Władimir Bortko
 Władimir Bortko w 2009 roku | |
| Data i miejsce urodzenia |
7 maja 1946 |
|---|---|
| Zawód |
reżyser, scenarzysta, producent filmowy |
| Odznaczenia | |
     
| |
Władimir Władimirowicz Bortko (ur. 7 maja 1946 w Moskwie) – rosyjski reżyser, scenarzysta, producent filmowy, Ludowy Artysta Federacji Rosyjskiej (2000)[1], Zasłużony Działacz Sztuki Federacji Rosyjskiej (1994)[2], Narodowy Artysta Ukrainy (2003), laureat Państwowej Nagrody Rosyjskiej Federacyjnej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej za serial Psie serce (1988), kawaler Orderu Honoru (2006), deputowany rosyjskiej Dumy Państwowej i zastępca przedstawiciela komitetu Dumy Państwowej w sprawach kultury.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie reżysera teatralnego Władimira Bortko[3] i aktorki Mariny Zacharenko[4]. Został wychowany w rodzinie ukraińskiego dramaturga Aleksandra Kornejczuka[5], który był jego ojczymem[4]. Po ukończeniu kijowskiego technikum geologicznego (1965) i służbie w armii (1965-1966) pracował jako elektryk w Kijowie.
W roku 1969 wstąpił do Państwowego instytutu sztuk teatralnych im. I.K. Karpenko-Karego w Kijowie[4]. Ukończywszy szkołę w 1974 roku[4], pracował jako asystent reżysera, potem jako producent filmowy i w 1975 roku stworzył swój pierwszy film Kanał.
W 1980 roku został producentem w wytwórni filmowej Lenfilm, gdzie stworzył swoje kolejne dzieło Komisja śledcza.
Władimir Bortko zyskał popularność dzięki komedii Blondynka za rogiem, w rolach głównych wystąpili Andriej Mironow i Tatiana Dogilewa.
Ekranizacja opowiadania Michaiła Bułhakowa Psie serce zapewniła Władimirowi Bortko światowy sukces i uznanie w środowisku filmowym – film został pokazany na festiwalu Grand Prix w Perugii. Rola profesora Filipa Preobrażeńskiego jest jedną z najlepszych kreacji Jewgienija Jewstingiejewa, natomiast rola Szarikowa zapoczątkowała karierę Władimira Tołokonnikowa.
W 1991 roku wszedł na ekrany kin dramat wojenny Morderczy Afganistan, w którym wystąpił włoski aktor Michele Placido[4]. Po nakręceniu komedii Powodzenia, panowie! oraz dramatu Cyrk spłonął i klauni się rozbiegli Bortko pod pseudonimem Jan Chudokormow stworzył kilka sezonów serialu telewizyjnego Ulice rozbitych lamp[4].
W roku 2000 nakręcił kilka kolejnych seriali (Bandycki Petersburg, Idiota i Mistrz i Małgorzata), które cieszyły się ogromną popularnością wśród telewidzów i za które otrzymał wiele prestiżowych nagród.
2 kwietnia 2009 roku odbyła się premiera filmu Taras Bulba z ukraińskim aktorem Bohdanem Stupką w roli głównej. Od daty premiery do 9 maja film obejrzało 3,74 mln ludzi[6].
Członek Rosyjskiej akademii sztuki kinematograficznej (od 2003), laureat wielu krajowych i międzynarodowych festiwali filmowych. Dyrektor generalny Studia 2-B-2 interteinmen (od 1991).
Obecnie mieszka w Sankt Petersburgu[potrzebny przypis].
Poglądy polityczne[edytuj | edytuj kod]
Był członkiem KPZR od 1983 do 1991 r. Od marca 2007 roku Władimir Bortko jest członkiem Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej[7]. W jednym z wywiadów Bortko wyjawił, że jedyną siłą, która realnie przeciwstawia się partii u władzy, jest KPRF. Ma negatywny stosunek do rosyjskich liberałów.
Podczas wyborów prezydenckich 2008 podtrzymywał kandydaturę Giennadija Ziuganowa, twierdząc, że ma on konkretny plan odrodzenia kraju i uratowania narodu[8]. Przy tym, według Bortko, Putina i Ziuganowa łączy miłość do Ojczyzny[9].
4 grudnia 2011 wybrany na deputowanego do Dumy Państwowej[10]. 8 listopada 2012 roku uczestniczył w debacie z Przedstawicielem partii politycznej LDPR Władimirem Żyrinowskim.
11 marca 2014 roku Bortko podpisał petycję działaczy kultury Federacji Rosyjskiej dotyczącą poparcia polityki prezydenta Rosji W.W. Putina na Ukrainie i na Krymie[11].
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
Reżyseria[edytuj | edytuj kod]
- 1974 – Doktor (film krótkometrażowy)
- 1976 – Kanał
- 1978 – Komisja śledcza
- 1980 – Mój tata – idealista
- 1982 – Blondynka za rogiem
- 1984 – Bez rodziny
- 1986 – Głos
- 1987 – Jedinożny sołgaw
- 1988 – Psie serce
- 1991 – Morderczy Afganistan
- 1992 – Powodzenia, panowie
- 1996 – Ulice rozbitych lamp (pod pseudonimem Jan Chudokormow)
- 1998 – Cyrk spłonął i klauni się rozbiegli
- 2000 – Bandycki Petersburg. Baron (serial)
- 2000 – Bandycki Petersburg. Adwokat (serial)
- 2003 – Idiota (serial)
- 2005 – Mistrz i Małgorzata (serial telewizyjny 2005)
- 2009 – Taras Bulba
- 2011 – Piotr Pierwszy. Testament (serial)
Scenariusz[edytuj | edytuj kod]
- 1987 – Jedinożny sołgaw
- 2000 – Bandycki Petersburg. Baron (serial)
- 2000 – Bandycki Petersburg. Adwokat (serial)
- 2003 – Idiota (serial)
- 2005 – Mistrz i Małgorzata (serial)
- 2008 – Taras Bulba
- 2011 – Piotr Pierwszy. Testament (serial)
Producent[edytuj | edytuj kod]
- 2003 – Idiota (serial)
- 2004 – Legenda o Tampuku (serial)
- 2004 – Honor mam!.. (serial)
- 2005 – Mistrz i Małgorzata (serial)
- 2007 – Sprawa honoru (serial)
- 2011 – Piotr Pierwszy. Testament (serial)
Oczekiwane[edytuj | edytuj kod]
- 2014 – Dusza szpiega (film)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nagrodzony rozporządzeniem prezydenta Rosji № 1380 от 26 июля 2000 года.
- ↑ Dekret prezydenta RF z 12.01.1994 N 117 „О ПРИСВОЕНИИ ПОЧЕТНЫХ ЗВАНИЙ РОССИЙСКОЙ ФЕДЕРАЦИИ ТВОРЧЕСКИМ РАБОТНИКАМ САНКТ-ПЕТЕРБУРГСКОЙ КИНОСТУДИИ „ЛЕНФИЛЬМ”.
- ↑ Czasopismo Театральные Новые Известия ТЕАТРАЛ. И. Райхельгауз.
- ↑ a b c d e f РИА Новости. В. В. Бортко. Биогр. справка.
- ↑ Олесь Бузина: Ющенко – это пародия на Петлюру и гетмана Брюховецкого.
- ↑ За счёт кого сумел так хорошо заработать Тарас Бульба.
- ↑ Кинорежиссёр Бортко получил партийный билет КПРФ // Росбалт, 24 marca 2007.
- ↑ Выдающиеся писатели, учёные, политические, профоюзные и общественные деятели поддержали выступили в поддержку кандидата в президенты Г. А. Зюганова // kprf.ru, 28 февраля 2008.
- ↑ Кинорежиссёр Владимир Бортко о президентских выборах, о российском кинематографе и телевидении // Радио Свобода, 14 февраля 2008.
- ↑ Премьер считает, что в Конституции недопустимо делить людей на первый и второй сорт Канал Вести от 14 апреля 2012.
- ↑ Деятели культуры России – в поддержку позиции Президента по Украине и Крыму // Официальный сайт Министерства культуры Российской Федерации.