Jan Dominiak

Jan Dominiak
	starszy wachmistrz
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1893 ; Benice
Data i miejsce śmierci	2 lipca 1940 ; Równe
	Przebieg służby
Lata służby	1913 – 1925
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego; Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	15 pułku ułanów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie wielkopolskie; wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	Policja Państwowa
	Odznaczenia

Jan Dominiak (ur. 23 grudnia 1893 w Benicach, zm. 2 lipca 1940 w Równem) – żołnierz armii niemieckiej, powstaniec wielkopolski i podoficer Wojska Polskiego oraz Policji Państwowej w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Benicach w rodzinie Wawrzyńca i Marianny z Zarembów. Absolwent szkoły powszechnej. Po jej ukończeniu pracował w gospodarstwie rodziców^[1].

W 1913 powołany do niemieckiego 13 pułku dragonów. W okresie I wojny światowej walczył na froncie francuskim i rosyjskim. Po demobilizacji wstąpił do oddziałów powstańczych i brał udział w powstaniu wielkopolskim.

Od sierpnia 1919 w składzie 2 szwadronu 15 pułku ułanów walczył na froncie polsko-bolszewickim. W lipcu 1920 pod wsią Drożnia koło Słucka, kiedy dowodził szpicą, jego oddział został zaatakowany przez przeważające siły przeciwnika; w walce na bagnety wróg został odparty. Za bezprzykładne bohaterstwo i poświęcenie w tym boju odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[1]. W grudniu 1920, będąc kierownikiem placówki, uczestniczył w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku.

W 1925, zdemobilizowany z wojska, wstąpił do Policji Państwowej. W stopniu starszego przodownika był komendantem posterunków w Zgoranach i Mizoczu. W październiku 1939 przebywał w Zdołbunowie. Tam został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu w Równem^[2]. 7 marca 1940 został skazany na karę śmierci, a 2 lipca tego roku rozstrzelany w Równem^[3].

Data śmierci ustalona została przez Sąd Grodzki w Jarocinie na dzień 24 lutego 1949.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Jadwigą Gołębniak, miał synów: Zdzisława (ur. 1927) i Ryszarda (1931)^[2]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 3992)^[1]
Krzyż Walecznych^[2]
Krzyż Zasługi za Dzielność^[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Polak (red.) 1991 ↓, s. 33.
↑ ^a ^b ^c ^d Polak (red.) 1991 ↓, s. 34.
↑ * Indeks Represjonowanych. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-01-01]..

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.

[CITEREFPolak_(red.)199133-1] Polak (red.) 1991 ↓, s. 33.

[CITEREFPolak_(red.)199134-2] Polak (red.) 1991 ↓, s. 34.

[3] * Indeks Represjonowanych. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2020-01-01]..

[1]

[2]

[3]