Büttnera Czerwona
| |
| Rodzaj | |
|---|---|
| Gatunek | |
| Inne nazwy |
Poznańska, Büttners Rote Knorpelkirsche |
Czereśnia 'Büttnera Czerwona' – odmiana uprawna (kultywar) czereśni o późnej porze dojrzewania owoców. Jest to bardzo stara, niemiecka odmiana wyhodowana i opisana przez Carla Gottlieba Büttnera w 1797 roku pod nazwą Rote Neue Knorpelkirsche[1]. Obecna w większości krajów uprawiających czereśnie. W Polsce jest znana od dawna i bardzo popularna[2].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Pokrój
- Drzewo rośnie silnie lub bardzo silnie na podkładkach generatywnych. Tworzy koronę szerokostożkowatą, z upływem lat rozłożystą, ze zwisającymi na końcu konarów gałęziami[1].
- Owoce
- Duże pestkowce, (6-8 g) grube, szerokosercowate. Skórka jasnożółta, lśniąca z czerwonym cętkowatym rumieńcem, który u dojrzałego owocu może pokrywać prawie całą powierzchnię[2]. Szypułka jest długa (37-43 mm), zielona, zgrubiała przy owocu. Miąższ jest jasnożółty, zaczerwieniony przy pestce, chrząstkowaty, soczysty, słodki, lekko aromatyczny, bardzo smaczny. Sok jasny, nie barwiący. Pestka średniej wielkości, pękata, o licach szerokojajowatych[1].
Uprawa[edytuj | edytuj kod]
Jest powszechnie uprawianą w Polsce odmianą czereśni w sadach towarowych oraz w nasadzeniach amatorskich, choć w ostatnich latach rzadziej się ją spotyka w nowych nasadzeniach[2]. Znajduje się w rejestrze Odmian Roślin Uprawnych prowadzonym przez Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych od początku jego istnienia[3]. Jako podkładki dla drzew Büttnera Czerwonej najczęściej stosuje się rozmnażane wegetatywnie podkładki o dość silnym wzroście - Colt i F12/1, natomiast ze słabo rosnących podkładek stosuje się karłową Gisela 5[4].
Zapylenie[edytuj | edytuj kod]
Jest odmianą obcopylną, a dobrymi zapylaczami dla niej są odmiany 'Hedelfińska', 'Van', 'Vega', 'Kunzego'. Sama jest także dobrym zapylaczem dla innych obcopylnych odmian.
Zdrowotność[edytuj | edytuj kod]
Odmiana dobrze przystosowana do warunków klimatycznych Polski. Drzewo jest wytrzymałe na mróz, a kwiaty i pąki kwiatowe są rzadko uszkadzane przez przymrozki. Jej wadą jest duża podatność na pękanie i gnicie, jeśli w czasie zbiorów występują obfite opady[2]. Jest mało podatna na raka bakteryjnego[1]. W razie niedoboru wapnia w glebie owoce mogą być miękkie[1].
Zbiór[edytuj | edytuj kod]
W warunkach polskich, w zależności od rejonu i typu gleby, dojrzałość zbiorczą osiąga w pierwszej lub drugiej połowie lipca, to jest w siódmym tygodniu dojrzewania czereśni. Owocuje regularnie i obficie[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Aleksander Rejman: Pomologia. Warszawa: PWRiL, 1994. ISBN 83-09-01612-3.
- ↑ a b c d Elżbieta Rozpara: Intensywny sad czereśniowy. Warszawa: Hortpress Sp. z.o.o., 2005, s. 246. ISBN 83-89211-52-1.
- ↑ Centralny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych: Lista Odmian Roślin Sadowniczych wpisanych do Krajowego Rejestru w Polsce. [dostęp 2015-09-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-30)].
- ↑ Aleksander Rejman, Eberhardt Makosz: Szkółkarstwo roślin sadowniczych. Kraków: "Plantpress", 1994. ISBN 83-85982-03-5.
- ↑ Tadeusz Hołubowicz, Zofia Rebandel, Mikołaj Ugolik: Uprawa czereśni i wiśni. Warszawa: PWRiL, 1993, s. 287. ISBN 83-09-01552-6.