134 Samodzielna Łomżyńska Brygada Łączności Naczelnego Dowództwa
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Tradycje | |
| Rodowód |
32 samodzielny Łomżyński pułk łączności |
| Organizacja | |
| Numer |
JW 63536 |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość |
Naczelne Dowództwo Wojsk Kierunku Południowego Północna Grupa Wojsk |
| Odznaczenia | |
  
| |
134 Samodzielna Łomżyńska Brygada Łączności Naczelnego Dowództwa Wojsk Kierunku Południowego (ros. 134-я oтдельная Ломжинская дважды Краснознамённая, орденов Суворова и Кутузова бригада связи ГК ВЮН) – związek taktyczny wojsk łączności Sił Zbrojnych ZSRR i Rosji. Jednostka Wojskowa nr 63536.
Historia[edytuj | edytuj kod]
134 Samodzielna Brygada Łączności powstała w 1975 roku na bazie istniejącego dotychczas 32 samodzielnego pułku łączności (utworzonego w 1941 roku), po którym przejęła nazwę wyróżniającą oraz ordery[1].
Brygada była jednostką bezpośredniego podporządkowania Naczelnego Dowództwa Wojsk Kierunku Południowego, administracyjnie podlegała dowództwu Północnej Grupy Wojsk. Stacjonowała w Legnicy. Zadaniem Brygady było zapewnienie łączności szczebla strategicznego, ponadto realizowała zadania szkolenia podstawowego i specjalistycznego żołnierzy służby zasadniczej wojsk łączności na potrzeby Północnej Grupy Wojsk[2].
W 1991 roku Brygadę wyprowadzono z terytorium Polski i przemieszczono do wsi Gusino w obwodzie smoleńskim. W 2009 roku Brygada została rozformowana.
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
- Dowództwo i sztab
- oddział agitacyjno-dźwiękowy
- 1 batalion mobilnych węzłów łączności
- kompania systemów nadawczych
- kompania systemów odbiorczych
- kompania telegraficzno-telefoniczna
- kompania zautomatyzowanych systemów dowodzenia
- 2 batalion radioliniowy
- 2 kompanie radioliniowe
- kompania łączności dalekosiężnej
- 3 szkolny batalion łączności
- 2 szkolne kompanie łączności
- kompania zabezpieczenia szkolenia
- kompania remontowa
- pluton gospodarczy
- pluton samochodowy
- punkt medyczny[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Вооруженные Силы СССР после Второй Мировой войны: от Красной армии к Советской. [dostęp 2017-12-12]. (ros.).
- ↑ История строительства, техника, вооружение, личный состав В/Ч П.П. 63536. [dostęp 2017-12-12]. (ros.).
- ↑ История строительства, техника, вооружение, личный состав В/Ч П.П. 63536. [dostęp 2017-12-12]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Виталий Феськов, et al.: Вооруженные Силы СССР после Второй Мировой войны: от Красной армии к Советской. Tomsk: Wydawnictwo НТЛ, 2013. ISBN 978-5-89503-530-6.