Lasiodora subcanens

Lasiodora subcanens
Mello-Leitão, 1921
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	ptaszniki
Rodzina	ptasznikowate
Podrodzina	Theraphosinae
Rodzaj	Lasiodora
Gatunek	Lasiodora subcanens
Synonimy
Lasiodora dulcicola Mello-Leitão, 1923

Lasiodora subcanens – gatunek pająka z rodziny ptasznikowatych. Endemiczny dla wschodniej Brazylii.

Taksonomia

Kladogram rodzaju wg Bertaniego (2023) L. klugi L. benedeni L. parahybana L. franciscana L. sertaneja L. subcanens L. camurujipe

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1921 roku przez Cândido Firmino de Mello-Leitão na łamach „Annals and Magazine of Natural History”. W 2023 roku Rogério Bertani dokonał redeskrypcji L. subcanens i zsynonimizował z nią L. dulcicola.

Wyniki przeprowadzonej przez Bertaniego w 2023 roku analizy kladystycznej wskazują na zajmowanie przez omawiany gatunek pozycji siostrzanej dla L. camurujipe.

Morfologia

Pająk duży. U przykładowego samca karapaks ma 23,6 mm długości i 22,6 mm szerokości, a opistosoma (odwłok) 23,5 mm długości i 14,5 mm szerokości, natomiast u przykładowej samicy karapaks ma 28,3 mm długości i 26,4 mm szerokości, a opistosoma 29,9 mm długości i 25,1 mm szerokości.

Karapaks jest czarny, z wierzchu gęsto porośnięty krótkimi, białawymi szczecinkami, a przy krawędziach długimi szczecinkami tej samej barwy. Oczy pary przednio-środkowej są okrągłe, równe rozmiarami oczom pary przednio-bocznej i położone bardziej z tyłu niż one. Oczy par bocznych mają jednakowe rozmiary i owalny kształt. Małe, owalne oczy pary tylno-środkowej leżą bardziej z przodu niż pary tylno-bocznej. Szczękoczułki są czarne ze szczecinkami barwy takiej jak na karapaksie, u samca zaopatrzone w 11, a u samicy w 14 zębów na przedniej krawędzi bruzdy, u obu płci ponadto z drobnymi ząbkami u jej nasady. Szczęki i warga dolna mają rudobrązowe ubarwienie. Rudobrązowe sternum i biodra porastają krótkie szczecinki ciemnobrązowe o rozproszone, długie szczecinki brązowe.

Odnóża są czarne z długimi szczecinkami barwy białawej, z białawymi paskami na udach, rzepkach, goleniach i nadstopiach oraz z białawymi obrączkami na szczytach członów. Pierwsza i czwarta para odnóży są najdłuższe, a trzecia najkrótsza. Kolcopodobne szczecinki aparatu strydulacyjnego na tylno-bocznych powierzchniach szczęk występują zarówno w górnym, jak i środkowym i dolnym obszarze; przemieszane są ze szczecinkami pierzastymi. Biodra pierwszej i drugiej pary mają na powierzchniach przednio-bocznych długie i nieco szpatułkowate oraz mniej liczne krótkie szczecinki strydulacyjne. Tylno-boczne powierzchnie bioder drugiej i trzeciej pary pozbawione są szczecinek kolcowatych. Szczecinki strydulacyjne bioder dwóch ostatnich par są bardzo cienkie. Stopy wszystkich par oraz nadstopia pary pierwszej i drugiej mają skopule na całej długości, natomiast nadstopia pary trzeciej mają je na połowie długości, a pary czwartej w odsiebnej ⅓ w przypadku samicy i odsiebnej ćwiartce w przypadku samca.

Opistosoma (odwłok) jest czarna z wierzchu i ciemnobrązowa od spodu, obficie porośnięta długimi szczecinkami barwy beżowej. U obu płci obecne są włoski drażniące typu I i III.

Nogogłaszczki samca mają gruszkowaty bulbus z nieco krótszym od tegulum, w części odsiebnej nieco spłaszczonym bocznie, na krótkim szczycie zgrubiałym embolusem o ząbkowanym kilu retrolateralnym. Genitalia samicy zawierają dwie krótkie, oddzielone silnie zesklerotyzowanym rejonem spermateki o szypułkach znacznie węższych niż części nabrzmiałe.

Ekologia i występowanie

Gatunek neotropikalny, endemiczny dla wschodniej Brazylii, rozmieszczony od południowego Espírito Santo i wschodniego Minas Gerais do stanu Rio de Janeiro, z mniej pewnymi doniesieniami ze stanu São Paulo. Zamieszkuje formację Mata Atlântica od poziomu morza do rzędnych 700 m n.p.m.