Kamienica wielkomiejska Jakuba Lando w Łodzi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kamienica wielkomiejska Jakuba Lando
Symbol zabytku nr rej. A/129
Ilustracja
Budynek w 2024 r.
Państwo

 Polska

Miejscowość

Łódź

Adres

pl. Komuny Paryskiej 3

Typ budynku

mieszkalny

Styl architektoniczny

modernizm
architektura typu streamline

Architekt

Paweł Lewy

Inwestor

Jakub Lando

Kondygnacje

6

Rozpoczęcie budowy

1936

Ukończenie budowy

1939

Pierwszy właściciel

Jakub Lando

Położenie na mapie Łodzi
Mapa konturowa Łodzi, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica wielkomiejska Jakuba Lando”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica wielkomiejska Jakuba Lando”
Położenie na mapie województwa łódzkiego
Mapa konturowa województwa łódzkiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kamienica wielkomiejska Jakuba Lando”
Ziemia51°45′53,060″N 19°27′38,336″E/51,764739 19,460649

Kamienica wielkomiejska Jakuba Lando[1] – zabytkowy budynek, znajdujący się w Łodzi przy pl. Komuny Paryskiej 3, wybudowany w latach 1936–1939[1] w stylu modernistycznym z elementami architektury typu streamline (modny wówczas „styl okrętowy”)[2]. Budynek jest wpisany do wojewódzkiej ewidencji zabytków pod numerem A/129[1].

Razem z sąsiadującą willą Mieczysława Neufelda oraz kamienicą Szymela i Heleny Wileńskich stanowią charakterystyczny zespół przedwojennego luksusowego budownictwa w stylu modernistycznym okresu międzywojennego w Łodzi[3].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Budynek sześciokondygnacyjny (cztery piętra plus poddasze użytkowe) usytuowano poprzecznie do ulicy; elewacja frontowa (szczytowa) wychodzi na skwer[4]. Ostatnia kondygnacja została cofnięta i otoczona tarasem[4]. Elewację pokryto „dwubarwną, szlachetną wyprawą tynkową imitującą okładzinę z prostokątnych płyt kamiennych”[4]. Elewacja wejściowa budynku jest ozdobiona ryzalitem z balkonami o półkolistym zakończeniu, a także lizenami dzielącymi wąskie okno przechodzące przez całą wysokość budynku[4].

Obiekt ma 8 identycznych 4-pokojowych mieszkań[4]. Poddasze mieściło pralnie i suszarnie, a piwnica – podziemny garaż[4].

Budynek ten określany jest mianem „jednego z najznakomitszych dzieł architektury łódzkiej końca lat 30.”[4].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Rejestr i wojewódzka ewidencja zabytków z podziałem na powiaty. Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków w Łodzi. [dostęp 2021-01-06].
  2. Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 99.
  3. Błażej Ciarkowski, Krzysztof Stefański, Modernizm w architekturze Łodzi XX wieku, Księży Młyn Dom Wydawniczy, 2018, s. 97-98, ISBN 978-83-7729-440-6.
  4. a b c d e f g Stefański i Ciarkowski 2018 ↓, s. 98.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]