym Miastem”, składała się pierwotnie z trzech części, z których do czasów obecnych przetrwały tylko środkowa i zachodnia. W 1979 roku jako zabytek została objęta prawną ochroną[2].
Od 1985 roku w świątyni mieści się muzeum sztuki. Przechowywane jest w nim ponad wielka kolekcja eksponatów z różnych okresów chińskiej historii, m.in. rzeźby z jadeitu z okresów Shang i Zhou, monety, kaligrafie z okresu Ming i Qing, porcelana, wyroby z laki, tkaniny, a także przykłady chińskiej i japońskiej sztuki współczesnej[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ The Wanshou Temple. W: Pin Liao, Tianxing Wang: Ancient Temples in Beijing. Beijing: China Esperanto Press, 1995, s. 139-143. ISBN 7-5052-0118-2.
- ↑ a b Beijing Art Museum. china.org.cn. [dostęp 2010-04-24]. (ang.).