20 Ośrodek Szkolenia Specjalistów Radioelektroniki
 Odznaka pamiątkowa 20 Ośrodka Szkolenia Specjalistów Radioelektroniki | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Tradycje | |
| Święto | |
| Nadanie sztandaru | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Marian Matusiak |
| Ostatni |
ppłk Paweł Grałek |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
20 Przasnyski Ośrodek Szkolenia specjalistów Radioelektroniki – polski oddział wojskowy rozpoznania radioelektronicznego, wchodzący w skład Sztabu Generalnego Wojska Polskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W dniu 10 stycznia 1967 roku szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego wydał Zarządzenie Organizacyjne, powołujące do życia Szkołę Podoficerów i Młodszych Specjalistów Rozpoznania Radioelektronicznego, z podporządkowaniem organizacyjnym Szefowi Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego z miejscem stacjonowania Przasnysz.
5 kwietnia 1967 roku na podstawie rozkazu[1] powołano grupę kadry zawodowej do utworzenia Szkoły Podoficerów i Młodszych Specjalistów Rozpoznania Radioelektronicznego. 4 maja 1967 roku rozpoczęto programowe szkolenie elewów I turnusu, które zakończono 1 października 1967 roku[2]. Z dniem 1 września 1967 roku szef Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego powierzył czasowe pełnienie obowiązków dowódcy Szkoły mjr Marianowi Matusiakowi[2].
Z dniem 2 września 1968 r. obowiązki pierwszego etatowego dowódcy Szkoły Podoficerów i Młodszych Specjalistów Rozpoznania Radioelektronicznego objął mjr inż. Arkadiusz Wielechowski[2].
W latach 1969–1972 jednostka dwukrotnie zmieniła swoją nazwę: 1 kwietnia 1969 na Szkołę Podoficerów i Młodszych Specjalistów Radioelektroniki, a 1 czerwca 1972 na 20 Ośrodek Szkolenia Specjalistów Radioelektroniki[2].
16 października 1972 został zorganizowany w Ośrodku pierwszy w jego historii kurs przeszkolenia kadry zawodowej z jednostek rozpoznania radioelektronicznego[3].
W dniu 19 czerwca 1982 odbyła się uroczystość wręczenia Ośrodkowi sztandaru wojskowego (po raz pierwszy), którego fundatorem było społeczeństwo Przasnysza. Aktu wręczenia sztandaru dokonał przedstawiciel ministra Obrony Narodowej, szef zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego płk dr inż. Roman Misztal[3].
W 1991 roku 20 OSSRel w wyniku zmian organizacyjnych w SZ RP zmienił swoją podległość służbową ze Sztabu Generalnego WP na Główny Zarząd Szkolenia Bojowego[4].
W dniu 17 sierpnia 1996 społeczeństwo miasta i gminy Przasnysz funduje Ośrodkowi sztandar wojskowy nowego wzoru[4]. Podczas tej uroczystości na podstawie decyzji[5] nadano jednostce nazwę wyróżniającą „Przasnyski” oraz ustanowiono święto w dniu 5 kwietnia[4].
Od roku 1996 20 POSSRel w ramach zasadniczej działalności szkoleniowej w dziedzinie rozpoznania radioelektronicznego podjął zadania przeszkalania młodszych specjalistów w zakresie zakłóceń radiowych[4].
Z dniem 31 grudnia 2002 roku w wyniku decyzji ministra Obrony Narodowej oraz rozkazu szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego 20 POSSRel uległ rozformowaniu. W oparciu o jego bazę szkoleniową i zasoby kadrowe powstaje przy 2 Ośrodku Radioelektronicznym w Przasnyszu batalion szkolny, który przyjął poprzednie zadania szkoleniowe[4].
Dowódcy[edytuj | edytuj kod]
- mjr Marian Matusiak (1967–1968)[a]
- płk Arkadiusz Wielechowski (1968–1978)
- ppłk Robert Łuczkiewicz (1978–1983)
- płk dypl. Stanisław Krzyżanowski (1983–1988)
- płk Tadeusz Jędrzejczak (1988–1994)
- płk dypl. Jerzy Biss (1994–1998)
- płk dypl. Waldemar Trochimiuk (1998–2002)
- ppłk Paweł Grałek (2002)
Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]
20 Przasnyski Ośrodek Szkolenia Specjalistów Radioelektroniki zdobył w swej historii następujące wyróżnienia:
- 1977 – laureatem „Srebrnego Pierścienia” na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu został elew 20 OSSR mar. Mirosław Rymarz (po ukończeniu ZSW został członkiem Zespołu Estradowego Marynarki Wojennej „Flotylla”)
- 1987 – na jubileusz 20-lecia 20 OSSRel otrzymał wyróżnienia – medal „Za zasługi dla województwa ostrołęckiego”, medal „Za zasługi dla województwa ciechanowskiego” i odznakę honorową „Za zasługi dla oświaty”
- 1988 – 20 OSSRel znalazł się w rozkazie ministra Obrony Narodowej jako jedna z wyróżniających się jednostek i uhonorowany medalem „Za zasługi w służbie wojskowej”
- Medal „Za zasługi dla Warszawskiego Okręgu Wojskowego”
- Medal „Za zasługi dla Pomorskiego Okręgu Wojskowego”
- Medal „Za zasługi dla Śląskiego Okręgu Wojskowego”
- Medal „Za zasługi dla Marynarki Wojennej”
Bilans XXXV-lecia 20 POSSRel[edytuj | edytuj kod]
- przeszkolono blisko 30 tys. młodszych specjalistów rozpoznania i walki radioelektronicznej
- w ramach szkolenia kursowego przeszkolono blisko 150 oficerów, 100 chorążych i 300 podoficerów zawodowych
- przeszkolono 105 oficerów z Podoficerskiej Szkoły Zawodowej im. Rodziny Nalazków
Odznaka pamiątkowa[edytuj | edytuj kod]
Odznaka wykonana w kształcie krzyża na rozecie, z którego wychodzą błyskawice. Krzyż emaliowany w kolorze chabrowym[6]. Pośrodku na tarczy herb Przasnysz. Na ramionach krzyża napisy 20 OSS REL, 1967
Metal srebrzony (40×40 mm). Projekt: Krzysztof Miecznikowski
Wykonanie: Piotr Olek – Warszawa
Projekt – metal brązowiany
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Marian Matusiak – urodzony w dniu 10 listopada 1930 r. we Włocławku, zmarł tamże w dniu 18 września 2014 r. Syn Władysława i Józefy z domu Bielak. W toku swej służby wojskowej awansował do stopnia podpułkownika. Na początku lat 70. XX w. był członkiem Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru (ICCS) w Wietnamie Południowym. Spoczywa na włocławskim Cmentarzu Komunalnym (dane pochodzą z akt stanu cywilnego i inskrypcji nagrobnej).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rozkaz personalny Nr 014/ZII Szefa Zarządu II Sztabu Generalnego z dnia 5 kwietnia 1967 r. w sprawie powołania grupy kadry zawodowej do utworzenia Szkoły Podoficerów i Młodszych Specjalistów Rozpoznania Radioelektronicznego.
- ↑ a b c d TPZP, Muzeum Historyczne i JW 5699 2003 ↓, s. 11.
- ↑ a b TPZP, Muzeum Historyczne i JW 5699 2003 ↓, s. 12.
- ↑ a b c d e TPZP, Muzeum Historyczne i JW 5699 2003 ↓, s. 13.
- ↑ Decyzja Nr 56/MON ministra Obrony Narodowej z dnia 1996-04-19.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2003 ↓, s. 63.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- TPZP, Muzeum Historyczne w Przasnyszu, JW 5699: Tradycje Niepodległościowe na Północnym Mazowszu w XIX i XX WIEKU. Przasnysz: Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej, Forteca, 2003. ISBN 83-917719-1-2.
- Sawicki Zdzisław, Wielechowski Adam, Odznaki Wojska Polskiego 1943-2003. Katalog Zbioru Falerystycznego, tom II, Bellona, Warszawa 2003 ISBN 83-7339-021-9.
- strona internetowa 2 ORel.