Początki sekcji siatkówki mężczyzn przy Akademii Wychowania Fizycznego to rok 1949. Głównym propagatorem pomysłu powołania sekcji był Zygmunt Kraus. To dzięki niemu zgłoszono drużynę AZS-AWF Warszawa do gry w klasie B oraz do rozgrywek o Puchar PZKSS (Polskiego Związku Koszykówki, Siatkówki i Szczypiorniaka) w sezonie 1950-51. W debiutanckim starcie drużyna, składająca się z najzdolniejszych studentów I, II i III roku bielańskiej uczelni nie odniosła dużego sukcesu w Pucharze – awansując jedynie do półfinału regionalnego, jednak już rok później w tych samych rozgrywkach AZS-AWF awansował do finału ogólnokrajowego i zajął 3 miejsce.
W 1951 roku doszło do pierwszego meczu o stawkę dwóch warszawskich drużyn AZS. W finale I edycji Akademickich Mistrzostw Polski AZS-AWF pokonał AZS Warszawa.
Trzech lat potrzeba było, by nowo powstały zespół został Mistrzem Polski. Znaczące, w tak szybkim rozwoju sekcji było poparcie, uzyskane od głównych władz AZS. Do bielańskiej drużyny trafili najlepsi siatkarze z drużyn uczelnianych, m.in. AZS Politechniki. W 1951 roku nie odbyły się rozgrywki o krajowe mistrzostwo. Zamiast tego zorganizowano I Spartakiadę Zrzeszeń Sportowych. Zespół Akademickiego Zrzeszenia Sportowego, oparty o siatkarzy AZS-AWF zajął w tym turnieju 3. miejsce.
W 1952 roku powrócono do rozgrywania Mistrzostw Polski. We Wrocławskim finale spotkały się cztery drużyny: Gwardia Wrocław – gospodarz, oraz AZS-AWF, Legia i Jednostka Wojskowa 3263 z Warszawy. W decydującym o tytule meczu AZS-AWF pokonał Gwardię 3-1.
Pierwszy tytuł mistrzowski sprawił, że drużyna bardzo się skonsolidowała. Przełożyło się to na kolejne mistrzostwa. Cztery z dziesięciu tytułów zespół z Bielan zdobył niezmienną szóstką: Woluch, Szlagor, Poleszczuk, Radomski, Szuppe i Wleciał. Każdy z tych siatkarzy prezentował wysoki poziom wyszkolenia technicznego, przy jednoczesnej wszechstronności. W kolejnych sezonach zaczęło dochodzić do zmian w trzonie drużyny. Miejsce starszych zawodników, którzy kończyli studia w AWF-ie pojawiali się młodzi zdolni studenci z młodszych roczników.
Po złotym okresie AZS-AWF w kolejnej dekadzie zaczął powoli tracić swoją pozycję w lidze. Z klubem stopniowo żegnali się czołowi zawodnicy. Do Płomienia Milowice przeszli m.in. Ryszard Bosek czy Zbigniew Zarzycki, zaś Legia przejęła Edwarda Skorka i Aleksandra Skibę. Ubytki kadrowe sprawiły, że w 1974 roku drużyna zajmuje przedostanie miejsce w lidze i spada do II ligi. Powraca z niej do elity dopiero w 1980 roku. Jednak po tym sezonie kolejny raz spadła do niższej klasy rozgrywkowej. Był to ostatni sezon w rozgrywkach mistrzowskich.
↑W 1954 roku rozegrano dwie edycje rozgrywek o krajowy puchar, po rozgrywkach ligowych w sezonie 1953/1954 kolejnymi były rozgrywki w sezonie 1954/1955.
Jacek Busz: Mocne przebicia. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1982. (pol.).brak strony w książce
Maria Rotkiewicz: AZS-AWF Warszawa 1949-2009. Warszawa: Wyd. Estrella, 2014. ISBN 978-83-62045-21-1. (pol.).brak strony w książce
Halina Hanusz, Bartłomiej Korpak: 100 lat Akademickiego Związku Sportowego. Warszawa: Akademicki Związek Sportowy Zarząd Główny, 2014. ISBN 978-83-62275-85-4. (pol.).brak strony w książce
Ryszard Wryk: Sport akademicki w relacjach i wspomnieniach. Poznań: Wyd. Poznańskie, 2009. ISBN 978-83-71776-32-8. (pol.).brak strony w książce
Ryszard Wryk: Akademicki Związek Sportowy 1908-1983. Wspomnienia i pamiętniki. Poznań: Wyd. Naukowe UAM, 1985. ISBN 978-83-71776-32-8. (pol.).brak strony w książce
Krzysztof Mecner: Siatkarskie puchary. Katowice: Mecner-Media, 2013. ISBN 978-83-93271-59-7. (pol.).brak strony w książce
Krzysztof Mecner: Mistrzostwa Polski w Siatkówce 1929-2010. Warszawa: PLPS, 2011. ISBN 978-83-62943-00-5. (pol.).brak strony w książce