Żabia Przełęcz Wyżnia
 Od lewej: Żabi Koń, Żabia Przełęcz Wyżnia, Żabia Turnia Mięguszowiecka. Widok z Buli pod Rysami | |
| Państwo | |
|---|---|
| Wysokość |
ok. 2272[1] m n.p.m. |
| Pasmo | |
| Sąsiednie szczyty | |
| Data zdobycia |
12 września 1905 |
| Pierwsze wejście | |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°10′42,8″N 20°04′42,2″E/49,178556 20,078389
| |
Żabia Przełęcz Wyżnia (niem. Froschseescharte, słow. Vyšné Žabie sedlo, Východné Volovecké sedlo, węg. Felső-Békástavi-csorba[2]) – przełęcz w głównej grani Tatr usytuowana pomiędzy Żabim Koniem (Žabí Kôň, 2291 m) a Żabią Turnią Mięguszowiecką (Žabia veža, 2335 m), najbardziej na południowy wschód wysuniętą kulminacją Wołowego Grzbietu (Volí chrbát). Granie z obu sąsiednich turni nie spotykają się bezpośrednio, lecz są przesunięte i zachodzą na siebie nieco – grań Żabiej Turni Mięguszowieckiej jest odchylona na północ, a grań Żabiego Konia na południe[3].
Różne źródła podają różne wysokości: Witold Henryk Paryski w 1965 i 1995 r. 2235 m[3], słowacki tatrolog Arno Puškáš w 1981 r. 2272 m[1], Geoportal w 2020 r. 2249 m[4]. Na północną stronę z Żabiej Przełęczy Wyżniej opada do piargów w górnej części Kotła pod Rysami bardzo stromy, wąski, bardzo kruchy i głęboko wcięty komin. Jest on do późnego lata zaśnieżony. Władysław Cywiński pisze o nim wiejący grozą. Na południową stronę na trawnik Kotlinki pod Żabim Koniem z przełęczy opada krótki żlebek. Poniżej trawnika są płytowe zacięcia tworzące wyraźną granicę między Żabim Koniem i Tylkową Turniczką[1].
Najłatwiejsze wejście na przełęcz prowadzi z Kotlinki pod Żabim Koniem (droga wspinaczkowa nr 2) i niewiele trudniejsze z Wołowej Kotlinki (droga nr 4)[1]. Wejścia na Żabią Przełęcz Wyżnią wiążą się na ogół z podjęciem prób zdobycia Żabiego Konia. Widok z przełęczy jest ograniczony[5].
Taternictwo[edytuj | edytuj kod]
- Historia zdobycia
- Pierwsza odnotowana próba zdobycia przełęczy: od północy – Viktor Lorenc i przewodnik Ján Ruman Driečny (młodszy), nieudana próba z dnia 21 sierpnia 1875 r., zakończona po noclegu w ścianie przejściem przez Żabią Przełęcz,
- Pierwsze wejście: od południa – Maximilian Bröske, 12 września 1905 r.,
- Pierwsze wejście zimowe: Henryk Czarnocki, Zbigniew Korosadowicz, 21 kwietnia 1946 r.[3]
- Drogi wspinaczkowe
- Północno-wschodnim kominem; IV w skali UIAA, czas przejścia z Zachodu Grońskiego 1 godz. 30 min,
- Z Kotlinki pod Żabim Koniem przez dolną część południowej ściany Żabiego Konia; II, 1 godz.,
- Z Kotlinki pod Żabim Koniem południową depresją; V, 1 godz.,
- z Wołowej Kotlinki przez zbocza Żabiej Turni Mięguszowieckiej i Tylkową Przełączkę; 0+, znad Wielkiego Żabiego Stawu 1 godz.[1]
-
Widok od południowej strony -
Widok z Niżnych Rysów -
Żabi Koń i komin opadający z przełęczy -
Widok z Doliny Żabiej Mięguszowieckiej. Widoczne przesunięcie grani Żabiego Konia i Żabiej Turni Mięguszowieckiej
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Władysław Cywiński, Wołowy Grzbiet, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2006, ISBN 83-7104-037-7.
- ↑ Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-02-21] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
- ↑ a b c Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Żabia Przełęcz Wyżnia – Żabia Czuba, t. 7, Warszawa: Sport i Turystyka, 1954.
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2020-10-01].
- ↑ Grzegorz Barczyk, Adam Piechowski, Grażyna Żurawska, Bedeker tatrzański, Ryszard Jakubowski (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, ISBN 83-01-13184-5.