Józef Ostrowski (generał)
 generał dywizji
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
42 Odeski Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca pułku, dowódca brygady |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Józef Ostrowski (ur. 19 marca 1859 w Warszawie, zm. 13 marca 1925[1] tamże) – generał major armii Imperium Rosyjskiego, generał dywizji Wojska Polskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Ukończył gimnazjum realne w Łowiczu i Szkołę Junkrów Piechoty w Czuhujiwie. W armii carskiej od 9 września 1877 roku. 27 kwietnia 1881 roku w stopniu praporszczika przydzielony do 42 Odeskiego Pułku Piechoty. Od 29 września 1897 do 10 czerwca 1903 roku pełni funkcję komendanta wojskowego miasta Zaqatala na Kaukazie. 10 czerwca 1903 roku przeniesiony do 82 Dagestańskiego Pułku Piechoty. Na początku wojny rosyjsko-japońskiej przeniesiony do 36 Wschodniosyberyjskiego Pułku Strzelców, gdzie dowodził batalionem. W czasie trwania bitwy pod Liaoyang 18 sierpnia 1904 roku ranny w głowę. W grudniu 1904 roku wyznaczony dowódcą 10 Wschodniosyberyjskiego Pułku Strzelców. Podczas walk pod wsią Tau ranny w biodro. Po zakończeniu wojny z powrotem przeniesiony do 82 Dagestańskiego Pułku Piechoty. Od 12 lipca 1907 do 27 października 1908 roku dowódca 264 Lorijskiego Rezerwowego Pułku Piechoty. 27 października 1908 roku awansowany na generała majora i jednocześnie z powodu stanu zdrowia zwolniony ze służby. Po rozpoczęciu I wojny światowej powołany do służby w oddziałach pospolitego ruszenia. Dowodził 89 Brygadą Pospolitego Ruszenia.
8 stycznia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i przydzielony do Departamentu Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[2]. Do stycznia 1920 roku pełni funkcję dowódcy Okręgu Etapów „Brześć” i „Mińsk”. Następnie do 1 kwietnia 1921 roku (kiedy to przeszedł w stan spoczynku) przewodniczący Komisji Perlustracyjnej Centralnej Komisji Kontroli Stanów. Generał dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Zatwierdzony w tym stopniu przez prezydenta Stanisława Wojciechowskiego dekretem z dnia 23 października 1923 roku. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 33-2-31/32)[1].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Order św. Stanisława 2 klasy z mieczami (1904),
- Order św. Anny 2 klasy z mieczami (1905),
- Order św. Włodzimierza 4 klasy z mieczami i kokardą (1906),
- Order św. Jerzego 4 klasy (1909),
- Order św. Włodzimierza 3 klasy (1916).
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- chorąży - 27 kwietnia 1881,
- podporucznik - 21 maja 1882,
- porucznik - 26 grudnia 1884,
- sztabskapitan - 15 marca 1888,
- kapitan - 15 marca 1889,
- podpułkownik - 26 lutego 1898,
- pułkownik - 14 stycznia 1905 (ze starszeństwem z 20 sierpnia 1904 za zasługi w boju),
- generał major - 27 października 1908.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Cmentarz Stare Powązki: OSTROWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-01-31].
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 9 z 28 stycznia 1919 roku, poz. 338.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny MSWoj. nr.70 z dnia 7 listopada 1923 roku.
- Rocznik oficerski 1923.
- Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991.
- Biogram po rosyjsku