Dryas integrifolia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dryas integrifolia
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

różowce

Rodzina

różowate

Rodzaj

dębik

Gatunek

Dryas integrifolia

Nazwa systematyczna
Dryas integrifolia Vahl
Skr. Naturhist.-Selsk. 4(2): 171 171 1798[3]
Multimedia w Wikimedia Commons

Dryas integrifolia – gatunek roślin z rodziny różowatych. Pospolity gatunek arktyczny. Występuje w północnej części Ameryki Północnej, od Alaski, przez Kanadę po Grenlandię[4][5].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Krzewinka o wysokości od 10[4] do 17[5] cm. Łodygi płożące i rozgałęziające się horyzontalnie. Liście osadzone na pokrytych aksamitnymi lub wełnistymi włoskami ogonkach. Blaszka liściowa równowąska do lancetowatej, długości do 2,2 cm. Górna powierzchnia blaszki gładka, spodnia owłosiona. Łodyga kwiatowa bezlistna, pokryta długimi, wełnistymi włoskami. Na łodydze jeden kwiat z korona składającą się do 11 płatków barwy zwykle białej, czasem z żółtym lub kremowym cieniowaniem. W środku wiele pręcików zakończonych żółtymi pylnikami. Zalążnie początkowo małe, rosną do 2,5 cm, gdy owoc dojrzewa, pokrywając się pióropodobnym owłosieniem[5]. Struktury te plączą się ze sobą tworząc kępki kłaczków, dzięki którym owoce mogą być rozsiewane przez wiatr[6].

Niektóre kwiaty wykazują heliotropizm, podczas gdy inne rosną zwrócone ku pozycji słońca w południe[6][7]. Kwiaty zwrócone do słońca stanowią miejsce odpoczynku wielu owadów, będąc nieco cieplejszymi niż otaczające je środowisko[8].

Ekologia[edytuj | edytuj kod]

Gatunek wchodzi w symbiozę z promieniowcami, bakteriami wiążącymi azot. Tworzy także ektomykoryzę z grzybem Hebeloma cylindrosporum[9].

Roślina ta jest pospolita w wielu rejonach Arktyki i występuje w kilku zimnych i wilgotnych środowiskach. Rośnie na łąkach tundry, w dolinach rzecznych i na piarżystych zboczach. Ukorzenia się równie dobrze na skalistym jak i żwirowatym podłożu oraz potrafi rozwijać się na glebach o małej zawartości związków organicznych. Jest organizmem pionierskim wielu niegościnnych terenów[5]. Prawdopodobnie skolonizowała duże obszary odsłonięte przez cofający się lądolód arktyczny[10]. Gatunek ten jest dominantem kilku typów arktycznych siedlisk, gdzie bywa pierwszą rośliną zasiedlającą podłoże i staje się najobficiej występującą. Na wrzosowiskach Montany dominuje wspólnie z turzycami takimi jak Carex rupestris[11]. W części Alaski współdominuje na krioturbacyjnych glebach z porostem Ochrolechia frigida[12], a na wilgotnych równinach nadbrzeżnych z turzycą Carex aquatilis[13].

Zdolność tej rośliny do kolonizacji odsłoniętych krajobrazów Arktyki może być wykorzystana do rekultywacji terenów pogórniczych. Dywany tych roślin mają tendencję do akumulacji materii organicznej, której to przyrost ma kluczowe znaczenie dla powodzenia rekultywacji[14].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-01-23] (ang.).
  3. ↑ Dryas integrifolia Vahl. [w:] The Plant List [on-line]. [dostęp 2013-11-25].
  4. ↑ a b Dryas integrifolia w NatureServe. [dostęp 2013-11-25].
  5. ↑ a b c d S. G. Aiken et al.: Flora of the Canadian Arctic Archipelago: Descriptions, Illustrations, Identification, and Information Retrieval.. NRC Research Press, National Research Council of Canada, Ottawa, 2007. [dostęp 2013-11-25].
  6. ↑ a b R. Au: Dendroecology of the dwarf shrub Dryas integrifolia near Churchill, Manitoba (Thesis). University of Winnipeg, 2006.
  7. ↑ P. G. Krannitz. Reproductive ecology of Dryas integrifolia in the high Arctic semi-desert. „Canadian Journal of Botany”. 74 (9), s. 1451-60, 1996. DOI: 10.1139/b96-175. 
  8. ↑ P. Wilmer i inni, Environmental Physiology of Animals, wyd. 2, Malden, MA: Blackwell Publishing, 2005, s. 651.
  9. ↑ L. H. Melville et al.. Ontogeny of early stages of ectomycorrhizae synthesized between Dryas integrifolia and Hebeloma cylindrosporum. „Botanical Gazette”. 148 (3), s. 332-41, 1987. JSTOR: 2995351. 
  10. ↑ N. O. Tremblay, D. J. Schoen.. Molecular phylogeography of Dryas integrifolia: glacial refugia and postglacial recolonization. „Molecular Ecology”. 8 (7), s. 1187–98, 1999. 
  11. ↑ Dryas integrifolia - Carex spp. Dwarf Shrub Herbaceous Vegetation.. Montana Natural Heritage Program.
  12. ↑ Dryas integrifolia-Ochrolechia frigida. [w:] Toolik Arctic Geobotanical Atlas [on-line]. Alaska Geobotany Center.
  13. ↑ Carex aquatilis-Dryas integrifolia. [w:] Toolik Arctic Geobotanical Atlas [on-line]. Alaska Geobotany Center.
  14. ↑ N. Firlotte, R. J. Staniforth. Strategies for revegetation of disturbed gravel areas in climate stressed subarctic environments with special reference to Churchill, Manitoba, Canada: A literature review.. „Climate Research”. 5, s. 49-52, 1995. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dryas_integrifolia&oldid=72095414”